Η Ομάδα Τέχνης Πάροδος στο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο-Λύκειο στον Αγ. Ιωάννη Πύργου

Ζούμε σε έναν κόσμο που ο καθένας μας είναι μοναδικός και αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο τα πάντα γύρω του…

Γράφει η Νίκη Μιχαλοπούλου

Την Δευτέρα είχα την χαρά να επισκεφτώ το Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο-Λύκειο στον Αγ. Ιωάννη και να παρακολουθήσω το θεατρικό παιχνίδι από την Ομάδα Τέχνης Πάροδος με τα παιδιά.

Συντονιστής ήταν ο υπέροχος παιδαγωγός και δάσκαλος θεατρικού παιχνιδιού, Ηλίας Πίτσικας. Το θεατρικό παιχνίδι πλαισιώθηκε από τις όμορφες μουσικές μελωδίες που έπαιζε στο αρμόνιο ο μουσικός, Γιάννης Σφυρής και στο ακορντεόν η μουσικός, Ιώ Λε Μολλέρ και από τις θαυμάσιες ερμηνείες της Έλενας Καλογιάννη και της Ναταλίας Βουκελάτου-Κολυβά.

Το παιχνίδι με τα παιδιά εκεί ήταν κάτι το συναρπαστικό! Χαίρονταν με τα πιο απλά, όπως για παράδειγμα με ένα υποτιθέμενο Χριστουγεννιάτικο δέντρο από κουτιά με το σήμα του 24ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά & Νέους, απαντούσαν σε ένα ψεύτικο τηλέφωνο από χαρτί φτιάχνοντας τις δικές τους ιστορίες, γελούσαν με τις θεατρικές εκφράσεις από τα μέλη της Ομάδας, χτυπούσαν παλαμάκια, παρατηρούσαν τα πάντα και συμμετείχαν με όρεξη. Οι καθηγητές τους έπαιζαν κι αυτοί και χαίρονταν!

Το θεατρικό παιχνίδι είναι ένα μαγικό, πολύπλευρο αγαθό, καθώς μπορεί να συνεισφέρει σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Τα παιδιά μέσα από αυτό αναπτύσσουν το αίσθημα της ομαδικότητας, αποκτούν αυτοπεποίθηση, παιδαγωγούνται, πλάθουν χαρακτήρα μέσα από όμορφες εμπειρίες που συνδυάζουν θέατρο, μουσική, χορό, κατασκευές και πολλά άλλα. Στα σχολεία θα έπρεπε να υπάρχει αυτό το μάθημα μέχρι την τελευταία τάξη του Λυκείου. Η γνώση κατακτιέται όχι μόνο διαβάζοντας βιβλία και λύνοντας ασκήσεις, αλλά και με βιωματικό τρόπο που μπορεί να παρέχει ένα μάθημα θεάτρου και αυτοσχεδιασμού. Τα παιδιά, έτσι, παίρνουν μέρος σε κάτι ψυχοθεραπευτικό, καλλιεργούν το αίσθημα της ενσυναίσθησης, αποκτούν καλλιτεχνική ταυτότητα και δίνουν «τροφή» στη συναισθηματική τους νοημοσύνη. Η τέχνη υπάρχει στον καθένα μας, αρκεί να το ανακαλύψουμε, γιατί γνωρίζοντας αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα μας, θα κατανοήσουμε καλύτερα εμάς τους ίδιους και θα βρούμε τον δικό μας τρόπο έκφρασης.

Μαθητές ΑΜΕΑ, χτες, έκαναν την δική τους ψυχοθεραπεία μέσα από την εναλλαγή ρόλων, παρακολουθώντας τους μουσικούς και τόσα άλλα… Παιδιά πανέξυπνα, τόσο διαφορετικά που αντιλαμβάνονται τον κόσμο μας με τον δικό τους τρόπο και εμείς πρέπει να τα αγκαλιάζουμε και να μαθαίνουμε από αυτά.

Ακόμα ηχούν τα γέλια των παιδιών στα αυτιά μου και αυτό με γεμίζει! Ξεκαρδίζονταν όταν η Έλενα και η Ναταλία δε απαντούσαν στο τηλεφώνημα του Ηλία, αλλά όταν καλούσαν τα παιδιά, σήκωναν με χαρά το χάρτινο τηλέφωνο. Ο ένας έλεγε πως ήταν σε μάθημα κιθάρας, ο άλλος πως ήταν σπίτι και έκανε δουλειές… και πιθανόν να έγινε το αγαπημένο τους παιχνίδι αυτό…