Θεόδωρος Κόλλιας: Αλλοτινά περί έρωτος: Τα καμάκια

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”38400″ img_size=”full”][vc_column_text]

Του Θεόδωρου Κόλλια

Διαχειριστή του yannitsochori.blogspot.com

Κύριε Δ/ντα

Καλημέρα  σε όλους εσάς αλλά και όλους τους ευγενείς αναγνώστες σας.

Δεν μπορείς να μου πεις, σήμερα νάμαι πάλι με τα δικά μου στο πόστο μου.

Πάμε λοιπόν και σε ένα άλλο …ελιξίριο στην ταλαιπωρημένη μας ψυχούλα.

Εκείνα λοιπόν τα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, αμέσως μετά τη χούντα, ήταν έντονα ερωτικά και πολιτικοποιημένα.

Συνελεύσεις επί ώρες, η μια πάνω στην άλλη και δώσε αγορεύσεις ακόμα και για την Νιγκαράγκουα, τα δε πολιτικά τσιτάτα ήταν η επισφράγιση και  το “επί της διαδικασίας” η απαρχή της αντίθεσης. Το περιρρέον περίβλημα ήταν η ουτοπία, αν και κανείς δεν το αποδεχόταν. Παράλληλα πορείες, κόκκινες σημαίες, πανό, τα αγόρια  με τα γραφικά μας αμπέχονα, τα τζάκετ και τα κορίτσια με τις μακριές πολύχρωμες φούστες.

Στη ερωτική δε πιστοποίηση το πρώτο και βασικό χρώμα τον έδιναν τα πολυθρύλητα καμάκια και δη στην παραλία του Λευκού Πύργου. Βόλτες επί ώρες, σούρτα-φέρτα από το παλιό λιμάνι μέχρι πέρα το  ξενοδοχείο «Μακεδονία» και πάλι από την αρχή κι αβέρτα  φλερτ, καμάκια. Ερωτικό σεργιάνι. Συνέχεια η μια “χυλόπιτα” δίπλα και πάνω στην άλλη, που κανέναν όμως δεν πείραζε και κανείς δεν το έβαζε κάτω. Απεναντίας όλα με τον πρέποντα σεβασμό αλλήλων και την αρμόζουσα αβρότητα. Βεβαίως, ότι και να πούμε, μετά από κάθε απόρριψη  είχαμε μια πικρία και μια μικρή απογοήτευση, αλλά και πάλι από την αρχή. Εκτός από τον Πάνο από τη Μεγαλόπολη, που δεν ξέρω πώς  είχε πάρει μια συνηθισμένη “χυλόπιτα” και από τότε ποτέ πια δεν συμμετείχε στην ερωτική  μας τσάρκα. Ο δε Μήτσος, Καλαματιανή φατσούλα, έλεγε μεταξύ σοβαρού κι αστείου: “δεν ξέρω ρε παιδί μου σε εκείνα τα σουλάτσα  μυρίζω σπέρμα”. Υπόψη όμως, πλήθος ραντεβουδάκια προέκυψαν από εκείνες τις γνωριμίες και πάρα πολλές σοβαρές και λυσιτελείς  σχέσεις άρχισαν σε αυτό το ασταθές νυφοπάζαρο της θρυλικής προκυμαίας. Σε αυτό το ερωτικό αλισβερίσι οι ρόλοι ήταν πάντα σταθεροί. Το αρσενικό ήταν ο θηρευτής και το θηλυκό  το πρόσμενε. Για τα περισσότερα κορίτσια αυτός ήταν ο λόγος της βόλτας στην προκυμαία, οπότε πήγαιναν δυο-δυο φιλενάδες, κουνάμενες και λυγάμενες και χασκογελώντας. Αυτό δεν συμβαίνει και σε όλο το ζωικό βασίλειο; Το κύριο ζητούμενο είναι πως το θήλυ θα γοητεύσει και θα προσελκύσει το άρρεν.

Και κάθε λίγο και λιγάκι υπήρχαν οι πλανόδιοι μικροπωλητές με τις λευκές τους ποδιές και τα καρότσια, κι επάνω τους φακελάκια πασατέμπο, φιστίκια και ζεστά στραγάλια. Καμιά φορά ακουγόταν, όταν έπιαναν τα κρύα, και η κοφτή φωνή: “Σαλέπι, ζεστό σαλέπι.”

Τα καμάκια αποτέλεσαν την προστιθέμενη “υπεραξία” στο προηγούμενο ερωτικό αλισβερίσι, τα νυφοπάζαρα. Είχαν   μια “ελευθεριότητα” και περισσότερη άμεση προσέγγιση χωρίς μεσάζοντες, γονείς και τέτοια. Τα νιάτα έβραζαν. Τα νυφοπάζαρα υποχώρησαν παράλληλα με την ελάφρυνση των αυστηρών ηθών και την επανάσταση των λουλουδιών. σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, που τελικό αποτέλεσμα είχαν την ανάπτυξη των αντίστοιχων κινημάτων όπως των χίπις.

Βεβαίως τα καμάκια, αυτό το ερωτικό και άκρως κοινωνικό αλισβερίσι, το νέο νυφαπάζαρο  μεταξύ των δύο φύλλων εκείνα τα αλλοτινά χρόνια άνθησε περίπου σε όλα μέρη της χώρας, κυρίως στις μεγάλες πόλεις και στα νησιά όταν πρώτα το επέτρεπαν οι συνθήκες. Εκεί γύρω στο ΄80 που έκανα στα Χανιά γινόταν το σώσε με τις γαλανομάτες  Σουηδέζες. Μάλιστα λεγόταν ότι προτιμούσαν τα νησιά μας με τον ήλιο αλλά και τα ερωτικά μπουμπουνητά, τα καμάκια και εξ αυτού υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι γάμοι. Πιο παλιά στην Κρήτη είχαν τα βολτάρια με τα ανάλογα ήθη.

Φυσικά και δεν μπορούσαν όλοι να είναι καμάκια. Πώς να το κάνουμε χρειαζόταν μερικές δεξιότητες της συμπεριφοράς και όχι μόνο, που πολλοί την καλούν μαγκιά. Τέλος πάντων απλά πράγματα είναι που έρχονται με τον χρόνο σε μια φυσιολογική ανάπτυξη του χαρακτήρα. Κι όμως σε πολλούς νέους, αλλά και άνδρες ελλείπουν ή δεν φαίνονται, όπως η συστολή και οι διάφορες ορρωδίες.

Αν το πάμε και πιο πέρα, φυσικά από αυτό το ..ευγενές σπορ αποκλείονται, εξ ορισμού που λέμε όλοι οι ψωνάρες και φαλλοκράτες.  Αν είναι δυνατό αυτοί ά ν δ ρ ε ς να αποδεχτούν την άρνηση και μη συγκατάθεση του άλλου χωρίς εγωιστικές αντιδράσεις και συναισθηματικούς πριαπισμούς[νεύρα, θυμούς και τέτοια] και ειδικά στην προκείμενη περίπτωση που υπεισέρχονται κάθε είδους εγωπάθειες, φιλαυτίες και φαλλοκρατικές αντιλήψεις. Φαντάζομαι ένα χρυσάυγουλο να έκανε καμάκι…

Και υπόψη ήταν όλοι φοιτητόκοσμος, αν και ακούγονταν αρκετές πομφόλυγες.

Αυτά με τα πολυθρύλητα καμάκια. Μεγάλη τέχνη και .επιστήμη, όμως του προηγούμενου αιώνα.  Έτσι τα είχαμε αναγάγει αλλά και έτσι ήταν.

Αφού για πολλά χρόνια, κοντά στα είκοσι, στο ερωτικό παιχνίδι επικράτησε πλήρης σιγή, ανεξήγητη για μας τους μεγάλους, αλλά για τη νεολαία κανόνας και νομοτέλεια, τα τελευταία χρόνια με την τεχνολογική επανάσταση το ερωτικό αλισβερίσι γίνεται  πλέον ψυχρά κι ανάποδα με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Νέοι καιροί, νέα ήθη και έθιμα… Τρομάρα τους..

Οι Λαρισαίοι είναι πολύ εξοικειωμένοι με το …σπορ.

Λάρσα Λάρσα σε είδα και λαχτάρσα.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]