Καταχώρηση 66
Γράφει η Ζωή Μπέκιου, 15 ετών, ρεπόρτερ του Zizanio News
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
συγνώμη που οι καταχωρήσεις μου έχουν λιγοστέψει, απλώς δεν προλαβαίνω.
Κάποτε, κάποιος με ρώτησε ποια είναι η αγαπημένη μου εποχή. Δεν θα μπορούσα ποτέ να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση, κι όχι γιατί δεν υπάρχει απάντηση, αλλά απλώς επειδή η απάντηση ήταν πάντα αυτονόητη για εμένα.
Κάποτε κάποιος είπε ότι σπίτι είναι εκεί όπου ανήκει η καρδιά. Κι εγώ τον πίστεψα γιατί το σπίτι μου δεν είχε ούτε πάτωμα, ούτε τοίχους και ταβάνι. Το σπίτι μου ήταν πάντα εκεί για εμένα κι εγώ το επισκεπτόμουν όλη μου τη ζωή χωρίς ποτέ να καταλάβω ότι του ανήκα.
Κάποτε, κάποιος απάντησε για μένα και είπε ότι έμοιαζα με τον ήλιο.
Μάζεψα άμμο κι έχτισα έναν πύργο. Μάζεψα άμμο και λέρωσα τη φίλη μου. Μάζεψα άμμο και την έριξα στα πόδια μου. Μάζεψα μια χούφτα άμμο κι άρχισα να μετρώ τους κόκκους.
Θα σταματούσα να αγαπώ τη θάλασσα μόνο όταν θα εξαφανίζονταν όλοι της οι κόκκοι και έσβηνε κάθε μου ανάμνηση.
