Το ανιχνεύεις στο βλέμμα των γύρω. Το διαισθάνεσαι καθώς στέκονται δίπλα σου. Το επιβεβαιώνεις όταν ανταλλάσσεις δυο λόγια, όσο τυπικά κι αν είναι. Συνήθως οι άνθρωποι όταν τους ρωτάς το κλασικό «τι κάνεις;», σου απαντούν πως είναι καλά, ακόμη κι αν δεν είναι. Είναι μάλλον το ένστικτο αυτοσυντήρησης σε ψυχικό επίπεδο. Η βαθιά ανάγκη να πιστέψουμε πως ό,τι και να μας συμβεί, στο τέλος θα τα καταφέρουμε. Θα μπορέσουμε με κάποιον τρόπο, να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο, ακόμα κι αν χρειαστεί να συνωμοτήσουν θεοί και δαίμονες γι’ αυτό.

Κι όμως, τώρα τελευταία ακούς συνέχεια φράσεις του τύπου «χάλι μαύρο», «άστα βράστα», και άλλες εξίσου χαρακτηριστικές αποκρίσεις καθημερινού λόγου, ωστόσο λιγότερο κόσμιες ώστε να φιλοξενηθούν στην στήλη μιας εφημερίδας. Υπάρχει μονάχα μία εξήγηση γι’ αυτήν την πρωτοφανή μεταστροφή και ίσως να μπορεί να συνοψιστεί σε μία λέξη: Ήττα. Έχουμε ηττηθεί από τις περιστάσεις. Έχουμε ηττηθεί από καταστάσεις που δημιουργήσαμε ή επιτρέψαμε να δημιουργηθούν και για τις οποίες ευθυνόμαστε εμείς οι ίδιοι, αλλά και από καταστάσεις που δεν δημιουργήσαμε και συνεπώς δεν ευθυνόμαστε.

Αν δηλαδή ο κορονοϊός ήταν ο γιαλός, και η διαχείρισή του το αρμένισμα, τότε βεβαιότατα θα μπορούσαμε να πούμε ότι καί ο γιαλός είναι στραβός, καί εμείς στραβά αρμενίζουμε. Δεν είναι μόνο η «φτώχεια» που έχει πέσει, δεν είναι μόνο το άγχος των υποχρεώσεων οι οποίες στοιβάζονται η μία πάνω στην άλλη, είναι η απελπισία του αδιεξόδου.