Κραυγή αγωνίας από μία γενιά που θρηνεί

Όνειρο και τραίνο που την πας τη νιότη……..

Από ποίημα του Γιάννη Σκαρίμπα

Θόλωνε το βράδυ και το τραίνο είχ’ έμβει

Στον ερημικό σταθμό βαρύ και ατόφιο

Λες το’ χε τυρλίξει σ’ άχνά πέπλα η ρέμβη

Έτσι ως ξάφνου στάθκε ακίνητο και ψόφιο.

Σήμανε η καμπάνα κι έτριξαν οι θύρες,

Ούρλιάξε ‘να σφύριγμα και αυτό εκινήθη

Πλάι σε μια παράτα αγερώχες φιλύρες

Που κώπηλατούσαν –λές στητές- στη λήθη.

Λίγο ακόμα κι όργιο – αρθρωτή γουστέρα-

Θάφευγε ως είχ’ έρθει μες των ατμών τολύπη

Κι εγώ πάλι μόνος στη θλιμμένη εσπέρα

Με συντρόφισσά μου, θάμενα, τη λύπη.

Άξαφνα ως γλυστρούσε -σ’ ένα παραθύρι

Ένα χέρι εξαίσιο μούγνεψε και πάει

Μια σειρά άσπρα δόντια , δυο μάτια σαπφείροι

Μούστειλαν- φίλημα στα χάη!

Έμενα … Η μέρα είχε κιόλας φύγει,

Του σταθμού μου, γύρω, η ερημία αλύχτα

Κείνες οι φιλύρες πήγαιναν με ρίγη

Και με βήμα στράτι- ωτικό στη νύχτα…

Ω, έσύ, κυρά χέρι, δόντια , μάτι

Όνειρο και τραίνο που την πας τη νιότη,

Έδωσα σινιάλο – το κ α θ ή κ ο ν_ για τη

Διασταύρωσή μας στην αιωνιότη…

Αν υπάρχει ένα πράγμα που δίνει κουράγιο αυτές τις δύσκολες μέρες είναι η στάση των παιδιών. Από την Πύλο μέχρι την Θεσσαλονίκη, από τις μεγάλες πόλεις μέχρι τα μικρότερα νησιά, τα παιδιά βγήκαν έξω από τις τάξεις, στα προαύλια, στις πλατείες και στους δρόμους, για να δώσουν ακόμα ένα μήνυμα, για να αρθρώσουν τη δική τους κραυγή, για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.

Είναι τα ίδια παιδιά που σε κάθε τραγική αφορμή διαισθάνονται με συγκινητική καθαρότητα το βάρος. Είναι τα ίδια παιδιά που τα σκοτώνουν και ας είχαν την τύχη να μην βρεθούν σε εκείνο το δρομολόγιο. Είναι τα ίδια παιδιά που ξάπλωσαν τις τσάντες και τα κορμιά τους στο παγωμένο τσιμέντο, με το βλέμμα στον ουρανό, για να σχηματίσουν τη μητρική παραίνεση που συνοψίζει την ακατάπαυστη αγωνία ενός  γονιού: «Πάρε ότ-αν φτάσεις». Και τελικά, ξάπλωσαν για να διαψεύσουν με τον πλέον ηχηρό τρόπο την κατάπτυστη επωδό των ομιλουσών κεφαλών.

Από την πρώτη στιγμή της τραγωδίας, με τα σώματα ακόμη διαμελισμένα, αγνώριστα, άταφα, η κυβερνητική θέση του «ανθρώπινου λάθους», προπαγανδιζόταν δίχως στοιχειώδη αισχύνη στις τηλεοπτικές κάμερες ώστε να συγκαλυφθεί ένα έγκλημα εκ προμελέτης. Έφτασαν στο αδιανόητο σημείο, τέτοιες ώρες, να ισχυρίζονται ότι αυτές οι τραγωδίες είναι περίπου απαραίτητες ώστε η χώρα να αποκτήσει τις βασικές υποδομές και να ταξιδεύουν οι άνθρωποι χωρίς να σκοτώνονται. Ο κόσμος όμως έδωσε την απάντηση τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και στο δρόμο. Δεν ήταν η κακιά η ώρα. «Ήταν η κακιά η (χ)ώρα».

Ξαφνικά ανέκρουσαν πρύμναν. Οι καλοπληρωμένοι storykillers της βιομηχανίας χειραγώγησης της κοινής γνώμης  μαζεύτηκαν και η Ράνια Τζίμα ξεχώρισε για ακόμη μία φορά στο τοπίο της ανερυθρίαστης δημοσιογραφικής αγυρτείας. Τα αναρίθμητα βίντεο του πρόσφατου παρελθόντος με ρητές διαβεβαιώσεις από επίσημα χείλη για την απόλυτη προτεραιότητα στην ασφάλεια του επιβατικού κοινού, οι κυλιόμενες μετρήσεις για λογαριασμό του Μαξίμου και το  ακριβοπληρωμένο επικοινωνιακό επιτελείο –χαμηλά το κεφάλι– ανάγκασαν μέχρι και τον πρωθυπουργό, ο οποίος έκανε λόγο από την πρώτη στιγμή για ανθρώπινο λάθος, να ανασκευάσει.

Είναι όμως πολύ αργά για ψεύτικες συγνώμες και όψιμες μετάνοιες. Εξάλλου, σε κάθε, μα σε κάθε διαμαρτυρία των ημερών, τα γκλομπ των ΜΑΤ θερίζουν και ο σχεδιασμός του βαθέως κράτους θα προχωρήσει, ολοκληρώνοντας την αρχική χάραξη, η οποία καταφανώς έχει ισοπεδώσει την κοινωνική πλειοψηφία και κυρίως τις προοπτικές της νέας γενιάς. Η κραυγή τους σε καμία περίπτωση δεν αφορά μόνο την αδήριτη αποκατάσταση της αλήθειας σε σχέση με το «έγκλημα» και τη «δολοφονία» που συντελέστηκε στα Τέμπη.

Είναι η γένια, η οποία μέρα με την μέρα διαπιστώνει την υποβάθμιση της παιδείας της στο σχολείο, την βίαιη φτωχοποίηση –ακόμη μία– μέσα από τις δυσκολίες μιας οικογένειας να τα βγάλει πέρα, την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους δικαίου, την περιστολή των ελευθεριών, την κατάρρευση του εθνικού συστήματος υγείας, τη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, εν συνόλω, την υπονόμευση των προοπτικών για ένα καλύτερο μέλλον.

Τώρα διαπιστώνει με πικρό τρόπο ότι οι ιδιωτικοποιήσεις των εθνικών υποδομών της χώρας σκοτώνουν. Και συνειδητοποιεί παράλληλα ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής μιας συγκεκριμένης πολιτικής, μιας ιδεολογίας η οποία δεν πιστεύει στην προστασία των δημόσιων αγαθών και τη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος. Θρηνεί για τα θύματά της. Θρηνεί για το μέλλον της. Θρηνεί για αυτή τη χώρα που είχε την ατυχία να γεννηθεί και ίσως αυτή η κραυγή να συνιστά το προοίμιο της θέλησής της για ζωή.

Ο εκδότης