Κάποτε και τώρα

Του Γεωργίου Θ. Ντοά, Δικηγόρου

Η χώρα βρίσκεται στην προτελευταία θέση στην Ευρώπη με τελευταία τη Βουλγαρία, σε σχέση με την αγοραστική δύναμη των πολιτών.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, η χώρα έχει ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές χώρες, αυξημένες τιμές σε ποσοστό έως 129%  σε τυποποιημένα προϊόντα ευρείας λαϊκής κατανάλωσης.

Πέραν αυτών, η  ενόψει σημαντική έως σοκαριστική κατά τους ειδικούς, αύξηση στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, απλώς επιβεβαιώνει την επί πέντε χρόνια άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, με ακραία ταξικά χαρακτηριστικά.

Οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες διευρύνονται ιλιγγιωδώς.

Το φαινόμενο έχει λάβει τα χαρακτηριστικά άκαμπτου νόμου, που έχει οδηγήσει στην υπερσυσσώρευση του πλούτου στους λίγους και έως των ορίων της φτωχοκτονίας τους πολλούς.

Κάποτε σε όμοιες συνθήκες με τις τωρινές, οι πληττόμενοι θα είχαν αντιδράσει με μαζικές συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια, διαμαρτυρόμενοι για τα σε βάρος τους ανοσιουργήματα.

Κάποτε είχαμε ενεργό συμμετοχή στον δημόσιο χώρο, αναδεικνύοντας τα κοινωνικά προβλήματα και αναζητώντας με ομοθυμία και επιμονή, τη λύση τους μέσα από τη λειτουργία των θεσμικών οργάνων της πολιτείας.

Κάποτε βγαίναμε στις πλατείες και στους δρόμους του αγώνα, για να ζητωκραυγάσουμε υπέρ της δημοκρατίας, διεκδικώντας με πάθος τα δικαιώματά μας στην ελευθερία, στην ισότητα , στη δικαιοσύνη, στην ισονομία.

Τώρα μένουμε αδιάφοροι έως υπνωτισμένοι, ακόμη και μπροστά στις πρόδηλες αιμορραγικές πληγές του κοινωνικού κράτους δικαίου, αφημένοι έρμαια έως πιόνια, στα χέρια παμπόνηρων αξιωματούχων.

Κάποτε είμαστε οραματιστές και αγωνιστές για μια δίκαιη κοινωνία, υψώνοντας τη σημαία της ισοπολιτείας κατά των προνομίων, τη σημαία της νέμεσης κατά των ψευτών, των διεφθαρμένων και των επιόρκων.

Τώρα μένουμε στα ταραγμένα των πραγμάτων ατάραχοι, στα κραυγάζοντα σημεία των καιρών σιωπηλοί.

Όπως έχουν τα πράγματα τι θετικό, ως εξέλιξη, μπορεί να υπάρξει;

Η πρώτη θετικότητα έχει ρεαλιστικό χαρακτήρα και συνδέεται με τη μνήμη, τη σκέψη και την πράξη όσων κάποτε πιστεύαμε  και πράτταμε στο όνομα και για λογαριασμό της κοινωνικής δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.

Αν η πρώτη θετικότητα δεν μπορεί να πραγματωθεί, τότε απομένει η δεύτερη.

Η δεύτερη θετικότητα έχει μεταφυσικό χαρακτήρα και συνδέεται με τους αρχαίους προγόνους μας, που μπροστά στα φοβερά δεινά, ύψωναν τα χέρια και το βλέμμα τους στον ουρανό λέγοντας «είημι ο Θεός βοηθός».

Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει.