Μάγεψε το φεγγάρι και οι ήχοι της κιθάρας του Βασίλη Ζαφειρόπουλου

Πανσέληνος με ρεσιτάλ κλασσικής κιθάρας στο Κτήμα Ηλιοστάσι

Γράφει η Έστα Παπαγεωργίου

Φωτογραφίες: Ολυμπία Ράλλη

Ο ήχος της κιθάρας ταιριάζει με την φεγγαράδα. Όχι όμως αυτός που ακούγαμε στις παρέες, δίπλα στην θάλασσα, να τραγουδάμε το «Να μ’ αγαπάς». Εννοώ την κλασσική κιθάρα, το μαγικό όργανο που αγκαλιάζεις και το νιώθεις σ’ όλο το σώμα και κατακλύζει το νου μέσω του αγγίγματος των νυχιών στις χορδές. Τα υπέροχα νυκτά όργανα. Που θες να κλάψεις και να χοροπηδήσεις από χαρά ταυτόχρονα.

Χθες βρέθηκα στο φιλόξενο «Κτήμα Ηλιοστάσι» να ακούσω για πρώτη φορά έναν υπερταλαντούχο κιθαριστή. Δεν τον γνώριζα, αφού κάνει καριέρα στην Ιταλία και δεν έχει δώσει ρεσιτάλ στον ελλαδικό χώρο, εκτός από μια εμφάνιση στην Μαραθιά Ήλιδας.

Έτσι συνάντησα τον Βασίλη Ζαφειρόπουλο. Ο Βασίλης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα από Ηλείο πατέρα και Ιταλίδα μητέρα. Μικρός ξεκίνησε μαθήματα πιάνου αλλά στα 14 χρόνια του ανακάλυψε την κιθάρα και γοητεύτηκε. Έφυγε για πανεπιστημιακές σπουδές στην Ιταλία, παράλληλα όμως συνέχισε να μελετάει μουσική. Μέχρι που εγκατέλειψε μια καλοπληρωμένη καριέρα στην Πληροφορική και αφοσιώθηκε στην κιθάρα. Στο βιογραφικό του αναγράφεται ότι «σπούδασε κλασική κιθάρα στην τάξη του μαέστρου Μάσιμο Ντελε Τσέζε, στο ωδείο Σάντα Τσετσίλια, από όπου αποφοίτησε με άριστα. Έκτοτε εμφανίζεται σε συναυλίες στην Ιταλία, είτε σόλο είτε σε σύνολα μουσικής δωματίου, ερμηνεύοντας κομμάτια του κλασικού ρεπερτορίου».

Έφτασα νωρίς στο Ηλιοστάσι, την ώρα του sound-check μήπως και βρω λίγο χρόνο να πάρω από τον Βασίλη κάποια δήλωση πριν το ρεσιτάλ. Το φιλόξενο κλίμα του κτήματος με την θετική αύρα της Εύης Χρονοπούλου μας έκανε όλους μια παρέα. Έτσι βρέθηκα να τοποθετώ τα μαξιλάρια στις κομψές καρέκλες, κάτι που διασκέδασα πολύ. Και μια γυναικεία φιγούρα, κάτω από μια ελιά ζωγράφιζε ένα ρέον σχήμα κιθάρας και τα λιόκλαρα. Ένιωσα ότι βρέθηκα σε μια παρέα και αυτό που προοριζόταν για δημοσιογραφική κάλυψη ενός ρεσιτάλ μετετράπη σε μέγιστη συναισθηματική φόρτιση. Και αυτό που διαβάζετε δεν είναι μια καταγραφή των γεγονότων. Είναι ένα ονειρικό βίωμα που οι λέξεις δεν αρκούν να τα πουν.

Μας σύστησαν με τον Βασίλη και βρεθήκαμε να μιλάμε σαν φίλοι που γνωρίζονταν από παλιά. Ήταν απλός, σεμνός και μετρημένος με καθαρή ματιά. Είπαμε πολλά. Για την δυσκολία να βιοποριστείς με την τέχνη, τις εμπειρίες με τους μαθητές του αλλά και την πολυπολιτισμικότητα της Ρώμης, την δυσκολία να ζεις στην ελληνική περιφέρεια. Κουβεντιάσαμε για την φιλολογία των έργων για κιθάρα, τις μεταγραφές των έργων  Ισπανών συνθετών πιάνου στην κιθάρα, που έτσι έγιναν παγκόσμια γνωστά. Τους νέους ερμηνευτές Κουβανούς, Πολωνούς αλλά και Αμερικάνους και την νέα προσέγγιση στην εκτέλεση των έργων. Επίσης για το ότι δεν επιθυμεί να λαμβάνει μέρος σε διαγωνισμούς γιατί διαφωνεί με την τάση να γράφεται μια σύνθεση ειδικά για έναν διαγωνισμό και αρνείται να προσεγγίσει κάτι που δεν τον αγγίζει συναισθηματικά.

Όταν του ανέφερα ότι έχω εγκαταλείψει την κιθάρα πάνω από 20 χρόνια, λόγω προβλήματος με τον καρπιαίο σωλήνα, έβγαλε την χειροποίητη ιταλική κιθάρα του και μου έκανε μάθημα… τόσο απλά… τόσο τρυφερά και μου έδειξε τεχνικές να μην ταλαιπωρούνται τα νεύρα. Κι άλλα τεχνικά στοιχεία, που με έπεισαν να βγάλω την κιθάρα μου και να μελετήσω πάλι. Τον ρώτησα αν θέλει να παίξει στην Σκάλα του Μιλάνου και μου ‘πε: «Ποιος θα ‘ρθει να μ’ ακούσει;» και του απάντησα «Εμείς και οι φίλοι μας από την Ιταλία!».

Με αυτήν την ευχάριστη διάθεση ξεκίνησε το ρεσιτάλ, διάρκειας 80 λεπτών, που μου φάνηκαν λιγότερο από 5λεπτο κι ήθελα να κραυγάσω κι άλλο… κι άλλο… όπως στις ροκ συναυλίες της νιότης. Το πρόγραμμα ήταν μοιρασμένο σε τρία μέρη:
1. Λατινοαμερικάνικες συνθέσεις με έργα των Βίγια – Λόμπος και Μπάρριος.
2. Ισπανικές συνθέσεις με έργα Αλμπένιθ, Ντε Φάγια και Τουρίνα.
3. Μπαχ… που εκτέλεσε μεγαλειωδώς σα να ακούς τσέμπαλο της μπαρόκ εποχής.

Το κοινό γοητευμένο καταχειροκρότησε και το φεγγάρι είχε ήδη ανέβει ψηλά.

Η αγαπητή Εύη Χρονοπούλου απέδειξε το ταλέντο της στην φιλοξενία εκδηλώσεων προσφέροντάς μας δροσερά φρούτα αλλά και τσίπουρο με μάνγκο.

Μια απίστευτα μαγευτική βραδιά.
Βασίλη, ευχαριστούμε πολύ!
Αναμένουμε κι άλλα ρεσιτάλ!