Κλιματική αλλαγή και το «φαινόμενο» Καλιφόρνια

Ίσως η πιο γνωστή σε όλους καθοριστική διάσκεψη κρατών για το κλίμα να είναι αυτή που διοργανώθηκε στο Κιότο της Ιαπωνίας, όπου εγκρίθηκε από τις περισσότερες χώρες του πλανήτη το λεγόμενο Πρωτόκολλο του Κιότο, ακολουθώντας έναν οδικό χάρτη καθορισμένο σε συμβάσεις – πλαίσιο υποχρεώσεων υπό τον ΟΗΕ. Με δυο λόγια, επί της ουσίας, συμφωνήθηκε το 1997 και τέθηκε σε ισχύ από το 2005 η δέσμευση από τις συμμετέχουσες χώρες για τη σταδιακή μείωση στις οικείες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου έως και 5% σε σχέση με αυτές του 1990.

Με πολύ περισσότερες προσδοκίες και τις ανάλογες τυμπανοκρουσίες, το 2007, διοργανώθηκε στο Μπαλί της Ινδονησίας η πολυαναμενόμενη και πολυδιαφημισμένη Σύνοδος για το κλίμα, με οργανωτή τον βραβευμένο με Νομπέλ για τις προσπάθειές του, τέως αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Αλ Γκόρ. Πιθανόν επειδή τα «βαμπιρικά» βίντεο και τα animation που επέλεξε ο τέως αντιπρόεδρος να τρομοκρατήσει τον πλανήτη με την επερχόμενη κλιματική αλλαγή ξεπερνούσαν σε απόκοσμη φαντασία ακόμα και αυτή την Κόλαση όπως την περιέγραψε ο Δάντης, η Διάσκεψη του Μπαλί απέτυχε παταγωδώς.

Λίγο αργότερα, βέβαια, και αφού διατυπώθηκαν οι ανάλογες κατηγορίες του Γκόρ εναντίον της τότε κυβέρνησης Μπούς, ήρθαν στο φώς και διάφορα στοιχεία που αποδείκνυαν ότι η πρεμούρα του Αλ Γκόρ να σώσει τον πλανήτη δεν οφειλόταν στις οικολογικές και ουμανιστικές ανησυχίες του, αλλά στη σχέση του με λόμπι που εξυπηρετούσαν ισχυρά εταιρικά συμφέροντα σε Αμερική και Ευρώπη και επιδίωκαν μανιωδώς την κερδοσκοπία μέσα από την «Πράσινη Ανάπτυξη».

Έκτοτε και κάθε χρόνο και σε κάθε διάσκεψη τίθενται νέοι στόχοι και οράματα, με την ανάλογη αύξηση του ορίου εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, ώσπου στη διάσκεψη της Ντόχα συναποφασίστηκε ένα μέγεθος της τάξης του 20%, το οποίο πρώτη υπερθεμάτισε η Γερμανία. Όμως από τότε έως και σήμερα όλες οι μεγάλες τράπεζες – κυρίως αμερικάνικες – που συμμετείχαν στο κονσόρτσιουμ αλληλοβοήθειας για την αντιμετώπιση της κρίσης στις φτωχότερες χώρες, αποχώρησαν εμφατικά.

Κάτι ο ερχομός του «τυφώνα Τράμπ» που επιμένει στις εξορύξεις και στις παραδοσιακές μεθόδους παραγωγής βιομηχανικής ενέργειας, κάτι τα μεγαλεπήβολα – έως αφελή- σχέδια ορισμένων ελίτ για ένα κόσμο ηλεκτροκίνησης, με τσίπ, μπαταρίες και ψηφιακά τεχνάσματα, κρίθηκαν επισήμως, τουλάχιστον, ανεπίκαιρα, στη σημερινή συγκυρία πραγμάτων και απαιτήσεων.

Η μηχανή εσωτερικής καύσης παραμένει ο βασιλιάς και η μεγαλύτερη εφεύρεση για τη βιομηχανική κινητικότητα. (Δεν νομίζω πως ο Μάσκ και ο Μπέζος εκτοξεύουν τους πυραύλους για τους δορυφόρους και τα διαστημόπλοια με ηλεκτρικές εκκενώσεις).

Ενδιάμεσα, βέβαια, καλλιεργήθηκε στον κόσμο το αίσθημα της ατομικής ευθύνης, όπως γίνεται συνήθως. Φυσικά δεν πρέπει να βρωμίζουμε τις παραλίες, τους δρόμους και τις γειτονιές μας. Να φροντίζουμε τα σκουπίδια μας ώστε να αποθηκευτούν και να συλλεχθούν σωστά και με ασφάλεια για την υγιεινή μας και του γείτονα. Ως εκεί! Τώρα, να νιώθουμε ένοχοι επειδή ρουφάμε το καφέ με πλαστικό καλαμάκι και όχι με ξύλινο (που έχει απαίσια γεύση) ή να κοιτάξουμε πως θα περιορίσουμε τις πορδές των χαριτωμένων αγελάδων στις πάμπες της Αργεντινής επειδή εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα, μάλλον είναι υπερβολικό. Ας φροντίσουν να μαζέψουν τους «βρωμιάρηδες» καπεταναίους των ναυτιλιακών, τα καρκινογόνα απόβλητα των εταιριών και τις μεγάλες κατασκευαστικές που οικοδομούν απερίσκεπτα για χάρη της κοινής «ανάπτυξης» και των υπερκερδών τους, ακόμα και μέσα στα δάση. Να επιβάλλουν αυστηρότατους κανόνες δόμησης, «να γκρεμίσουν» εφόσον χρειάζεται, ώστε να μην μπορεί ο καθένας, είτε πλούσιος είτε νεόπλουτος, να χτίζει μέσα ΣΤΑ ΔΆΣΗ ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ χωρίς μάλιστα να αφήνει ένα μονοπάτι για να περάσει ο πυροσβέστης ή να εκτονωθεί το φαινόμενο, στην κακιά στιγμή.

Και, κάπως έτσι, φτάνουμε στην Καλιφόρνια. Από τότε που καταγράφεται ιστορικά αυτή η τεράστια περιοχή, είναι ένα κλιματολογικό φαινόμενο από μόνη της. Έρημοι, αλπικά βουνά και ωκεανοί, ένα κλίμα που ποικίλλει από μεσογειακό σε πολικού ψύχους.

Φωτιές, πλημμύρες και μεγάλες περίοδοι ξηρασίας χαρακτήριζαν ανέκαθεν την περιοχή, σε σημείο μάλιστα που ενέπνευσαν μεγάλους λογοτέχνες των αρχών του 20^ου αιώνα, όπως ο Τζάκ Λόντον και ο Τζών Στάινμπεκ, για παράδειγμα, οι οποίοι έγραψαν αριστουργήματα για τον αγώνα επιβίωσης των ανθρώπων σε εκείνη τη δύσκολη γη, την καταστροφή των δασών και του νερού από τις βιομηχανίες, την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Η φύση έχει τους ρυθμούς της. Τις ανάγκες της. Τα τακτοποιεί όλα με Σοφία. Αποκόπτει το σάπιο, ξερνάει το υπερβολικό, αυτοκαταστρέφεται και αναζωογονείται από μόνη της. Αδιαφορεί για την ανθρώπινη παρέμβαση μέχρι να εξοργιστεί από την Έπαρση και την Απληστία.

ΔΡ