Γράφει η Αστάθεια
Η Φιλομήλα, αφού περιποιήθηκε τις πλούσιες πλεξούδες των καστανών μαλλιών της, έδεσε το πουγκί με τις οικονομίες στην κεντημένη ζώνη του φουστανιού, έριξε το σάλι της στους ώμους και κατέβηκε στο σταθμό να πάρει το τρένο για την κοντινή κωμόπολη. Το είχε σχεδιάσει καιρό αυτό το τα ταξίδι. Μάζευε τα πενιχρά ανταλλάγματα για τις μικροδουλειές που έκανε στις γειτόνισσες μέχρις που μάζεψε ένα ισχνό κομπόδεμα. Ήθελε να αγοράσει ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο, για να μπορεί να μετακινείται στα γύρω χωριά να αυξήσει την πελατεία της.
Μαντάριζε κάλτσες, έραβε κουμπιά, έκανε καλλιτεχνικά μπαλώματα στα ασπρόρουχα…. Ήταν καλή τεχνίτρια. Σιγά –σιγά θα μάζευε και προίκα να παντρευτεί κάποιον που θα βρισκόταν στο δρόμο της. Ήταν ορφανή από τα 15 χρόνια της και πήρε μόνη της τη ζωή στα χέρια της με απόλυτη αξιοπρέπεια.
Όταν έφτασε στην κωμόπολη την τράβηξε η οχλοβοή ενός περιπλανώμενου θιάσου που διαφήμιζε την βραδινή μεγάλη παράσταση. Πρώτα οι παλιάτσοι και ακολουθούσαν μουσικοί και χορευτές.
Στη θέα του αρκουδιάρη όμως, που χτυπούσε το τύμπανο στην χορεύτρια αρκούδα- στολισμένη με κορδέλες και τούλια συγκλονίστηκε και θύμωσε. Βγήκε μπροστά από το πλήθος και φώναξε: «Σταμάτα να βασανίζεις το ζώο, δεν βλέπεις που υποφέρει, το αίμα που στάζει από τις πληγές λόγω της αλυσίδας…» Τα παιδιά, που διασκέδαζαν με το θέαμα την γιούχαραν και ο αρκουδιάρης οργισμένος της απάντησε: «Παράτα μας κοπέλα μου, η αρκούδα μου είναι το βιός μου, με το χορό της βγάζω το ψωμί μου…» Αυθόρμητα του είπε να αφήσει ελεύθερη την αρκούδα και θα δεθεί αυτή στην αλυσίδα να χορέψει… αρκεί το ζώο να λάβει σωστή περίθαλψη και να επιστρέψει στο δάσος, στο φυσικό της χώρο. Να κοίτα τις πιρουέτες που μπορώ να κάνω, η μάνα μου ήταν μπαλαρίνα και με έχει διδάξει… Τότε ο νεαρός βιολιστής –θέλοντας να επιτείνει την κοσμοσυρροή, που νόμιζαν ότι ήταν μέρος κάποιου θεατρικού δρώμενου και άφηναν κέρματα στα ντέφια που περιέφεραν οι χορεύτριες, άρχισε να παίζει ένα βαλς που εκτέλεσε με περισσή χάρη, παρά τα ξύλινα τσόκαρα που φορούσε. Ο Ιλάριος, ο βιολιστής, ντράπηκε που θέλησε να χλευάσει το κορίτσι και άλλαξε σκοπό, άρχισε να παίζει αποσπάσματα από τη «λίμνη των κύκνων», που ξυπόλητη χόρεψε η Φιλομήλα. Το κοινό που χειροκροτούσε, άφηνε πολλά κέρματα και ο αρκουδιάρης είδε ότι αυτό το θέαμα ήταν πιο επικερδές. Συμφώνησε λοιπόν να αφήσει ελεύθερη την αρκούδα και θα είχε το κορίτσι στη δούλεψη του, δεμένη όμως με ένα σκοινί από τη μέση. Ο Ιλάριος εξοργίστηκε με την εκούσια δουλεία του κοριτσιού και πρότεινε να πάνε στο καφενείο να κουβεντιάσουν ήρεμα και λογικά. Το σίγουρο ήταν ότι η αρκούδα θα αφηνόταν στην φροντίδα του Δασάρχη, μέχρι να αναρρώσει και επιστρέψει ελεύθερη στο δάσος.
Ο Ιλάριος πρότεινε στον αρκουδιάρη να αγοράσει μια λατέρνα όταν μαζευτούν αρκετά χρήματα για να εξαγοραστεί η ελευθερία του κοριτσιού.
Στο διπλανό τραπέζι, ο κος Δικαστής- πίνοντας τη λεμονάδα του, άκουσε τις συζητήσεις και εξοργισμένος παρενέβη.
«Στον τόπο μας δεν επιθυμώ αγοραπωλησίες ανθρώπων και σκλαβοπάζαρα. Θα φροντίσουμε με τον Δήμαρχο να βρούμε μια απασχόληση στον αρκουδιάρη πχ να καθαρίζει τους δημοτικούς στάβλους –ως τιμωρία για την χρόνια κακοποίηση της αρκούδας και συ κορίτσι μου, θα κανονίσω να πας υπότροφος στην Μεγάλη Σχολή Χορού της χώρας, γιατί είδα το τεράστιο ταλέντο σου. Κι εσύ βιολιστή θα διδάξεις τα παιδιά της σχολικής χορωδίας και άμα έχεις διάθεση για μουσική θα βρούμε δάσκαλο να βελτιωθείς.»
Έτσι η Φιλομήλα δεν αγόρασε το ποδήλατο αλλά ετοίμασε το μπόγο με το βιός της για τη μεγάλη πόλη με όνειρα για μπαλέτα και παραστάσεις.
