Η πολιτική τομή που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την ιστορική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του ’74 και την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, δικαιώθηκε αναμφισβήτητα στη συνείδηση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού.
Δικαιώθηκε ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά, καθώς στο νέο τοπίο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας συνένωσε τα διάσπαρτα ρεύματα του κεντροαριστερού χώρου και τις γενιές της Εθνικής Αντίστασης, του Ανένδοτου και του Πολυτεχνείου, τα οργάνωσε και σε λίγα χρόνια, το 1981, έκανε πράξη τη μεγάλη Αλλαγή.
Οι πολιτικά αποκλεισμένοι από το κράτος της Δεξιάς και η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία των κοινωνικά και οικονομικά παραμερισμένων μπήκαν δυναμικά στο κέντρο των εξελίξεων, μέσα από τις μεγάλες θεσμικές αλλαγές του ΠΑΣΟΚ και άλλαξαν ριζικά την εικόνα της Ελλάδας.
Η Ελλάδα έπαψε πια να είναι μία περιθωριακή χώρα των Βαλκανίων, μπήκε ως ισότιμο μέλος στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., κατετάγη στις πλέον αναπτυγμένες και ευημερούσες χώρες του πλανήτη, ενώ τα οικονομικά και κοινωνικά μεγέθη που παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ, με τον Κώστα Σημίτη, θα είναι αξιοζήλευτα και δύσκολα προσεγγίσιμα για τα πολλά επόμενα χρόνια.
Ακόμα όμως και το ΠΑΣΟΚ της κρίσης, που ανέλαβε το 2009 με τον Γιώργο Παπανδρέου, να αποτρέψει τη χρεοκοπία της χώρας, από την καταστροφική πολιτική των Κυβερνήσεων Καραμανλή της περιόδου 2004-2009, πραγματοποίησε εμβληματικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που τότε πολεμήθηκαν, αλλά τώρα αναγνωρίζονται απ’ όλους.
Το ΠΑΣΟΚ, βέβαια, της μεγάλης προσφοράς στο λαό και τον τόπο μέσα από ρήξεις, ανατροπές και συγκρούσεις με κάθε λογής συμφέροντα, αποτέλεσε, κατά καιρούς, όπως ήταν φυσικό άλλωστε, στόχο περίτεχνων σχεδιασμών από πολιτικά κέντρα και συμφέροντα που επεδίωξαν τη διάλυση και το διαμοιρασμό των ιματίων του.
Δεν τα κατάφεραν όπως θα ήθελαν το «βρώμικο ’89». Βρήκαν όμως ευκαιρία με την κρίση και την υπεύθυνη πατριωτική στάση του ΠΑΣΟΚ για να στήσουν εναντίον του τα αντιμνημονιακά μέτωπα, τόσο η Ν.Δ. με τα Ζάππεια, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ στις πλατείες των αγανακτισμένων, με αποτέλεσμα το ΠΑΣΟΚ, μέσα από λοιδορίες, ψευδολογίες, συκοφαντίες και απατηλές υποσχέσεις να υποστεί εκλογική συρρίκνωση το 2012, ενώ το 2015, με ψηλά τις σημαίες και τα σύμβολά του, έφτασε στα όρια της εξαφάνισης.
Το δύσκολο εγχείρημα να αναστηθεί το ημιθανές ΠΑΣΟΚ, για να κλείσει ο κύκλος της συρρίκνωσης και της πολιτικής απομόνωσης ανέλαβε η Φώφη Γεννηματά, με πολιτικές πρωτοβουλίες που οδήγησαν στο διάδοχο Κίνημα Αλλαγής, ως συνέχεια και μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ, με βάση τα νέα δεδομένα σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά και τις παρακαταθήκες της ιστορικής μας διαδρομής.
Στην πραγματικότητα όμως, οι παρακαταθήκες της μεγάλης Αλλαγής, των έργων και της προσφοράς, οι ιδεολογικές συντεταγμένες της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας, οι πολιτικές αναφορές σε όλους τους θεσμικούς φορείς με δυνάμεις πολλαπλάσιες των εκλογικών μας ποσοστών και με χιλιάδες στελέχη, οι κοινωνικές μας αντιστοιχίσεις με τους νέους μη προνομιούχους, είναι που μας δίνουν τη δυνατότητα, ώστε ο πολιτικός μας χώρος να ξαναγίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων.
Η αυτόνομη στρατηγική, που αποφασίσαμε ομόφωνα στα Συνέδριά μας, στο ΠΑΣΟΚ και στο Κίνημα Αλλαγής, το ιδεολογικό και πολιτικό μας μέτωπο απέναντι σε Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως οι νέες πρωτοπόρες επεξεργασίες μας και τεκμηριωμένες πολιτικές μας θέσεις για τις μεγάλες – ανατρεπτικού χαρακτήρα – αλλαγές στον κόσμο, που αφορούν στα νέα οικονομικά δεδομένα, στην κλιματική κρίση και στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις, αποτελούν σίγουρα τη βάση της ελπιδοφόρας προσπάθειάς μας.
Προϋπόθεση η πολιτική μας ενότητα, η αυτόνομη πορεία, η προοδευτική ταυτότητα που θα μας επιτρέψουν να εκφράσουμε συλλογικά – πέρα από συναισθηματισμούς και άγονες αντιπαραθέσεις – τη νέα Αλλαγή που έχει ανάγκη ο τόπος, ακριβώς όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη.
