Θα αρχίσω το θέμα με μια αληθινή ιστορία.
Ήταν μια ηλιόλουστη αυγουστιάτικη μέρα. Από ένα σπίτι βγήκε τρέχοντας μια αναμαλλιασμένη κοπέλα. Πέταξε από πάνω της τα ρούχα, κι άρχισε να σκαρφαλώνει στο σιδερένιο κάγκελο για να ριχτεί στο ποτάμι που κυλούσε ορμητικά. Την συγκράτησαν οι διαβάτες.
Εκείνη τους έσπρωξε, πέρασε το δρόμο και ρίχτηκε με φόρα σε μια γυάλινη βιτρίνα. Ύστερα καταπληγωμένη από τα σπασμένα γυαλιά, γαντζώθηκε σε ένα ηλικιωμένο άντρα που βγήκε μπροστά της και του έκανε ερωτική εξομολόγηση. Στο νοσοκομείο όπου την έστειλαν, έδωσε μια ολιγόλογη διάγνωση, τελείως υγιής, ενεργούσε κάτω από την επίδραση του ναρκωτικού LSD. Η ίδια ηρωίδα, όταν ήρθε στα συγκαλά της, είπε ότι ένιωθε παράξενα ανάλαφρη και σκόπευε να περπατήσει πάνω στα κύματα.
Το 1971 η παγκόσμια οργάνωση ελέγχου των ναρκωτικών εξέπεμψε πραγματικό σύνθημα συναγερμού χρησιμοποιώντας τη λέξη «επιδημία».
Τόσο γρήγορα μεταδίδεται η χρήση της μαριχουάνας, της κοκαΐνης, της ηρωίνης και άλλων ναρκωτικών.
Η αύξηση της ζήτησης μεγαλώνει σταθερά τις τιμές, κι αυτό με τη σειρά του, δίνει τεράστια ώθηση στο παράνομο εμπόριο ναρκωτικών.
Μεγάλη ανησυχία προκαλεί όχι μόνο η ποσοτική αύξηση της χρήσης των ναρκωτικών αλλά κι αύξηση στις πιο επικίνδυνες μορφές τοξικομανίας.
Έχει διαπιστωθεί πως τα παράγωγα από όπιο είναι πολύ πιο δραστικά από το ίδιο το όπιο.
Αλλά τη μεγαλύτερη ζημιά κάνει η ηρωίνη, γιατί προτιμάται από τη νεολαία περισσότερο από κάθε άλλο ναρκωτικό. Τα αστυνομικά μέτρα ελάχιστα αποτελέσματα έχουν. Η ροπή της νεολαίας στα ναρκωτικά οφείλεται στην πνευματική σύγχυση μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να προτείνει στη νεολαία της αληθινά ιδανικά. Το ναρκωτικό ελευθερώνει τις αυθόρμητες δυνάμεις μας, το χασίσι ελευθερώνει τη συνείδησή μας, μας αναπλάθει σε ονειροπόλους είναι μερικά από τα συνθήματά τους.
Κάτω από την επίδραση του ναρκωτικού ο άνθρωπος περνάει από τρία στάδια μας ενημερώνει ο ψυχίατρος Μισέλ Ντεριέ. Αμέσως μόλις πάρει το LSD, μια παραλλαγή της ηρωίνης, του παρουσιάζονται μερικά συμπτώματα, όπως: επιτάχυνση του σφυγμού, το χλόμιασμα στην επιδερμίδα. Ύστερα έρχεται το θόλωμα του μυαλού, ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχο, χάνει κάθε αντίληψη για τις πράξεις του και γίνεται κοινωνικά επικίνδυνος.
Στο τέλος οι οπτασίες παραχωρούν τη θέση τους στη βαριά εξαλλοσύνη και τότε ο κίνδυνος απειλεί τον ίδιο τον ναρκομανή.
Ακριβώς σ’ αυτή την περίοδο πολλοί καταλήγουν στην αυτοκτονία. Ιδιαίτερα καταστροφική είναι η επίδραση των ναρκωτικών στον νέο, στον ασχημάτιστο ακόμη οργανισμό. Όχι μόνο από φυσιολογική αλλά και από κοινωνική άποψη. Τα ναρκωτικά φρενάρουν, κι αργότερα σταματάνε τελείως την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης, στεριώνουν στο άτομο τον παιδισμό.
Οι ναρκομανείς είναι άνθρωποι χαμένοι πια για την κοινωνία, για κάθε κοινωνικό αγώνα.
Κ. Μανωλόπουλος
Σμήναρχος ε.α.
