Μικροϊστορίες… της στιγμής: Το θαύμα…

Γράφει η Αστάθεια

Έχοντας επιτελέσει το ημερήσιο καθήκον της, η γερόντισσα Βερενίκη πορεύτηκε στο φτωχικό σπιτικό της, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα. Βρήκε στην πόρτα της το τσίγκινο σκουτέλι με φαγητό, η ανταπόδοση από την κοινότητα για της υπηρεσίες της και άναψε το τζάκι. Έβαλε να ζεστάνει στην πυροστιά το δείπνο της και τροφοδότησε με λάδι το καντήλι στο εικονοστάσι.
Η Βερενίκη- πριν χρόνια- είχε ένα οργανωμένο σπιτικό και λίγο «βιός» να συντηρούν την οικογένεια τους με το άντρα της Βρασίδα και τα δύο παιδιά της Βλάσση και Βαλέρια μέχρι κείνο το βροχερό απόγευμα, που αφήνιασε το άλογο και παρέσυρε το κάρο στον γκρεμό και όλοι οι επιβαίνοντες απόθαναν. Χάθηκαν στην χαράδρα και ο Βρασίδας και ο δωδεκάχρονος Βλάσσης και η δεκάχρονη Βαλέρια και δεν βρέθηκαν ποτέ τα σώματα τους.
Έτσι χαροκαμένη και μονάχη προσπάθησε να συνεχίσει τη ζωή της και η παρηγόρια των συγχωριανών δεν έφτανε. Δεν είχε και τάφους στο νεκροταφείο, να πηγαίνει να ανάβει τα καντήλια τους. Έφτιαξε ένα εικονοστάσι δίπλα από τον αργαλειό με τις εικόνες των αγίων που τα ονόματα τους έφεραν οι μεταστάντες.
Για να βγαίνει από το σπίτι ξεκίνησε να πηγαίνει στο νεκροταφείο και αφού δεν είχε μνήματα των δικών της φρόντιζε όλα τα μνήματα με λίγα λουλουδάκια και αναμμένα πάντα τα καντήλια. Μετά περπατούσε στα μονοπάτια και φρόντιζε όλα τα προσκυνητάρια. Οι συγχωριανοί συμφώνησαν να προσφέρουν το καθημερινό φαγητό της, μπόλικα καλούδια και ξελιγούρια.
Ένα απόγευμα παρατήρησε ότι το προσκυνητάρι του Αγ. Χαραλάμπους άρχισε να γέρνει. Ξαφνιάστηκε και αποφάσισε να το παρακολουθεί καθημερινά. Όταν η κλίση έγινε πιο έντονη έτρεξε στο καφενείο του χωριού να ενημερώσει τον Πρόεδρο, τον Δάσκαλο και τον Παπά. Ο καθείς ερμήνευε το φαινόμενο με το δικό τρόπο αλλά ο Δάσκαλος επέμεινε να ειδοποιήσουν την Νομαρχία, να έρθουν μηχανικοί να ελέγξουν ακόμα κι αν αφορούσε ένα λιτό προσκυνητάρι.
Έτσι λοιπόν κατέφθασε ομάδα μηχανικών και γεωλόγων που αποφάνθηκαν ότι είχε ξεκινήσει καθίζηση του εδάφους που σιγά- σιγά θα παράσερνε όλο το χωριό. Όλοι θορυβήθηκαν με τα νέα και συνέστησαν επιτροπή να συνομιλήσουν με τις αρχές της Πολιτείας για να προστατευθούν.
Δυστυχώς, οι κάτοικοι θα έπρεπε να μετακινηθούν σε άλλη περιοχή, στην πεδιάδα.
Η Πολιτεία θα παρείχε δημόσια έκταση και το χωριό θα χτιζόταν από την αρχή. Οι ορεσίβιοι χωρικοί θα έπρεπε να συνθηκολογήσουν με την προοπτική της πεδινής ζωής, προκειμένου να επιβιώσουν. Προσωρινά θα διέμεναν σε σκηνές μέχρι να χτιστεί το νέο χωριό.
Ο κύριος Αρσενίου, εμπνευσμένος νεαρός Αρχιτέκτονας, ανέλαβε να εκπονήσει την πολεοδομική και αρχιτεκτονική μελέτη εκ μέρους του αρμόδιου Υπουργείου.
Δεν επιθυμούσε ένα τυποποιημένο σχήμα αλλά να κατανοήσει τις ανάγκες των κατοίκων και να προσαρμόσει ευνοϊκές συνθήκες διαβίωσης στα λίγα τετραγωνικά που αναλογούσαν σε κάθε οικογένεια.
Αποφάσισε λοιπόν- πριν γίνουν τα προσχέδια- να πάει να ζήσει στον καταυλισμό με τους χωρικούς και να συνομιλήσει μαζί τους για το πώς σκέφτονται να οργανώσουν τη νέα ζωή τους.
Τον εντυπωσίασε η τραγική ιστορία της Βερενίκης και ζήτησε να μιλήσει πρώτα μαζί της. Κι εκείνη του είπε ότι το μόνο που θέλει είναι να χτιστεί ένα νέο προσκυνητάρι για τον Αγ. Χαράλαμπο, που αυτός τους προειδοποίησε και σώθηκαν γιατί ήδη τα πρώτα σπίτια του παλιού χωριού είχαν καταρρεύσει από την διάβρωση εδάφους. Είναι θαύμα του Αγίου και δεν πρέπει να το ξεχάσουμε. Και μια καινούργια εικόνα Του.
Ο κύριος Αρσενίου της υποσχέθηκε ότι στην είσοδο του χωριού θα χτιστεί το ναΐδριο του Αγίου Χαραλάμπους και την καινούργια εικόνα θα εικονογραφήσει ο Βικέντιος (η ιστορία του σε επόμενη αφήγηση) ενώ ο γλύπτης Αρμόδιος θα φιλοτεχνήσει το μνημείο να μην ξεχαστεί το θαύμα του Αγίου.
Κι έτσι έγινε.