Μικροϊστορίες… της στιγμής: Στο Φάρο
Γράφει η Αστάθεια
Ο γυμναστής Φίλων Ζαμπέκιος, ως προπονητής της εφηβικής ομάδας ποδοσφαίρου της μικρής πόλης και ο βοηθός του Κύρος Ανανίου, ανέλαβαν να συνοδέψουν τα ατίθασα αγόρια στην πρώτη θερινή εκδρομή στις μπανιέρες της γειτονικής παραλίας για θαλασσινό μπάνιο. Ταξίδεψαν με το τοπικό τραίνο και τα αγόρια έθεταν όρους και προϋποθέσεις για την τήρηση της σειράς προτεραιότητας. Ο Κύρος θα κολυμπούσε με την πρώτη ομάδα και ο Φίλων με τη δεύτερη, που θα περίμενε τη σειρά της στο κιόσκι στην παραλία, απολαμβάνοντας αναψυκτικό με ανθρακικό- νέα μόδα της εποχής.
Κατέβηκαν στη στάση, φόρεσαν τα μπανιερά τους στις καμπίνες και χωρίστηκαν στις δύο ομάδες. Η ομάδα του Κύρου ανέβηκε τρέχοντας στο γεφυράκι των ανδρών και ετοιμάζονταν να βουτήξουν με αλαλαγμούς και δυνατά γέλια. Ο Φίλων με τους υπόλοιπους κάθισαν στο κιόσκι και έπαιρναν τα μπουκάλια με δροσερή λεμονάδα από το βαρέλι με τον πάγο και έπαιζαν με την μπίλια που τα έκλεινε.
Ο Φίλων παρατήρησε ότι στο διπλανό τραπέζι ήταν ακουμπισμένο ένα βιβλίο- tothelighthouse (στο φάρο) και μια μεσήλικη κυρία με περιποιημένο κότσο να πίνει με αέρα ευρωπαϊκό ένα ποτήρι ούζο. Του έκανε μεγάλη εντύπωση και, έχοντας σχετική ευχέρεια στην αγγλική γλώσσα, της συστήθηκε και έμαθε ότι ήταν από το Λονδίνο, λεγόταν Αμέλια και είχε έρθει για «θερμά θαλάσσια λουτρά». Είχε ακούσει για την περιοχή από τον πρόσφατα αποδημήσαντα σύζυγο της, που ήταν ναυτιλιακός πράκτορας. Έμενε δίπλα, στη λιτή πανσιόν της κυρίας Αμάλθειας επειδή ήθελε να αποφύγει το θορυβώδες ξενοδοχείο για να διαβάζει με ησυχία. Το βιβλίο είχε μόλις εκδοθεί στο Λονδίνο και της το σύστησαν στο μεγάλο βιβλιοπωλείο. Τότε ο Φίλων την ενημέρωσε ότι πίσω από τον κατάφυτο λόφο υπήρχε ένας πετρόχτιστος φάρος από το 1865 και ήξερε τον φαροφύλακα, που ήταν παλιός συμμαθητής του στο Γυμνάσιο. Το πρόσωπο της Αμέλιας έλαμψε και του πρότεινε να την συνοδέψει να τον επισκεφτεί. Εκείνη την ημέρα όμως δεν μπορούσε γιατί είχε υπό την επιστασία τους μαθητές, αλλά αν δεχόταν ο βοηθός του να συνοδέψει τα παιδιά μόνος του στην επιστροφή με το μεσημεριανό τρένο θα μπορούσε να μείνει και να επισκεφτούν τον φάρο το απόγευμα, να απολαύσουν και το ηλιοβασίλεμα.
Έτσι κι έγινε. Ο Φίλων και Αμέλια έφαγαν στης Αμάλθειας τηγανητά ψαράκια και φρούτα και κάθισαν στο κιόσκι μέχρι να φύγει η μεσημεριανή ζέστη. Είχαν ήδη κανονίσει με τον οδηγό του μοναδικού ταξί της περιοχής να τους ανεβάσει στο «βουνό» όπως το έλεγαν οι ντόπιοι και η Αμέλια εκστασιάστηκε με τη θέα έξω από τα όρια του λιμανιού… τα σμαραγδένια νερά και τον πευκόφυτο λόφο, όταν μετά την κακοτράχαλη ανηφόρα, στην στροφή είδαν το φάρο. Ο φαροφύλακας, ο Ζαχαρίας τους υποδέχθηκε εγκάρδια και χάρηκε που είδε τον παλιό του συμμαθητή. Πλησίαζε το ηλιοβασίλεμα και είχε ήδη ετοιμάσει τα κάτοπτρα και έμενε μόνο να ανάψει τη φωτιά. Όταν ο ήλιος χάθηκε στη θάλασσα και πριν φλογίσει ο ουρανός ο φάρος άναψε. Ο Ζαχαρίας έβγαλε από το κουζινάκι μια νταμιτζάνα κρασί, ψωμί, παστά ψαράκια και ελιές να προσφέρει στους επισκέπτες ένα λιτό δείπνο, αγναντεύοντας το πέλαγος. Ο Ζαχαρίας πρότεινε να τους φιλοξενήσει για τη νύχτα και αποδέχτηκαν την πρόσκληση με μεγάλη χαρά. Ενημέρωσε με τον ασύρματο να μην ανέβει το ταξί και έμειναν με το φως του φάρου να χαζεύουν τα αστέρια στον ουρανό.
Όταν ξημέρωσε αντιλήφθησαν ότι δεν είχαν κοιμηθεί καθόλου την νύχτα. Τότε πήγαν να ξαπλώσουν και η Αμέλια φυλλομετρούσε το βιβλίο της, χωρίς να διαβάζει αλλά να βλέπει τη δική της μαγευτική εμπειρία ανάμεσα σε μαύρες τυπωμένες κουκίδες.
Πριν φύγουν -το επόμενο απόγευμα πια- υποσχέθηκαν ότι θα ξαναπάνε και ο Φίλων είπε ότι θα οργανώσει μια εκδρομή με τους μαθητές του, να ξεναγηθούν και να κατανοήσουν την εμπειρία του φάρου.
Η Αμέλια έμεινε αρκετό καιρό στην περιοχή, ανέβαινε συχνά στο Φάρο, κρατώντας πάντα το βιβλίο της…. που δεν τελείωσε ποτέ.
*Στη φωτό ο φάρος του Κατακόλου από την ιστοσελίδα http://www.faroi.com, με αρκετές πληροφορίες.
