Μεταξύ δύο Αναστάσεων
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”87604″ img_size=”full”][vc_column_text]
Τα διαχρονικό μήνυμα του Πάσχα στη δίνη μιας κρίσιμης πολιτικής συγκυρίας
Τους έχω ακούσει τόσες πολλές φορές πια που θα μπορούσα να μιλήσω για λογαριασμό τους. Η εμπειρία στη ζωή είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος. Ξέρω τι θα πουν, πότε θα το πουν, και πώς θα το πουν. Βλοσυρό αλλά συγκρατημένα αισιόδοξο ύφος, σταθερή, με μία δόση ελαφράς συγκίνησης, φωνή, και φυσικά επανάληψη του ίδιου τροπαρίου που ψάλλεται ευλαβώς από την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών ανδρών κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Πόσο μάλλον εν μέσω προεκλογικής περιόδου.
Από την άλλη μεριά, δεν μπορείς να τους παρεξηγήσεις κιόλας. Δηλαδή, τι άλλο θα μπορούσαν να πουν τέτοιες μέρες; Στην πραγματικότητα ο λαός διψάει ν’ ακούσει τις ίδιες κοινοτοπίες, κι ας μην τις πολυπιστεύει. Τις θέλει γιατί τις έχει ανάγκη. Έχει ανάγκη να πιστέψει ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Ότι τα βάσανά του τελειώνουν. Και κυρίως ότι οι «αναγκαστικές θυσίες» του έπιασαν τόπο. Εξάλλου, το Πάσχα και ειδικότερα η ανάσταση του θεανθρώπου φέρει στον πυρήνα της το μήνυμα της ελπίδας για την ανθρωπότητα.
Ωστόσο, το δικό μας καθήκον είναι να επαναπροσεγγίζουμε και να ερμηνεύουμε κάθε φορά το μήνυμα αυτό και όλα τα συμπαρομαρτούντα, υπό το πρίσμα της εκάστοτε συγκυρίας. Και τι θα λέγαμε ότι χαρακτηρίζει την σημερινή συγκυρία, με όσο πιο απλά λόγια γίνεται; Ξεκάθαρα πρόκειται για μία περίοδο ανάδυσης του μίσους και των διαφόρων μορφών του, καθώς και επανάκαμψης των πιο νοσηρών στοιχείων, τα οποία μάλλον δρουν ανενόχλητα στις περισσότερες δυτικές δημοκρατίες. Εξίσου απλά και εμπνεόμενοι από την θρησκευτική συγκυρία, θα μπορούσαμε να αντλήσουμε έμπνευση για την ενδεδειγμένη μέθοδο αντιμετώπισης του φαινομένου, τουλάχιστον σε ατομικό επίπεδο.
Απέναντι στο μένος και το θανάσιμο μίσος των διωκτών του, ο Χριστός επέδειξε θάρρος και αβρότητα, αντιπροτείνοντας την αγάπη, την συναδέλφωση και την αλληλεγγύη ως το μοναδικό γιατρικό για όλες τις δηλητηριώδεις «παθήσεις» του ανθρώπου.
Παράλληλα, είναι δεδομένο ότι ύστερα από χρόνια παρατεταμένης αδράνειας, ξυπνούν σταδιακά τα μουδιασμένα δημοκρατικά αντανακλαστικά μιας Ελλάδας, αλλά και γενικότερα, μιας Ευρώπης, η οποία εδώ και καιρό φλερτάρει έντονα με τις σκοτεινότερες σελίδες του παρελθόντος της. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και το μεγαλύτερο ίσως διακύβευμα του καιρού μας: Είτε λοιπόν θα αναστηθεί το χαμένο δημοκρατικό ιδεώδες, πάνω στο οποίο οι λαοί οικοδόμησαν μία περίοδο σχετικής κοινωνικής ειρήνης και ευημερίας, είτε θα αναστηθεί ο φασισμός, επί των ημερών του οποίου το αίμα κυλούσε ποτάμι.
Το επόμενο διάστημα θα είναι κρίσιμο, τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την Ευρώπη και αυτό δεν είναι ένα ακόμη δημοσιογραφικό στερεότυπο, ούτε αφορά αποκλειστικά τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανάσταση θα καθορίσει σε σημαντικό βαθμό τις ζωές των ανθρώπων, όποια κι αν θα είναι αυτή…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
