Μια αληθινή Χριστουγεννιάτικη ιστορία 63 χρόνια πριν… – Το «κατσαρό» κυπαρίσσι…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”154671″ img_size=”full”][vc_column_text]Γράφει η Φιλιώ Νιάρχου- πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Καλίδονας

Νοέμβρης 1958. Στο σχολείο ήρθε καινούργια δασκάλα. Όλα τα παιδιά την περιμέναμε με χαρά. Για να δούμε πως θα ήταν το καινούργιο πρόσωπο στο χωριό μας. Ήταν η Μενελάη Σιμοπούλου, από την Πάτρα. Μια μέρα μας μίλησε για τη γιορτή των Χριστουγέννων., και μέσα σε όλα μας είπε και για το χριστουγεννιάτικο δένδρο που γίνεται από έλατο.. Όλα τα παιδιά της δευτέρας τάξης, κρεμόμασταν από τα χείλη της δασκάλας. Άρχισαν οι ερωτήσεις: Και πως γίνεται αυτό….εμείς δεν έχουμε έλατο…. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε κυπαρίσσι ….και αφού το κυπαρίσσι δεν έχει μεγάλα κλαδιά …και που κρεμάνε στολίδια….Σε όλα μας έδωσε απάντηση και μας έπεισε.. Μας εξήγησε ότι θα πρέπει να βρούμε ένα κατσαρό κυπαρίσσι που έχει μεγάλα κλαδιά και επάνω σε αυτό θα βάλουμε τα στολίδια. Μας υποσχέθηκε ότι θα ντύσουμε το δένδρο στο σχολείο και θα κάνουμε χριστουγεννιάτικη γιορτή ,με ποιήματα, θα πάρουμε και τα δώρα που θα έχουμε στολίσει το δένδρο…. Η αγωνία μας και το ενδιαφέρον μας είχαν κορυφωθεί. Πήραμε ποιήματα τα μάθαμε… και περιμέναμε να έρθει η ώρα να στολιστεί το <<κατσαρό κυπαρίσσι>>, αλλά να πάρουμε και τα δώρα μας .

Οι δάσκαλοι μας ο Νικόλαος Κόντος και η Μενελάη Σιμοπούλου , εργάζονταν εντατικά για την επιτυχία της γιορτής… Η γιορτή έγινε με μεγάλη επιτυχία για την εποχή αυτή. Παρακολουθήσαν οι γονείς μας την γιορτή. Στο τέλος τραβούσαμε κλήρο ο οποίος αντιστοιχούσε με κάθε δώρο που ήταν κρεμασμένο επάνω στα κλαδιά. Εμένα μου έτυχε μια κούκλα με σφουγγαρένια φορέματα. Όμολογώ ότι ήταν η πρώτη μου κούκλα σε ηλικία 8 χρόνων. Ίσως γι’ αυτό και τη θυμάμαι και θα την θυμάμαι για πάντα.

Την επόμενη χρονιά θέλαμε όλα τα παιδιά στα σπίτια μας να ντύσουμε χριστουγεννιάτικο δένδρο. Αρχίσαν οι γονείς να ενδιαφέρονται να βρουν μικρά κατσαρά κυπαρίσσια . Μαθεύτηκε αυτό ότι θα κοπούν πολλά κυπαρίσσια, Στα καφενεία την εποχή αυτή για βδομάδες ήταν θέμα συζήτησης, ανταλλαγής απόψεων, ακόμη και τσακωμοί . Κάθε ένας είχε τη δική του άποψη. Οι πιο ψύχραιμοι έλεγαν: <<για σιωπάτε βρε παιδιά δεν χάλασε ο κόσμος…θα ξαναγίνουν τα κυπαρίσσια. Οι αγροφύλακες που ένοιωθαν ότι είχαν εξουσία, δεν υποχωρούσαν, και προειδοποιούσαν για μηνήσεις. Όμως οι γονείς είχαν κόψει τα κυπαρίσσια…και όπως κάθε θαύμα τρεις ημέρες και το μεγαλύτερο τέσσερις , σιγά – σιγά ηρέμησαν τα πράγματα. Βρέθηκε λύση για τα επόμενα χρόνια . Να κόβουν κέντρα από του <<Γουλά>>. Ήταν επικίνδυνη η πρόσβαση. Όποιος μπορούσε πήγαινε.. Παρόλα αυτά καθιερώθηκε σχεδόν σε όλα τα σπίτι να στολίζουμε χριστουγεννιάτικο ΄δένδρο.

Έπρεπε να βρούμε στολίδια… Σκεφτήκαμε αν μας δίνουν καραμέλες που έχουν εσωτερικά χρυσόχαρτα διάφορων χρωμάτων να τα φυλάμε και να κόβουμε κυπαρισσοκούκουτσα κα μικρές κουκουναρίτσες να τα τυλίγουμε και να τα κρεμάμε στα κλαδιά. Για χιόνι μας έδινε η μάνα μας με μεγάλη οικονομία βαμβάκι για να είναι χιονισμένα τα κλαδιά. Και έτσι ντύναμε το χριστουγεννιάτικο δένδρο.

Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Αλλά ο φόβος του αγροφύλακα μας έκαμε να το έχουμε μυστικό ότι θα φτιάξουμε δένδρο. Γι’ αυτό δεν το μαρτυράγαμε το ένα παιδί στο ΄’άλλο και πηγαίναμε όχι κοντά στο δρόμο άλλα βαθιά μέσα στις κυπαρισσώνες. Να μην φανεί ότι είναι κομμένο κυπαρίσσι.

Ευγνωμονούσαμε και μιλούσαμε με τα καλύτερα λόγια για τη δασκάλα μας τη Μενελάη, που μας έφερε τη μικρή αυτή εξέλιξη στο χωριό μας.

Οι κυπαρισσώνες ήταν: <<του αλευρά>> κοντά στο χωριό, <<του Πανταζόπουλου>> στο Παλιοχώρι και <<του Γιαννακόπουλου>> στην Νερόλυμνα. Και κάτω από τις <<φοράδας το γκρεμό>> Μπορεί να είχε δίκιο ο αγροφύλακας, μήπως χαθεί το είδος του κατσαρού κυπαρισσιού. Δυστυχώς όμως , ποιος θα φανταζόταν ότι μετά από 40 σχεδόν χρόνια θα έρχονταν οι καταστροφικές πυρκαγιές και δεν λυπήθηκαν τα κατσαρά κυπαρίσσια να τα αφήσουν μην χαθεί το είδος αυτό. Σήμερα στο χωριό μας δεν υπάρχει ίχνος από κυπαρίσσια!>>[/vc_column_text][vc_single_image image=”154672″ img_size=”full”][/vc_column][/vc_row]