Kοινωνικό κράτος

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”65168″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα χρόνια των µνηµονίων, ο τομέας που δέχθηκε τα ισχυρότερα χτυπήματα ήταν το κοινωνικό κράτος. Τα -πενιχρά και προ κρίσης- επιδόματα που λάμβαναν τα ΑµεΑ -όπως και το επίδομα ανεργίας κόπηκαν με το τσεκούρι. Οι συντάξεις και οι µισθοί έπιασαν πάτο, οι ελλείψεις στην Υγεία και την Παιδεία έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Τα παραπάνω αποτελούν απλώς ένα µικρό µέρος του καταλόγου µε το τι χάθηκε την περασμένη δεκαετία.

Τα σημαντικά, όμως, ερωτήματα παραμένουν. Πρέπει να υπάρχει κοινωνικό κράτος; Χρειάζεται να προστατεύονται οι πλέον αδύναμοι συμπολίτες µας ή οι κοινωνικές ανισότητες είναι «φυσικό φαινόμενο», όπως υποστηρίζει η σημερινή ηγεσία της Νέας ∆ηµοκρατίας; Είναι όλα απλώς υπόθεση «ίσων ευκαιριών»; Πώς αυτές µπορεί να υπάρξουν στο πλαίσιο ενός κοινωνικοπολιτικού συστήματος που «επενδύει» µόνο εκεί όπου υπάρχουν περιθώρια κέρδους; Γιατί µια κοινωνία που λογαριάζει µόνο το κέρδος είναι ζούγκλα. Και θα αντιμετωπίζει πάντα τους αδύναμους ως «βάρος» και την όποια στήριξή τους ως «παροχή», οδηγώντας τους στο περιθώριο.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]