Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια κυβέρνηση…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”107214″ img_size=”full”][vc_column_text]

Γράφει ο Δικαιόπολις

Το τι έκανε αυτή η κυβέρνηση αποκτά ξαφνικά μία άλλη διάσταση, απρόσμενα σαφή και καθαρή, για όποιον βεβαίως επιθυμεί να το σκεφτεί. Είναι ένα από τα παιχνίδια της ζωής αυτό και εν προκειμένω της πολιτικής πραγματικότητας, έτσι όπως αυτή εξελίσσεται στον ρου της ιστορίας. Όπως το ίδιο ισχύει αντίστοιχα με την τότε αντιπολίτευση που σήμερα είναι κυβέρνηση. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, τουλάχιστον για όποιον ενδιαφέρεται να θυμηθεί, πως συμπεριφερόντουσαν τότε οι δύο μείζονες πολιτικές δυνάμεις της χώρας αλλά και πως συμπεριφερόταν ο καθένας από εμάς ως πολιτικό υποκείμενο.

Ας μείνουμε όμως στο σημερινό μας παραμύθι και στην τότε κυβέρνηση, η οποία ομολογουμένως –πλέον το συνομολογούν και δεδηλωμένοι αντίπαλοί της– αντιμετώπισε τα προβλήματα με μία κάποια λογική και με αυξημένη κοινωνική ευαισθησία. Αντιμετώπισε δηλαδή την ανθρωπιστική κρίση ασφαλίζοντας τους ανασφάλιστους, αναγνωρίζοντας έτσι ότι η αρρώστια δεν έχει σύνορα, ούτε γεωγραφικά, ούτε ταξικά.

Έδωσε έμφαση στην υγεία, ενισχύοντας την πρωτοβάθμια περίθαλψη με την ίδρυση των ΤΟΜΥ. Επιχείρησε δηλαδή, όσο το επέτρεπαν οι συνθήκες να αυξήσει την κρατική δαπάνη, στερώντας ταυτόχρονα τις «γκρίζες ζώνες» που είναι απαραίτητες στον ιδιωτικό τομέα για να «παίξει μπάλα» με την υγεία των πολιτών.

Στα αμιγώς οικονομικά μεγέθη, δημιούργησε ένα μαξιλάρι – να ναι καλά ο Τσακαλωτος – για τις δύσκολες περιόδους, όπως κακή ώρα αυτή που διανύουμε. Επέμενε επίσης να πιέζει για την αλλαγή πλεύσης σε σχέση με την πολιτική λιτότητας και πρότεινε επανειλημμένως την αναθεώρηση του συμφώνου σταθερότητας. Ακόμη, επανερχόταν συχνά, σε πείσμα της εξωτερικής και εσωτερικής τρόικας, που θεωρούσαν ότι τα πράγματα έβαιναν καλώς, και στην αναθεώρηση των στόχων, η οποία πήγαζε από την τήρηση της σκληρής οικονομικής πολιτικής με κάθε κόστος.

Τέλος, είναι αλήθεια ότι εκείνη η κυβέρνηση, που υπήρχε μια φορά κι έναν καιρό αντιμετώπιζε πολύ μεγαλύτερες ροές στο προσφυγικό από αυτές οι οποίες καταγράφονται σήμερα στον Έβρο και στα νησιά μας. Παρόλα αυτά, έκανε το παν ώστε να μην μετατρέψει την εντεινόμενη προσφυγική-μεταναστευτική κρίση σε ένα δράμα, τόσο για τους πρόσφυγες-μετανάστες, όσο και για την ίδια την χώρα.

Γιατί στο σκοτάδι της συντηρητικής πόλωσης και του ρατσισμού, με προφανή επιδίωξη τα πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη, όλα τα χαμερπή όντα αναπτύσσονται και δρουν ανεξέλεγκτα. Όλη αυτή η εγκληματικά ανεύθυνη δημαγωγία και η ρητορική του μίσους για τους ξένους εχθρούς, αλλά και για τους εσωτερικούς εχθρούς, την οποία υιοθετεί η παρούσα κυβέρνηση, θα έχει δυσανάλογα μεγάλο κόστος για την χώρα. Τα είπε στα ίσα ο Τσακαλώτος στη Βουλή:

«Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια κυβέρνηση που για πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του τόπου έφτιαξε ένα ταμιακό μαξιλάρι ασφαλείας. αποφεύγοντας καταστάσεις που μπορούσαν να προκληθούν από μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση ή μια πανδημία από το εξωτερικό.

Τότε οι προύχοντες και τα συμφέροντα, ιδιωτικά, τραπεζικά, μιντιακά, οικονομικά, έλεγαν πως δεν χρειάζεται. Βέβαια αυτοί οι προύχοντες είχαν φέρει τη χώρα σε χρεοκοπία πολλές φορές τα τελευταία 200 χρόνια.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια κυβέρνηση που προωθούσε την ανάπτυξη, με στόχο να φύγει από το ζουρλομανδύα του 3,5%, χρησιμοποιώντας το μαξιλάρι ως εργαλείο ανάπτυξης.

Οι προύχοντες είπαν όχι, δεν χρειάζεται, να δείξουμε πρώτα αξιοπιστία και μετά βλέπουμε για τους στόχους.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια κυβέρνηση που είχε δεχθεί πολύ μεγαλύτερες ροές στο προσφυγικό, και τις αντιμετώπισε χωρίς να μετατρέψει την κρίση σε δράμα, χωρίς διχασμό, χωρίς να απαρνηθεί τον ανθρωπισμό της. Και χωρίς να θεωρήσει τα δικαιώματα «δικαιωματισμούς» -όπως δυστυχώς χαρακτηρίστηκαν και από τον κύριο Λοβέρδο. Γιατί τα δικαιώματα δεν είναι αλά καρτ».

Τι θες τώρα και τα σκαλίζεις ρε Τσακαλώτε; Τι ψάχνεις να βρεις; Κάποιοι, όχι πολλοί,  καταλαβαίνουν όντως ότι μία φορά κι έναν καιρό υπήρχε μία κυβέρνηση που δεν έκανε τα πάντα αλλά έκανε τέλος πάντων δυο-τρία πράγματα που δεν ήταν παραμύθι. Παραμύθι άλλοι λένε, αλλά ωστόσο ο κόσμος τους ακούει, σαν παιδάκια που κρέμονται από τα χείλη της ψυχωτικής μαμάς τους. Γι’ αυτό, μην τους ενοχλείς με περασμένες ιστορίες και τους χαλάς την πλάνη. Κάποια στιγμή ίσως το καταλάβουν από μόνοι τους. Μόνο που τότε θα είναι για μία ακόμη φορά, αργά. Τι να γίνει; Άλλοι έχουν το όνομα κι άλλοι την χάρη σε τούτο τον τόπο. Άλλοι πουλάνε παραμύθια με τη σέσουλα στον λαό, και άλλοι πέτυχαν να κυβερνήσουν με μία κάποια ευαισθησία και υπευθυνότητα. Μια φορά κι έναν καιρό, γιατί αυτά τελείωσαν.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Στο ρητορικό ερώτημα και τώρα τι κάνουμε με τον Κυριάκο, η απάντηση είναι προφανής

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]