Γράφει ο Δικηγόρος, Γεώργιος Θ. Ντοάς

Οι καταιγίδες, οι στρόβιλοι, οι τυφώνες, οι κυκλώνες, οι καύσωνες, οι πυρκαγιές, οι ξηρασίες, η ανυδρία, η ερημοποίηση εδαφών, το ροκάνισμα των ακτών από τις φουρτουνιασμένες θάλασσες, είναι συχνά και έντονα φαινόμενα.

Οι ακραίες κλιματολογικές συνθήκες κατ΄ ανάγκη συνεπάγονται μια άκαμπτη καταστροφικότητα στο χώρο και στο χρόνο, και έτσι θα συνεχίσουν ως η κανονικότητα των θεομηνιών, μέσα σε αυτήν την κανονικότητα εντάσσεται και η βιούμενη τραγωδία της χώρας.

Η χώρα ήδη δηλητηριάζεται από τους καπνούς και τα διοξείδια, διαβρώνεται από την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, αποσυντίθεται από την εξαφάνιση παραγωγικών δυνάμεων και δομών στο γεωργικό και όχι μόνο τομέα.

Μπροστά στη βιβλική καταστροφή οι παραληρούντες στο ψέμα και στην εξαπάτηση, κυβερνητικοί αξιωματούχοι έμειναν άβουλοι και ανίκανοι να δώσουν λύση, πριν συντελεστεί το ολοκαύτωμα.

Οι ηγεμονεύοντες δεν αισθάνονται τύψεις, ούτε ενοχή, ούτε ντροπή για το ανάθεμα, γυρεύοντας, όπως κάνουν πάντα ξεδιάντροπα, τη  βολική γωνιά της ανελέητης προπαγάνδας, για την αυτοαθώωσή τους και τον αυτοεξαγνισμό τους.

Οι κυβερνητικοί σαν Πόντιοι Πιλάτοι νίπτουν τα χέρια τους για το μέγα κακό, είναι όμως αυτοί που έχουν το χρέος της πρόγνωσης των κινδύνων και της λήψης μέτρων πρόληψης και ετοιμότητας, για την αντιμετώπισή τους όταν εμφανιστούν.

Η ιστορική εξέλιξη ορίζει πως ό,τι μεταβάλλεται με ταχύτητα στο σήμερα, αυτή είναι και η τάση του αύριο, και είναι φανερό πως η τάση του τώρα στη χώρα είναι χαοτική, ερεβώδης, καταστροφική.

Αυτό συμβαίνει τώρα στη χώρα, αφού είναι ευκρινές ότι ο καταχθόνιος κύκλος των καιρών την οδηγεί στο κενό και στο απόλυτο σκότος.

Κάθε, όμως, πραγματικότητα, άρα και η φρικώδης τωρινή, εμπεριέχει εν δυνάμει την επόμενη βαθμίδα της εξέλιξής της.

Η παραπαίουσα χώρα ή θα  χαθεί μέσα στα αποκαΐδια  και στις στάχτες  της, ή θα βγει από το κολαστήριό της, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Ο λαός όμως είναι η αρχή και το τέλος κάθε πολιτικής κυριαρχίας.

Ο λαός μόνο μπορεί να δείξει την έξοδο προς το πραγματικό φως και την ελπίδα.

Ο λαός μόνο μπορεί να υψώσει στο βάθρο της την αλήθεια, αποδίδοντας την ευθύνη για το άγος, σε όσους αποδεδειγμένα την έχουν.

Ο λαός μόνο μπορεί να αισθανθεί το υπέρτατο χρέος του προς την πολιτεία, γενόμενος τρομερή δύναμη, καθαιρώντας από το θρόνο τους ανεπαρκείς και ανεύθυνους της κυβερνητικής εξουσίας.