Μάτι: Ένα χρόνο μετά… καίγεται ακόμη
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”93604″ img_size=”full”][vc_column_text]Ό,τι λέξεις και να χρησιμοποιήσει κανείς για να περιγράψει την τραγωδία στο Μάτι, είναι φτωχές. Δυστυχώς η δεύτερη πιο φονική πυρκαγιά στην σύγχρονη ιστορία έμελλε να λάβει χώρα σ’ αυτό το όμορφο, κατάφυτο και τελικά άκρως επικίνδυνο μέρος. Τα στοιχεία τα διαβάζει και θα μπορεί να τα διαβάζει όποιος κάνει τον κόπο αλλά κανένας αριθμός και καμία αναφορά, κανένα πόρισμα και καμία περιγραφή, δεν μπορεί να αποτυπώσει αυτό που ένιωσαν όλοι όσοι έχουν ακόμη τσίπα σε τούτη την χώρα.
Αν δεν το ζήσεις, έστω κι από την μικρή ή την μεγάλη σου χωρική απόσταση, δεν μπορείς να καταλάβεις. Και σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ την αγωνία και τον πόνο αυτών των ανθρώπων. Από εκεί κι έπειτα, το Μάτι υπήρξε αδιαμφισβήτητα το πεδίο της πιο ακραίας και χυδαίας πολιτικής εκμετάλλευσης στην μεταπολιτευτική ιστορία. Δεν σεβάστηκαν τίποτε. Ούτε τα θύματα, ούτε τους συγγενείς, ούτε τους φίλους, ούτε τις σπαραχτικές κραυγές τους, ούτε βεβαίως μία χώρα η οποία παρακολουθούσε ανήμπορη μία ολόκληρη περιοχή με οικογένειες, με παιδιά, με γέρους ανθρώπους, ακόμη και με ζώα, να βυθίζεται στις φλόγες.
Πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος αλλά το Μάτι εξακολουθεί να καίγεται. Καίγεται από την υποκρισία και τον εκχυδαϊσμό. Καίγεται από τον κυνισμό και την αδιαφορία. Καίγεται από την ασυνειδησία και την βεβήλωση της μνήμης των νεκρών. Γιατί ο πραγματικός σεβασμός και το γνήσιο ενδιαφέρον απαιτούν την σιωπή. Και όταν εκφράζονται από όποια έργα και “επανορθώσεις”, είναι κι αυτά αθόρυβα.
Το μνημόσυνο στο Μάτι έγινε και ήταν βουβό. Μόνο η θάλασσα ακουγόταν και τα τζιτζίκια. Ένα πλήθος σιωπηλό, που προσπαθεί να μαζέψει κάθε μέρα και ώρα τα κομμάτια του για να συνεχίσει. Τα κομμάτια της πόλης. Τα κομμάτια της ψυχής τους. Η ζωή θα συνεχίσει και οι πληγές θα κλείσουν αλλά το τραύμα, δεν θα τους εγκαταλείψει ποτέ.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
