Μαρτσελλιάννα Χριστοπούλου: “Αναδοχή – η υπέρτατη πράξη αγάπης!”

Τρυφερή και συγκινητική παρουσίαση του  βιωματικού βιβλίου της Μαρτσελλιάννας  Χριστοπούλου «Είμαι παιδί της καρδιάς» στον Απόλλωνα

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

“Απόψε θα μιλήσουμε για αγάπη”! Με αυτά τα λόγια, με τρεμάμενη φωνή και εξαιρετικά συγκινημένη, η Μαρτσελλιάννα  Χριστοπούλου επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα της στον  Πύργο για να μας ξανασυστηθεί, αυτή τη φορά ως μαμά της καρδιάς! Στον τόπο που μεγάλωσε και η ίδια και όπως είπε η βραδιά αυτή ήταν και ένα μνημόσυνο για τους αείμνηστους γονείς της, τον Παθολόγο Νίκο Χριστόπουλο και την Φυσικοθεραπεύτρια Ειρήνη Χριστοπούλου. «Τώρα ξέρω γιατί έφυγα πριν από 16 χρόνια από τον Πύργο, γιατί αναρωτήθηκα πολλές φορές. Έφυγα γιατί με καλούσε το παιδί μου για να το συναντήσω»!

Σε μια πολύ τρυφερή εκδήλωση στον κατάμεστο από κόσμο Απόλλωνα,  κυρίως μαμάδες και παιδιά μα και πολλά γνώριμα κι αγαπημένα της πρόσωπα, παρουσίασε με τον δικό της μοναδικό τρόπο το βιβλίο της “ Είμαι παιδί της καρδιάς”  ( εκδόσεις ΔΕΡΕ). 

Η προσωπική, βιωματική της ιστορία ενέπνευσε ένα πολύ τρυφερό και συγκινητικό βιβλίο σε μορφή παραμυθιού,  που ανοίγει το τεράστιο κεφάλαιο της αναδοχής ως θεσμού παιδικής προστασίας αλλά και παράλληλα μιας υπέρτατης, υπερβατικής πράξης αγάπης, καθώς μπορείς να φροντίσεις, να αγαπήσεις και να δεθείς με το παιδί κάποιου άλλου που γίνεται παιδί της καρδιάς σου! Αυτός είναι ο δικός της Στέφανος, το παιδί της καρδιάς της και η Μαρτσελιάννα μας διηγήθηκε την δική της ιστορία. μια γυναίκα, μητέρα και σύντροφος, γεμάτη αγάπη και συναίσθημα που άνοιξε την αγκαλιά της, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό και έβγαλε από το ίδρυμα πριν 12 χρόνια, ένα παιδί, προσφέροντάς του σπίτι και οικογένεια. Μια πράξη αγάπης και παντοτινής αφοσίωσης. Και η υπέροχη οικογένειά τους στη συνέχεια μεγάλωσε, με έναν μπαμπά και δυο παιδιά της «κοιλιάς»!

Με βουρκωμένα μάτια η Μαρτσελιάννα, αφηγήθηκε  την δική της αλήθεια με έναν τρόπο που έφερε δάκρυα στα μάτια όλων μας «τι σημαίνει να δίνεις και να παίρνεις αγάπη από ένα πλάσμα που δεν κουβαλά τίποτα βιολογικό δικό σου, όμως μπορεί και κουβαλά όλη σου την ύπαρξη». Μια σχέση γονιού – παιδιού έξω από το πλαίσιο που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, αλλά που ανοίγει νέους δρόμους αγάπης  όχι μόνο για τα παιδιά που ζουν σε ιδρύματα, αλλά και για τους ενήλικες που μπαίνουν σε αυτήν την όμορφη περιπέτεια.

Η ιστορία του Στέφανου

«Η δική μου προσωπική ιστορία- αφηγήθηκε- ξεκίνησε το 2012, όταν τότε ως εθελόντρια του Κέντρου Παιδικής Προστασίας Πεντέλης (πρώην Αναρρωτήριο Πεντέλης) γνώρισα τον γιο μου τον Στέφανο σε ηλικία 14 μηνών, στο πλαίσιο εθελοντικού προγράμματος του Κέντρου. Το δέσιμο με τον μικρό έγινε αστραπιαία, ήταν κάτι μαγικό από την αρχή των επισκέψεών μου εκεί. Η σκέψη πως το παιδί έπρεπε να βγει από το ίδρυμα ήρθε πολύ γρήγορα και η βεβαιότητα πως πρέπει να βρει σπίτι -και γιατί όχι το δικό μου;- σχεδόν ταυτόχρονα!  Για πολύ καιρό ήμουν πάντα δίπλα του στο ίδρυμα, του κρατούσα το χέρι, του χάιδευα το κεφαλάκι, του μιλούσα, τον έπαιρνα τις Κυριακές έξω , γιορτές, Χριστούγεννα , Πάσχα, ήμουνα πάντα εκεί. 

Ώσπου μια μέρα με τον φόβο ότι μπορεί κι εγώ κάποια στιγμή να τον εγκαταλείψω με φώναξε «μαμά»!  Μια υπέροχη στιγμή!  Κι έγινα η μαμά του, ακολουθώντας όλη την τυπική διαδικασία με απέραντη υπομονή, επιμονή και αγάπη, ο Στέφανος  ήρθε σπίτι υπό τον θεσμό της αναδοχής και δεν επέστρεψε ποτέ ξανά στο ίδρυμα!  Πορευτήκαμε ως οικογένεια οι δυο μας περίπου τρία χρόνια, όταν μπήκε στη ζωή μας ο άντρας μου ο Γιώργος. Την οικογένειά μας σύντομα ολοκλήρωσε ο ερχομός των 6χρονων κοριτσιών μας. Αυτή είναι η ιστορία του δικού μου παιδιού, του Στέφανου!» Κι ο Στέφανος ήταν εκεί, κοντά της, ανέβηκε στη σκηνή του Απόλλωνα και μας συστήθηκε. Ένα γλυκό αγόρι με δυο μάτια γεμάτα αγάπη κι ένα πρόσωπο λαμπερό!

Και η ιστορία διανθίστηκε με μουσικές που έπαιξε στο πιάνο η Κωστούλα Σακκά, καθηγήτρια μουσικής της Μαρτσελιάννας όταν φοιτούσε στον Πύργο στα γυμνασιακά της χρόνια, αλλά και με τα όμορφα λόγια του εκδότη της, του κ. Δαρέ που έγινε κι εκείνος οικογένειά της.  Κι όπως μας είπα στη συνέχεια η Ματσελιάννα όταν την ρωτήσαμε αν έφτασε στην υιοθεσία μας απάντησε ότι έμειναν στην αναδοχή από επιλογή. « Εχουμε μείνει στην αναδοχή γιατί στην ηλικία των 14 χρονών που έχει φτάσει ο Στέφανος θεωρώ πως είναι δική του επιλογή αν θέλει να συνεχίσει όπως είμαστε τώρα η θέλει να τον υιοθετήσουμε όπου το μόνο που θα αλλάξει θα είναι το επίθετό του. Είτε αναδοχή είτε υιοθεσία είναι παιδί μας.  Στη χώρα μας, στα θέματα παιδικής προστασίας έχουμε κάνει πολύ μεγάλα βήματα αλλά χρειάζονται ακόμα περισσότερα και οι περισσότεροι γονείς ξέρουν ότι υπάρχουν και αυτά τα παιδιά και ψάχνουν να βρουν ένα σπίτι και μπορούμε να τους το δώσουμε».

Το τρυφερό αυτό απόγευμα ολοκληρώθηκε με έναν επίσης γλυκό τρόπο,  με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, τον Στέφανο και την κούκλα «παιδί της καρδιάς» να δέχεται ερωτήσεις και ευχές από το κοινό και κυρίως από άλλα παιδιά και με το μήνυμα «Η αγάπη όλα τα νικά! Δώστε ένα σπίτι σε ένα παιδί που το έχει ανάγκη…»

Ανάμεσα στο κοινό, ο δήμαρχος Πύργου Στ. Καννής, ο αντιδήμαρχος Οικονομικών Ν Θεοδώρου, ο π. Κ. Παπαδημητρίου εκπρόσωπος του Μητροπολίτη Ηλείας τους οποίους ευχαρίστησε και προσωπικά η κ. Μ. Χριστοπούλου.