Παραολυμπιακοί Αγώνες: Μάθημα ζωής από το ακρωτηριασμένο κορίτσι που δεν τα παράτησε ποτέ
Οι γονείς της την απέκτησαν εκτός γάμου. Είχαν παράνομη σχέση στο Βιετνάμ και ήταν αποφασισμένοι είτε να ζήσουν μαζί είτε να πεθάνουν μαζί. Με το μωρό τους αγκαλιά. Πήραν την 14 μηνών Χέιβεν και πυροδότησαν τα εκρηκτικά. Πέθαναν και οι δυο τους ακαριαία. Το μωρό επέζησε… Έχοντας χάσει τα κάτω άκρα του από τα γόνατα… Επέζησε το παιδί με τραύματα στο σώμα και στην ψυχή. Για το υπόλοιπο της ζωής του…
Οι παππούδες δεν ήταν σε θέση να καλύψουν τα έξοδα για την ανατροφή και την ιατρική φροντίδα, το κοριτσάκι έπρεπε να πάει σε ορφανοτροφείο. Έξι μήνες μετά, όμως, εμφανίστηκαν η Σέλι και ο Ρόμπ Σέφερντ από το Μιζούρι. Ήθελαν να υιοθετήσουν το παιδί και να το βοηθήσουν να ζήσει με αρμονία μακριά από τον τόπο του μαρτυρίου του.
Η Χέιβεν έμαθε να ζει με τα προσθετικά μέλη της και βρήκε διέξοδο στον αθλητισμό. Σχεδόν δυο δεκαετίες πια μετά την τραγωδία εκπροσωπεί τις ΗΠΑ στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
«Μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες για το πώς έχασα το πόδι μου και αισθανόμουν ότι ήταν κάτι φυσιολογικό που είχε συμβεί και σε άλλους. Μεγαλώνοντας έμαθα πως, μάλλον, είμαι μοναδική.
Όταν ήμουν μικρή έβλεπα τις αδερφές μου να παίζουν μπάσκετ και θεωρούσα πως δεν θα μπορούσα επειδή δεν είχα πόδια. Μία από αυτές μου είπε να δοκιμάσω, γιατί δεν θα έπρεπε να κάθομαι στον πάγκο και να λυπάμαι τον εαυτό μου.
Από τότε έχω συμμετάσχει σε αγώνες δρόμου και άλλα αθλήματα και οι άνθρωποι εκπλήσσονται όταν τους αναφέρω ότι κολυμπάω σε τόσο υψηλό επίπεδο» λέει η Χέιβεν, που κάνει τους γονείς της υπερήφανους με τη δύναμη και την θέλησή της.
«Νομίζαμε ότι, λόγω της κατάστασής της θα μάθαινε πιάνο αντί να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, όμως η αγάπη της για τον αθλητισμό ξεπερνά των άλλων παιδιών μας» είναι τα λόγια της Σέλι και του Ρομπ.
Αυτό το κορίτσι όχι μόνο δεν τα παράτησε ποτέ, αλλά ήδη από τα εννιά της χρόνια επισκέπτεται ακρωτηριασμένα άτομα, όχι μόνο παιδιά, αλλά και ενήλικες, για να τους μιλήσει και να τους βοηθήσει να αποδεχθούν την αναπηρία τους.
«Όταν τους δείχνω ότι μπορώ ακόμα και να ζω μία πολύ ενδιαφέρουσα ζωή, είναι σαν να αλλάζει ο κόσμος τους. Είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω. Βλέπεις την διάθεσή τους να αλλάζει και να αρχίζουν να ελπίζουν όταν τους δείχνω πώς μπορεί να γίνει η ζωή τους. Έχασα τα πόδια μου, αλλά θα μπορούσα να είχα χάσει και τη ζωή μου. Είμαι ευγνώμων στους γονείς μου, την Σέλι και τον Ρομπ. Μου χάρισαν μια ζωή, μου έδειξαν τον δρόμο για να την ζήσω».
Στο Τόκιο θέλει απλά να περάσει καλά. Να χαρεί την γιορτή του αθλητισμού, να γιορτάσει και η ίδια τη μεγάλη νίκη της: αυτή για τη ζωή. «Αν κοιτάξουμε γύρω μας, δεν θα δούμε τέλειους ανθρώπους. Θα δούμε, όμως, ξεχωριστούς» λέει και ετοιμάζεται να πέσει στην πισινα όχι για να ανταγωνιστεί άλλες αθλήτριες, αλλά για να ενώσει με αυτές την φωνή της και όλες μαζί να στείλουν το μήνυμα για το ότι είμαστε διαφορετικοί, είμαστε ίσοι.
Πηγή: sdna.gr
