Μόλις άκουσα την περισπούδαστη δήλωση του αξιότιμου υπουργού Εσωτερικών κ. Τάκη Θεοδωρικάκου για την δωρεάν παροχή «δύο πάνινων μασκών στους μαθητές», μου ήρθε  στο μυαλό το γνωστό άσμα του Γιώργου Νταλάρα και του ΓκόρανΜπρέγκοβιτς  «με δυο παπούτσια πάνινα». Μεγάλη επιτυχία εκείνη την εποχή και πραγματικά όμορφο τραγούδι. Και δεν είναι μόνο η μουσική του Μπρέγκοβιτς, αλλά το υπόρρητο νόημα του κομματιού, το οποίο προκύπτει από τους στίχους που υπογράφει ο περίφημος Μιχάλης Γκανάς.

Αυτοί οι στίχοι πρέπει να εμβόλισαν το μαλακό υπογάστριο της ελληνικής κοινωνίας, η οποία το σιγοτραγουδούσε για μήνες. Γιατί πέρα και κάτω από τα βαλκανικά νταούλια και τον αμανέ του επιδέξιου τροβαδούρου, υφέρπει η βαθύτερη ορμή της νιότης, η ζωντάνια της αχαλίνωτης νεότητας, η οποία δεν αποθαρρύνεται εύκολα. Ένα παιδί σαν την κάθε Πόπη, έχει τέτοια δύναμη, τέτοια πίστη στον εαυτό του, που μπορεί να διανύσει μεγάλες αποστάσεις με πενιχρά μέσα. Εν προκειμένω να πάει από την Θεσσαλονίκη στα Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα.

Η μόνη, πλην όμως κρίσιμη, διαφορά ανάμεσα στην Πόπη του τραγουδιού και τους μαθητές οι οποίοι καλούνται να αντιμετωπίσουν μία φονική πανδημία εφοδιασμένοι με δύο μάσκες πάνινες, είναι ότι η απόσταση που υποχρεώνονται να διανύσουν οι τελευταίοι είναι δυσθεώρητα μεγαλύτερη. Το δικό τους δρομολόγιο δεν είναι Θεσσαλονίκη-Γιάννενα αλλά Σχολείο-Άγνωστο. Με αυτό το «άγνωστο» θα αναμετρηθούν οι μαθητές και οι οικογένειές τους από Σεπτέμβρη.

Κανείς δεν γνωρίζει πόσο μακριά θα μας πάει αυτή η κατάσταση. Το μόνο βέβαιο είναι ότι με δύο μόλις πάνινες μάσκες, τα παιδιά εκ των πραγμάτων θα δυσκολευτούν ιδιαίτερα να συνεχίσουν με ασφάλεια τοταξίδι τους μέσα στην χρονιά. Τόσο δρόμο κάνουν κάθε μέρα για να μεγαλώσουν σε έναν δύσκολο, αν όχι και εχθρικό κόσμο, κ. υπουργέ. Λίγη ευαισθησία παραπάνω, δεν θα έβλαπτε.

Για σένα γίνομαι Ελλάδα κι αφρίζω σαν πορτοκαλάδα

Για σένα κάνω τόσο δρόμο και κάθε νύχτα μεγαλώνω

Θεσσαλονίκη, Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα…