Και του χρόνου…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”74502″ img_size=”full”][vc_column_text]Γύρισε στο σπίτι όλο χαρά κι ενθουσιασμό και περίμενε μέχρι τη στιγμή που θα περνούσα το κατώφλι της πόρτας για να μου πει τα ποιηματάκια που είχε μάθει στο σχολείο. Το πρώτο, βέβαια, δεν ήταν απλώς ποιηματάκι αλλά ένα από τα πιο εξαιρετικά δείγματα ελληνικής ποίησης που έμελλε να γραφτούν ποτέ σε αυτόν τον τόπο. Οι στίχοι του Σολωμού έγιναν ο ύμνος του έθνους και δίκαια, γιατί μέσα σε λίγες γραμμές ο Ζακυνθινός πέτυχε να χωρέσει τον καλύτερο εαυτό των Ελλήνων.

Πρώτα λοιπόν το μικράκι μού τραγούδησε τον εθνικό ύμνο κι ύστερα ακολούθησε η διαχρονική επιτυχία «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του». Σε κάτι τέτοιες στιγμές θυμάσαι ότι το σχολείο ανήκει πράγματι στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους και αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα όλων των διαμαχών, οι οποίες σχετίζονται με την εκπαίδευση των μετεχόντων στην ελληνική παιδεία. Τραγουδούσε τους στίχους του Γιώργου Θίσβιου, χωρίς φυσικά να καταλαβαίνει ακριβώς τι σημαίνουν, περίπου όπως θα τραγουδούσε «Τα καβουράκια» ή τον «Μπάρμπα-Μπρίλιο».

Το χάρηκα πάντως γιατί όποια κι να ήταν η άποψη μου για τις παρελάσεις και τα πολλά εύλογα ερωτήματα που εγείρονται γύρω απ’ αυτές, δεν μπορείς παρά να χαρείς με τη χαρά των παιδιών και των εγγονιών σου, όπως λογικά χαιρόμασταν και εμείς όταν βρισκόμασταν στη θέση τους. Γιατί τελικά, ανεξάρτητα από το τι είναι και τι θα έπρεπε να είναι, δεν πάθαμε και τίποτα. Τουλάχιστον για εμάς, ήρθε ο καιρός που καταλάβαμε ποια είναι η πραγματική σημασία και η αξία όλων αυτών. Ήρθε ο καιρός που μάθαμε την ιστορία του έθνους, όχι έτσι όπως την αφηγούνται τα «εγκεκριμένα» σχολικά εγχειρίδια ή όπως την μεταφέρουν κάποιοι εκ των δασκάλων, αλλά έτσι όπως την συνθέσαμε μέσα από τις δικές μας επιλεγμένες αναγνώσεις και μαρτυρίες.

Υπάρχει λοιπόν καιρός για εξηγήσεις, για αποσαφηνίσεις και εν γένει για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Δια παν ενδεχόμενο πάντως, η συγκεκριμένη δασκάλα δεν θα έλεγε ποτέ στα παιδάκια της τάξης ότι ο Μεταξάς ήταν ήρωας ή σωτήρας. Οπότε, είπα μπράβο, έδωσα ένα φιλί, και με το πιο πλατύ χαμόγελο ευχήθηκα «και του χρόνου».[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]