Μια αδέσποτη αριστερή μπροστά στην κάλπη
Μου πήρε καιρό να το αποδεχτώ, μα τελικά πρέπει να το ομολογήσω: Είμαι δειλή. Ακούω ας πούμε κάποιους πολύ, μα πάρα πολύ αριστερούς (?) να εύχονται «να συντριβεί ο προδότης Τσίπρας» κι εγώ σκιάζομαι. Δεν έχω την γενναιότητα και το επαναστατικό τους ανάστημα. Είμαι μια τιποτένια που ασχολείται με δευτερεύοντα ζητήματα. Σκέφτομαι για παράδειγμα τους ανασφάλιστους που τώρα έχουν δωρεάν πρόσβαση στη δημόσια υγεία τι θ’ απογίνουν με υπουργό τον Άδωνι και με λούζει κρύος ιδρώτας. Φαντάζομαι τον Βορίδη υπουργό μεταναστευτικής πολιτικής και ανατριχιάζω σύγκορμη. Παρακολουθώ τα θολωμένα από την στέρηση της κουτάλας βλέμματα των «νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας», αντιλαλούν στ’ αυτιά μου οι κραυγές μίσους και οι ρεβανσιστικές απειλές τους και θέλω να το βάλω στα πόδια.
Αντίθετα εκείνοι οι πολύ, μα πάρα πολύ αριστεροί (?) δεν τρομάζουν από τέτοια μικροπράγματα. “Τι Παπάγος τι Πλαστήρας” σου λένε. Ή αλλιώς «τι Μητσοτάκης τι Τσίπρας» Κάποιοι μάλιστα πάνε ένα βήμα παραπέρα και απαντάνε θαρρετά “καλύτερα Μητσοτάκης για να διαλυθούν οι αυταπάτες”. Εγώ δυστυχώς δεν διαθέτω το σθένος τους. Ανατριχιάζω στην ιδέα της επιστροφής της δεξιάς, και ειδικότερα ΑΥΤΗΣ της Δεξιάς. Τρέμω στη σκέψη να με κυβερνήσει ο Μαρινάκης. Το είπα εξ’ αρχής: είμαι δειλή.
Θα μου πεις μα καλά, σε ικανοποιεί αυτό που ζεις ως «πρώτη φορά αριστερά»; Κι εγώ θα σου πω να μην παίζεις με τον πόνο μου γιατί μόνο εγώ ξέρω τι ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα έχω περάσει και τι καντήλες κατεβάσει τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Μετά ωστόσο την ήττα του καλοκαιριού του ’15 η απόγνωσή μου δεν έχει πλέον να κάνει με τα δεδομένα φάουλ του Σύριζα όσο μ’ αυτά που αντικρίζω κάθε που στρέφω το βλέμμα μου εκεί όπου φύση και θέση ανήκω, δηλαδή αριστερότερα. Κι εκεί, το μόνο που διακρίνω είναι στείρα οργή, άπειρους «σοφούς», κούφια συνθηματολογία και σκορποχώρι. Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Ούτε ένα τόσο δα βηματάκι από τότε. Α ναι, να μην ξεχάσω και το τιμημένο (Κάπα Κάπα Ε, το κόμμα σου λαέ), βλοσυρό θεματοφύλακα των ιερών κειμένων και τσακωμένο εδώ και δεκαετίες ακόμα και με τη σκιά του, που φυλάει ζηλότυπα τα κλειδιά του σοσιαλιστικού παράδεισου για την Δευτέρα Παρουσία. Εκεί κι αν έχει σταματήσει ο χρόνος… Τέτοια ξεραΐλα αριστερής πολιτικής ούτε στην έρημο Σαχάρα.
Κι έτσι φτάνουμε στο δια ταύτα. Αν υπήρχε που λες αριστερός ενωτικός πόλος με μετωπική αντίληψη συμμαχιών και εναλλακτικό ριζοσπαστικό σχέδιο, γειωμένο στην κοινωνική πραγματικότητα, εννοείται ότι θα τον στήριζα όσο μειοψηφικός κι αν ήταν, μη λέμε τα αυτονόητα. Όσο όμως κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται ούτε στον μακρινό ορίζοντα και μέχρι (ελπίζω) κάποια στιγμή να προκύψει, προτιμώ στο μεταξύ μια έστω λάιτ σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση από μια ρεβανσιστική και χυδαία ακροδεξιά. Πες το και ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ελλείψει ορατής εναλλακτικής, προφανώς και είναι προτιμότερη για τους πολλούς μια έντιμη ρεφορμιστική διαχείριση παρά μια κυβέρνηση πατενταρισμένωνλαμόγιων και ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού. Γι αυτό και θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ.
Θα ψηφίσω γιατί από τη στιγμή που ξέσφιξε λιγάκι η θηλειά των μνημονίων τα δείγματα οικονομικής πολιτικής είναι σαφώς μεροληπτικά υπέρ των ασθενέστερων. Θα ψηφίσω για την στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων, για την περίθαλψη των ανασφάλιστων, για την ανακούφιση χαμηλόμισθων κι ανέργων. Θα ψηφίσω κόντρα στην ακροδεξιά μαυρίλα, εγχώρια και ευρωπαϊκή. Και θα ψηφίσω επίσης για λογαριασμό όλων εκείνων των απογοητευμένων συμπολιτών που υπό την επήρεια της πικρίας τους σκέφτονται να εκδικηθούν εκλογικά πυροβολώντας τα ίδια τους τα πόδια. Και που ελπίζω τελικά να μην το κάνουν.
Από την προσωπική σελίδα της Ισαβέλλας Μπερτράν στο facebook
