Κατήφορος

Εάν κανείς κοιτούσε τους ανθρώπους, πίσω από την ψευδαίσθηση ανεμελιάς του καλοκαιριού, θα έβλεπε μια απελπισία βουβή.

Στις φωτιές στην Αττική οι πολίτες ένιωσαν ξανά αβοήθητοι με μόνα όπλα το λάστιχο του εθελοντή, την αυτοθυσία του πυροσβέστη και την… έγκαιρη απομάκρυνση.

Η σκιά από τα Τέμπη παραμένει βαριά, το ίδιο και ο προκλητικός τρόπος που τελικά κανένας δεν ανέλαβε την ευθύνη διευρύνοντας τον κύκλο της ατιμωρησίας.

Το κόστος ζωής εκτινάσσεται, και οι εργαζόμενοι βλέπουν μεν τις ονομαστικές αποδοχές τους να αυξάνονται αλλά στην πράξη να εξελίσσονται σε νεόπτωχους

Το ΕΣΥ καταρρέει μπροστά στα μάτια μας και ο υπουργός Υγείας συστήνει στους πολίτες να αποφεύγουν τα εμφράγματα τα σαββατοκύριακα.

Όλο αυτό είναι ένα τοπίο βαθιά κρίσης. Η χώρα βρίσκεται στην καθοδική πορεία ενός ολόκληρου ιστορικού κύκλου. Και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις η κατηφόρα παρασέρνει το σύνολο του πολιτικού σκηνικού και όχι απλώς τον έναν ή τον άλλο πόλο.

«L etat cest moi»

Στο όνομα της «πολιτικής σταθερότητας» ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, αποφάσισε να μην ορίσει πρωθυπουργό -και κυβέρνηση- από την Αριστερά, οδηγώντας τη χώρα του σε πολιτικό χάος και ακυβερνησία.

Βεβαίως, να πούμε ότι ο Μακρόν δεν κάνει κάτι αντισυνταγματικό, όπως δεν έκανε κάτι αντισυνταγματικό όταν με έναν νόμο μέσα στη νύχτα πέρασε το νομοσχέδιο για τις συντάξεις.

Εξαντλεί τα περιθώρια που του δίνει το Σύνταγμα, και πιθανότατα στοχεύει σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με υπουργούς από το κόμμα του και πιθανότατα από Ρεπουμπλικανούς  και Σοσιαλιστές, αν και εκείνοι για την ώρα αρνούνται.

Το ερώτημα είναι, σε περίπτωση που είχε κερδίσει η Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λε Πεν, ακόμη και χωρίς πλειοψηφία, θα διόριζε χωρίς πρόβλημα πρωθυπουργό τον Ζορντάν Μπαρντελά;

 «Μετά από μένα, ας έρθει και ο κατακλυσμός», «λέει» ο Μακρόν, ως άλλος Λουδοβίκος.