Και ο Θεός της Αριστεράς να βάλει το χέρι του

Οι μεγάλοι, λοιπόν, σκέφτονται και εκφράζονται συχνά με τρόπους μη ορθολογικούς. Τους λες εσύ πώς να λύσουν το πρόβλημά τους αλλά εκείνοι μονάχα φωνάζουν, γκρινιάζουν ή απλώς κάθονται άπρακτοι και περιμένουν. Η Αριστερά το κάνει αυτό σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι οι μεγάλοι, βυθισμένη στις μνήμες του παρελθόντος, στη νοσταλγία του εαυτού της και των νεανικών μας χρόνων, στη μεταφυσική ενός υποτιθέμενου ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού, που μπορεί μεν κάλλιστα να θεωρηθεί υλισμός, αλλά ούτε ιστορικός ούτε διαλεκτικός είναι.

«Η Αριστερά και ο κακός λύκος»
Χριστόφορος Κάσδαγλης

«Εξήγησέ το μου σα να είμαι πέντε χρόνων». Αυτή τη φράση επαναλαμβάνει σταθερά ο Ντέντζελ Ουάσιγκτον, ως δικηγόρος, στην εξαιρετική ταινία «Φιλαδέλφια». Το νόημα της φράσης έγκειται στη σαφήνεια όσων οφείλουν να προσδιοριστούν. Ο χαρακτήρας του καταρτισμένου νομικού, τον οποίο υποδύεται ο γνωστός ηθοποιός σου λέει κάτι σαν «μην με μπλέκεις με έννοιες και αοριστίες». Πες το μου απλά. Σα να πρόκειται για ένα μικρό παιδί, στο οποίο επιδιώκεις να εξηγήσεις κάτι σύνθετο, χωρίς να το μπερδέψεις. Χωρίς δηλαδή τα συνήθη εργαλεία της τρόπον τινά διανοουμενίστικης διαλέκτου. Χωρίς ορολογίες, χωρίς εννοιολογικά τερτίπια και τεχνικές τσαχπινιές. Απλά λόγια. Λόγια που θα μπορούσε να καταλάβει στο περίπου ακόμα και ένα πεντάχρονο.

Κάτι τέτοιο προσπάθησε να κάνει και στο αξιόλογο πόνημά του ο Χριστόφορος Κάσδαγλης. Μόνο που και ο ίδιος είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορούσε να προβλέψει το χάος της σημερινής «Αριστεράς». Τα εισαγωγικά κρίνονται απαραίτητα, σήμερα περισσότερο από ποτέ, καθώς αν στο πρόσφατο παρελθόν το ιδεολογικό πρόσημο του εγχειρήματος δεν ήταν ξεκάθαρο μία φορά, σήμερα πια επικρατεί πλήρης σύγχυση. Έχουμε χάσει, ή σωστότερα, έχουν χάσει, τα αυγά και τα πασχάλια. Η ανάδειξη του Κασσελάκη στην αρχηγία του κόμματος από τη βάση, εισήγαγε τον ΣΥΡΙΖΑ σε νέα φάση κρίσης, λες και δεν του έφτανε αυτήν από την οποία υπέφερε ήδη ως φορέας πολιτικής εξουσίας. Στο καθημερινό μενού συμπεριλαμβάνονται πλέον οι διαγραφές και οι οικειοθελείς αποχωρήσεις. Το κόμμα έχει διχαστεί και μία ακόμη πατροπαράδοτη διάσπαση, φαίνεται ότι βρίσκεται προ των πυλών.

Στο μεταξύ, δεν υπάρχει αντιπολίτευση και κατά συνέπεια δεν υπάρχει ούτε ορθή λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Γιατί όπως και να το κάνουμε, στη δημοκρατία –ας το θέσουμε έτσι γενικά– κυβερνά μεν η κυβέρνηση, αλλά δεν κυβερνά μόνη της. Για την ακρίβεια «κυβερνά» η Βουλή. Άμα δε γίνεται έστω μια συζήτηση της προκοπής, άμα δε διατυπώνεται αντίλογος, για ποια Βουλή μιλάμε; Η χώρα είναι στον αυτόματο, διότι παρά την ισχυρή λαϊκή εντολή, κοντά ένα εκατομμύριο άνθρωποι, οι οποίοι το έριξαν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν εκπροσωπούνται.

Δεν υπάρχει στίγμα῾ πολιτικό, ιδεολογικό, πραγματιστικό, κομματικό, κοινωνικό, –όπως θέλεις πες το. Το μόνο που υπάρχει είναι ένας «λαμπερός» σταρ, που παρά τα βιογραφικά του στοιχεία δεν έχουμε καταλάβει ακόμα από που κρατάει η σκούφια του, και κάποιοι κήνσορες, αριστερών προδιαγραφών, οι οποίοι όπως πάντα θεωρούν αυτονόητο ότι έχουν καλά πιασμένο τον παπά από τα αχαμνά. Κάπως έτσι μάλιστα βάφτισαν και το νέο αρχηγό «κακό λύκο», επειδή τους πήρε νύχτα το μαγαζί και μαζί τα σώβρακα. Η φωνή των όποιων αξιόλογων στελεχών χάνεται στον αχό της διαμάχης τους. Την ίδια στιγμή, ο κόσμος εξακολουθεί να υποφέρει, κι ας έκανε την επιλογή του. Άλλωστε δεν είναι αυτό το νόημα της συνολικότερης λειτουργίας του πολιτεύματος.

Συμπέρασμα πάντως βγαίνει και είναι καθαρό: Πριν, ο ΣΥΡΙΖΑ χαροπάλευε, Δυστυχώς πλέον δείχνει να είναι εγκεφαλικά νεκρός. Θα ευχόμασταν ο θεός να βάλει το χέρι του αλλά στην Αριστερά, δεν πιστεύουν στο θεό. Μόνο στα παραμύθια.