Κι αν όλα όσα ονειρεύομαι είναι μια «συνηθισμένη» ζωή;

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”67883″ img_size=”full”][vc_column_text]«Δυνατές, επικριτικές φωνές μου κάνουν διάλεξη να τρέξω, να βελτιωθώ, να χτίσω, να παλέψω, να ποθήσω, να κατακτήσω, να ανταγωνιστώ και να ζητάω διαρκώς περισσότερα»: Η Αμερικανίδα αρθρογράφος και μητέρα Krista O’Reilly Davi-Digui γράφει για την ομορφιά των απλών πραγμάτων.

Και αν όλα όσα θέλω είναι μια απλή, ταπεινή, αργή ζωή; Και αν είμαι στο στοιχείο μου κάπου στη μέση των πραγμάτων, όπου βρίσκεται η ηρεμία; Και αν είμαι μέτρια κι έχω επιλέξει να συμφιλιωθώ με αυτό;

Ο κόσμος είναι γεμάτος θόρυβο. Δυνατές, επικριτικές φωνές μου κάνουν διάλεξη να τρέξω, να βελτιωθώ, να χτίσω, να παλέψω, να ποθήσω, να κατακτήσω, να ανταγωνιστώ και να ζητάω διαρκώς περισσότερα. Μεγαλύτερα και καλύτερα. Να θυσιάσω τον ύπνο χάριν της παραγωγικότητας. Να κυνηγήσω τη διάκριση. Να πάω για τα πολλά ή να πάω σπίτι μου. Να αφήσω ένα μεγάλο σημάδι στον κόσμο. Να κάνω τη ζωή μου να μετρήσει.

Και αν, απλά, δεν το ‘χω;

Και αν όλο αυτό το κυνήγι της διάκρισης με αφήνει εξαντλημένη, θλιμμένη, στερημένη από χαρά; Τότε δεν είμαι αρκετή;

Και αν δεν θέλω να γίνω τίποτα όταν μεγαλώσω – πέρα από μαμά και αδερφή και γυναίκα; Οι άνθρωποι στην άμεση σφαίρα επιρροής μου ξέρουν ότι τους αγαπάω και ότι αυτούς θα διάλεγα ξανά, αν είχα την επιλογή. Αυτό δεν αρκεί;

Και αν αποδεχτώ το μέτριο εαυτό μου, που δεν είναι ούτε μεγάλος ούτε μικρός; Απλά, κάπου ανάμεσα. Και αν αγκαλιάσω το γεγονός ότι δεν έχω καμία επιθυμία να παλέψω να αποκτήσω κοιλιακούς σαν πέτρα ή να φτάσω τα επίπεδα λίπους στο σώμα μου στο 18%;

Και αν είμαι μια μέτρια νοικοκυρά που σπάνια ξεσκονίζει αλλά κυρίως διατηρεί τακτοποιημένο το σπίτι και μαγειρεύει, αν και κάποιες φορές παραγγέλνει πίτσα, και που πανικοβάλλεται τις στιγμές που σε κάποιο δωμάτιο επικρατεί το χάος; Που απολαμβάνει να οργανώνει το εβδομαδιαίο μενού και να κάνει οικονομία αλλά μετά σπάει τους δικούς της κανόνες και αντιστέκεται στη λιτότητα; Που δεν ενδιαφέρεται για τη διακόσμηση και τα ακριβά αντικείμενα; Που το σπίτι της είναι ταπεινό αλλά ασφαλές;

Και αν δεν είμαι φτιαγμένη για τους φρενήρεις ρυθμούς αυτής της κοινωνίας και δεν μπορώ καν να προσπαθήσω να τους ακολουθήσω; Και βλέπω τόσους άλλους με φαινομενικά αστείρευτη ενέργεια και δύναμη, αλλά ξέρω ότι θα χρειαζόμουν τόνους ηρεμίας, άφθονη ξεκούραση και ατελείωτο ελεύθερο χρόνο για να είμαι υγιής. Υγιής στο σώμα, το πνεύμα και την ψυχή. Τότε θα ήμουν αρκετή;

Και αν για κάποιους είμαι υπερβολικά θρήσκα και για άλλους όχι αρκετά; Όχι αρκετά θαρραλέα; Ταυτόχρονα όμως πρόθυμη να μοιραστώ χωρίς να το φωνάξω τη βαθιά ριζωμένη πίστη μου; Και μαζί με αυτήν τις αμφιβολίες και τα ανασφάλειές μου;

Αυτό μάλλον είναι αρκετό.

Και αν είμαι παντρεμένη εδώ και 21 χρόνια και αγαπώ τον άντρα μου σήμερα περισσότερο από χτες αλλά δεν είχα ποτέ ένα παραμυθένιο ειδύλλιο και σπάω τους κανόνες γάμου των «ειδικών» για το ότι πρέπει να έχεις πολλές κοινές δραστηριότητες και πολλά κοινά γενικά; Αλλά για εμάς δεν ισχύει αυτό. Απολαμβάνουμε και το χρόνο που είμαστε χώρια κι το χρόνο που περνάμε μαζί. Τότε ο γάμος μας είναι αρκετά καλός;

Και αν είμαι μια μαμά που λατρεύει τα παιδιά της αλλά χρειάζεται χρόνο και για τον εαυτό της και κάποιες φορές θέλει, απλά, να δίνει προτεραιότητα στον εαυτό της και δεν έχει διάθεση για παιχνίδι, αλλά η οποία ταυτόχρονα αγκαλιάζει και στηρίζει τα παιδιά της σε ό,τι αγαπούν; Μια μέτρια μαμά που δεν ανταποκρίνεται ποτέ ούτε καν στις δικές της προσδοκίες του τι είναι αρκετά καλό, πόσο μάλλον στις δικές σας.

Και αν αγκαλιάσω τα όριά μου και σταματώ να τα προκαλώ; Αν συμφιλιωθώ με αυτό που είμαι και αυτό που χρειάζομαι και αποδεχτώ το δικαίωμά σας να κάνετε το ίδιο;

Να αποδεχτώ πως όλα όσα θέλω είναι μια απλή, ταπεινή, αργή ζωή. Μια μέτρια ζωή. Μια όμορφη, ήσυχη, καλή ζωή.

Νομίζω ότι αυτό αρκεί.

(www.childit.gr)[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]