Το ισοζύγιο του φόβου

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”93769″ img_size=”full”][vc_column_text]Έρευνα του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ σε συνεργασία με την Prorata ● Πώς αξιολογούν οι πολίτες τη διαχείριση της πανδημίας, τη στάση των θεσμών απέναντι στην κρίση και τις προκλήσεις της επόμενης μέρας. «Θρίαμβος» για το ΕΣΥ, «διχασμός» για τα περιοριστικά μέτρα, στήριξη απασχόλησης και κοινωνικού κράτους, αλλά και μείωση της φορολογίας, οι ενδεδειγμένες προτεραιότητες των κρατικών πολιτικών.

Η πανδημική κρίση ήταν μια πολύπλευρη κρίση. Τα ερωτήματα για τη διαχείρισή της, τις μεταβολές που επέφερε αλλά και το status της επόμενης μέρας κυριαρχούν στη δημόσια συζήτηση.

Πριν και μετά

Αξιολογώντας την οικονομική κατάσταση από τις εκλογές του 2019 έως σήμερα, μόλις το 21% δηλώνει ότι αυτή βελτιώθηκε μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου. Το 35% δηλώνει ότι επιδεινώθηκε και το 43% ότι παραμένει η ίδια. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το 50% των ερωτώμενων δήλωσε ότι είχε εισοδηματικές απώλειες από την κρίση, ενώ για το 97% αυτών η μείωση του εισοδήματός τους επηρέασε, από λίγο έως πολύ, την οικονομική κατάσταση του νοικοκυριού, είναι φανερή η εισοδηματική επίπτωση του lockdown. Παράλληλα, αποκαλύπτεται η επιφυλακτικότητα των πολιτών για τη βελτίωση των οικονομικών τους στη μετά την κρίση περίοδο, αφού τους φαίνεται υπαρκτός ο κίνδυνος η απώλεια αυτή να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα.

Το 40% των ερωτώμενων, υπό το φόβο περαιτέρω διεύρυνσης των εισοδηματικών απωλειών, τάσσεται υπέρ της συνέχισης της οικονομικής και κοινωνικής ζωής σε περίπτωση νέας έξαρσης της πανδημίας. Η πλειοψηφία ωστόσο (56%) προκρίνει την εκ νέου επιβολή lockdown, εφόσον απαιτηθεί, προτάσσοντας την υγειονομική προστασία. Η απάντηση σε αυτό το δίλημμα αναδεικνύει ένα «διχασμό» στο κοινωνικό σώμα που αποτυπώνει ανταγωνιστικές σταθμίσεις για την υγεία και τη ζωή καθεαυτή, από τη μια, και τη δυνατότητα διασφάλισης των όρων διαβίωσης, από την άλλη.

Η επόμενη μέρα

Σε ό,τι αφορά τις ενδεδειγμένες κυβερνητικές πρωτοβουλίες για την επαύριο της πανδημίας, το 63% εκτιμά ότι η κυβέρνηση οφείλει να λάβει μέτρα ανάσχεσης της ανεργίας, στήριξης των μισθών και βελτίωσης των συνθηκών εργασίας, το 44% δηλώνει ότι είναι αναγκαία η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Για το 39% προέχει η μείωση της φορολογίας, για το 18% η εισοδηματική στήριξη των αδυνάμων, για το 9% η ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων και μόλις για το 7% η παροχή δανείων στις επιχειρήσεις. Φαίνεται, επομένως, ότι η υγειονομική κρίση και οι οικονομικές και κοινωνικές της επιπτώσεις ανέδειξαν τη στήριξη της απασχόλησης και την ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους σε ύψιστης σημασίας προτεραιότητες για την υπέρβασή της.

Παρά ταύτα, για το 39% των πολιτών προέχει η μείωση της φορολογίας, στάση που προϋπήρχε της κρίσης, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων (ποσοστό 72%) διάκειται αρνητικά απέναντι στο ενδεχόμενο αύξησης της φορολογίας, ακόμη και για την ενίσχυση του ΕΣΥ και του κοινωνικού κράτους, παρότι αξιολογούνται ως τομείς που απαιτούν κατά προτεραιότητα στήριξη. Αυτό αποκαλύπτει την «αφετηριακή αντίφαση» ότι οι ερωτώμενοι καταδεικνύουν το στόχο (βλ. ενίσχυση του ΕΣΥ ή του κοινωνικού κράτους), αλλά ανθίστανται στην ιδέα στήριξής τους από υψηλότερο επίπεδο φορολογίας.

Το εύρημα αυτό είναι συμμετρικό με το αίτημα μείωσης της φορολογικής επιβάρυνσης, ενώ ενδιαφέρον είναι ότι η άρνηση αύξησης των φόρων αφορά δυο επίκαιρους πυλώνες, τον κοινωνικό, η σημασία του οποίου αυξήθηκε εντός κρίσης, αλλά και τον αμυντικό, σε μια φάση επιδείνωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Στο ερώτημα πού και πώς θα ήταν προτιμότερο να διοχετευθεί ενδεχόμενη κρατική ενίσχυση, οι απόψεις είναι μοιρασμένες: το 44% προτιμά την ενίσχυση με αρκετά χρήματα όσων αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ενώ το 39% την ενίσχυση με λίγα χρήματα όσο περισσότερων γίνεται. Αντίθετα, το 13% επιλέγει την κρατική αποταμίευση έναντι της διάθεσης των όποιων πόρων. Διαπιστώνεται, λοιπόν, ένα αθροιστικά εξαιρετικά υψηλό ποσοστό τάσσεται υπέρ ενός είδους αναδιανομής πόρων, χωρίς όμως να είναι αμελητέο το 13% που αντιτίθεται σε κάθε αναδιανομή.

Η συμβολή των θεσμών

Ως προς τις αξιολογήσεις των πολιτών σχετικά με τη συμβολή ορισμένων θεσμών στη διαχείριση της πανδημικής κρίσης, στην κορυφή της κατάταξης, με 7,3/10, βρίσκεται το δημόσιο σύστημα υγείας, ενώ στις τελευταίες θέσεις συναντούμε την Εκκλησία και τα ΜΜΕ, που βαθμολογούνται με 3,2 και 3,85 αντίστοιχα.

Πηγή: efsyn.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]