Κυνικός ρεαλισμός

Του Γεωργίου Θ. Ντοά, Δικηγόρου

Σε πρόσφατη στατιστική έρευνα, στην ερώτηση προς τους πολίτες, «αν η κοινωνία μας βρίσκεται σε πορεία προόδου ή παρακμής;», η συντριπτική τους πλειοψηφία, απάντησε «σε παρακμή».

Γιατί  συμβαίνει αυτό;

Κάθε πραγματικότητα αποκαλύπτει την αλήθειά της, σύμφωνα με τη διαλεκτική σχέση του αιτίου ή των αιτίων που οδηγούν σε ένα ή και σε περισσότερα αποτελέσματα.

Ποιες είναι όμως οι βαρύνουσες αιτίες που έχουν σωρευτεί και σωρεύονται ασταμάτητα, για να κινείται η κοινωνία σε ολισθηρούς δρόμους;

Ποιο είναι το κοινωνικό, το γενικό, άρα κατ΄ ανάγκη και το ατομικό πνεύμα που κυριαρχεί στο γίγνεσθαι;

Το πνεύμα του κυνικού ρεαλισμού, έχει διαποτίσει σχεδόν τους πάντες, ανεξαρτήτως  φύλλου, μόρφωσης, επαγγέλματος, κοινωνικών, ταξικών και οικονομικών διαιρέσεων και διακρίσεων.

Το πνεύμα της κοσμικής θρησκείας των ιδιοτελειών ιεροποιεί τον μεγάλο κανόνα της επιδίωξης κέρδους, με κάθε μέσο και κάθε τρόπο, έστω και αν ο κερδοσκόπος «πατάει επί πτωμάτων», κατά τη λαϊκή ρήση, όπως συνέβη με το θάνατο του 19χρονου στη Χαλκιδική.

Το πνεύμα των έκφυλων, αχόρταγων πλουτοκρατικών ελίτ και των πολιτικών προστατών τους, διαγγέλλει πως ό,τι συμβαίνει , ακόμη και η ατιθάσευτη ακρίβεια, είναι «το νόμιμο, το ηθικό, το εξαγνισμένο», που όλοι οφείλουν να υπηρετούν.

Το πνεύμα του πολιτιστικού δόγματος «άρτος και θεάματα» κονιορτοποιεί τη νόηση γιγαντώνοντας τα θεάματα, αυξάνοντας τον πλούτο των λίγων και ταυτοχρόνως μειώνοντας έως εξαφανίζοντας, τον άρτο για τα πλήθη των μεσαίων και των ανίσχυρων.

Το πνεύμα των απνευμάτιστων ή του νόθου νου ηγεμονεύει, έχοντας πια αποδυναμώσει, έως αχρηστεύσει, τις έλλογες, συναισθηματικές και ηθικές ιδιότητες του ανθρωπίνου όντος και τώρα πια, η ζωική σύμφυσή του και η όμοια ζωή του, απομένει.

Το πνεύμα των βαρβαριζόντων ωθεί τον σύγχρονο -κατά τα άλλα- άνθρωπο, να επιστρέψει αργά αλλά σταθερά, στην πρωτογονική, άγρια κατάσταση των δενδρόβιων και των σπηλαϊκών χρόνων.

Στη χώρα ο κυνικός ρεαλισμός έχει οδηγήσει σε ένα εκρηκτικό εγκληματογόνο πεδίο, με αενάως επιδεινούμενους τους δείκτες του, που δεν έχει, ούτε φαίνεται πουθενά να έχει, τέλος.

Πριν 2.500 χρόνια περίπου, ήτοι σε περίοδο ακμής της ελληνικής φιλοσοφίας, ο φιλόσοφος Πρωταγόρας όρισε, ως υπέρτατο λογικό και ηθικό κανόνα, ότι «πάντων πραγμάτων μέτρον, άνθρωπος».

Αν ο Πρωταγορας ζούσε τώρα, με βάση τη σύγχρονη εξέλιξη της κοινωνίας, θα όριζε, ως γενική αντικειμενική παραδοχή, τον κανόνα, ότι  «πάντων πραγμάτων μέτρον, ο απάνθρωπος».

Μέσα στις διαμορφωμένες, στη χώρα και στην κοινωνία, εκρηκτικές συνθήκες, μπροστά στα μεγάλα δεινά, οι πολίτες θεωρούν χίμαιρα, ήτοι ανέφικτη την οποιαδήποτε αλλαγή προς τη θετική κατεύθυνση.

Μπροστά στα μεγάλα δεινά οι πολίτες σιωπούν, στο όνομα ενός καθολικού, εμπράγματου νόμου ότι «έτσι είναι τα πράγματα, αλλοτριωμένα και έτσι θα μείνουν έως τον αιώνα τον άπαντα».

Η ιστορική  όμως εξέλιξη έχει καταδείξει ότι δεν είναι χίμαιρα έως ακόμη και η ριζοσπαστική αλλαγή των πραγμάτων.

Η ιστορική εξέλιξη έχει καταδείξει ότι μπροστά στη δύναμη των αγωνιζόμενων για την αξιοπρέπεια  της ζωής τους πολιτών, έπεσαν και γονάτισαν οι αριστοκράτες, οι αυτοκράτορες, οι φεουδάρχες, οι βασιλείς και οι δικτάτορες.

Για την αλλαγή στη χώρα και στην κοινωνία, προϋποτίθεται η ατσαλένια υπερβατική δύναμη της θέλησης των πολιτών και η μαζική δύναμη του ακατάβλητου αγώνα τους για την έξοδο από το νοσηρό κύκλο της παρακμής.

Προϋποτίθεται όμως όλων ότι θα ξυπνήσει η συνείδησή μας, που από πολλού χρόνου στο όνομα της χίμαιρας, είναι σε χειμέρια νάρκη.

Αυτό το ξύπνημα της συνείδησής μας, είναι το άμεσο και πρώτο ζητούμενο βήμα, για την κάθαρση από το μέγα άγος, που ταλανίζει τη χώρα και την κοινωνία.

Τα επόμενα βήματα είναι του αγώνα.