Μετά το Πολυτεχνείο…

Του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου

Ο χρόνος είναι σχετικός.  

Γνωστό αυτό.  

Τα πενήντα χρόνια για άλλους είναι πολλά και για άλλους πολύ λίγα.  

Αλλά είναι πενήντα χρόνια….  

Αν το μετρήσουμε με γενιές είμαστε ήδη στην δεύτερη γενιά μετά το Πολυτεχνείο. 

Το τι σημαίνει αυτό μέλει να το δούμε.  

Κάθε επέτειος έχει και ένα μύθο τα όρια του οποίου γίνονται όλο και πιο ασαφή. 

Όσο περνούν τα χρόνια το μήνυμα θολώνει και μεταλλάσσεται όσο και αν κάποιοι πεισματικά επιμένουν ότι το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι πάντα το ίδιο και επίκαιρο.  

Όσοι εκ των πρωταγωνιστών είναι στην ζωή το σίγουρο είναι ότι γιορτάζουν αλλιώς αυτή την «κουτουράδα» της νιότης τους.  

Οι προσωπικές τους ιστορίες είναι πλέον υλικό πρωτογενούς ιστορίας την οποία όμως ο καθένας ερμηνεύει κατά το δοκούν.  

Το σίγουρο είναι ότι το πνεύμα αυθορμητισμού αναρχίας και ανυπακοής στις τότε κρατούσες πολιτικές παρατάξεις που υπήρχε έχει πλέον μπει οριστικά στην άκρη.  

Κανέναν δεν συμφέρει…..  

Έτσι όσοι ήταν τότε μέσα στο Πολυτεχνείο ή κάπου εκεί γύρω και ζούσαν κείνο το κλίμα της ανάτασης κάθε χρόνο αισθάνονται όλο και πιο άβολα ακούγοντας τους δεκάρικους λόγους και τα άδεια συνθήματα της γιορτής…… 

Το Πολυτεχνείο ζει όχι γιατί κάποιοι το φωνάζουν όλο και πιο δυνατά. 

Ζει και θα ζει όσο μπορούμε μέσα στην σιωπή να νοιώθουμε την ανάσα του …..