Κρίσιμο σταυροδρόμι

Ο τίτλος του τραγουδιού των R.E.M. It’s the end of the world as we know it (and I feel fine?) από το 1987 μοιάζει ίσως πιο ταιριαστός από ποτέ: οι αλλεπάλληλες κρίσεις, οι οποίες συμβαίνουν ολοένα και συχνότερα, φαίνεται να μας φέρνουν σε μία νέα εποχή περιδίνησης.

Οι ενδείξεις πλέον είναι αμέτρητες: από τον πόλεμο στην Ουκρανία και την ενεργειακή φτώχεια, μέχρι την εδραίωση και την κανονικοποίηση ακροδεξιών μορφωμάτων, αλλά και τη θεσμική κρίση της δημοκρατίας σε πολλά δυτικά, φαινομενικά, φιλελεύθερα κράτη, όπως και η Ελλάδα. Ζούμε, λοιπόν, στην εποχή της αβεβαιότητας.

Ταυτόχρονα, καταναλώνουμε τη μία κρίση μετά την άλλη, το ένα απεχθές έγκλημα μετά το άλλο, καθώς προσποιούμαστε ότι όλα βαίνουν κανονικώς. Όπως είχε γράψει και ο Gramsci, όντας κρατούμενος στις φυλακές του μουσολινικού καθεστώτος (σε ελεύθερη μετάφραση): «Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός, ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο πασχίζει να γεννηθεί – σε αυτό το μεσοδιάστημα εμφανίζεται μια μεγάλη ποικιλία νοσηρών συμπτωμάτων».