ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Ζήτω η χαρά!
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί
Στους ρυθμούς του Καρναβαλιού ξεφάντωσε χθες ο κόσμος σε Πύργο και Αμαλιάδα και δεν είναι μικρό πράγμα να βλέπεις χιλιάδες ανθρώπους χαρούμενους να διασκεδάζουν ξέγνοιαστοι αφήνοντας για λίγο στην άκρη τα προβλήματά τους και την ανία της καθημερινότητας! Και δεν ήταν μόνο οι 4.000 καρναβαλιστές του Πύργου και οι 3.500 της Αμαλιάδας που ξεχύθηκαν στους δρόμους, αλλα ξεσήκωσαν και όλους τους υπόλοιπους με τους ρυθμούς της σάμπα που έγιναν ένα μαζί τους, ήταν ένα ποτάμι χαράς κι ενθουσιασμού που τόσο πολύ είχαμε ανάγκη! Σαν κάτι μαγικό να συνέβη, σαν να άδειασε η ψυχή μονομιάς από τη σκοτεινιά! Κι όλα αυτά τα παιδιά με την χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, σίγουρα δεν αφήνουν περιθώριο για δεύτερες σκέψεις και μίζερες κριτικές για το “άρτον και θεάματα”! Γιατί όπως και να το κάνουμε κι αυτά χρειάζονται, τέρπουν τα μέσα μας!
Και δεν είναι λίγο βλέπεις ξανά πόλεις ‘ζωντανές” , ακόμα και για λίγες ώρες, δρόμους που έχουν καταδικαστεί στην ερημιά με άδεια μαγαζιά και λουκέτα- όπως η Ερμού- να πλημμυριζουν κόσμο έστω κι αν γνωρίζεις ότι όλο αυτό είναι μια αυταπάτη που δεν θα αλλάξει σε τίποτα τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου! Όλη αυτή η ατέλειωτη γιορτή της αποκριάς είχε μέσα της μια απέραντη αισιοδοξία, επίπλαστη ναι, αλλά τελικά καμία σημασία δεν έχει αυτό. Η αίσθηση που σου δημιουργούσε μένει. Σαν να ελευθερώθηκε ξαφνικά με το άγγιγμα ενός μαγικού ραβδού όλο αυτό το πλήθος που ταλαιπωρήθηκε κοντά τρία από τις συνέπειες της πανδημίας, που ταλαιπωρείται από τα προβλήματα της καθημερινότητας , που θέλει να πάρει ανάσες βαθιές!
Κι όλη αυτή η ατέλειωτη γιορτή με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, όταν κι εμείς ήμασταν παιδιά, όταν ο κόσμος μιας άλλης εποχής ζούσε με πάθος την αποκριά. Θυμάμαι με πόσο ενθουσιασμό κάναμε ανασκαφές στην ντουλάπα της μαμάς για να “δανειστούμε” τα ρούχα της μεταμόρφωσής μας, γιατί για… στολές ούτε λόγος! Αυτοσχεδιασμός και μόνο κι όλο αυτό ήταν υπέροχο! Παρέες – παρεές βάζαμε κάτω τα “λάφυρα” της ντουλάπας και τα μοιράζαμε ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής κι ακόμα θυμάμαι τη μάνα μου να μας κυνηγάει για το καλό της μπλε ταφτδένιο μαντό που το κάναμε “στολή” για να βγούμε στους δρόμους και το γύρισα μετά σε κακό χάλι! Μπορεί σήμερα το καρναβάλι εκ των πραγμάτων να έχει χάσει εκείνον τον δικό μας αυθορμητισμό και όλα να είναι πιο “τακτοποιημένα”, να πρέπει να επιλέξεις στολή, να μπεις σε γκρουπ, όμως η ο ξεσηκωμός της ψυχής είναι πάντα ίδιος.
Και δεν θέλω να σας την χαλάσω, όμως μέσα μου μετά από αυτή τη απέραντη γιορτή και συμμετοχή, πλανάται μια μικρή ελπίδα, ότι κάποια στιγμή, κάποτε ίσως, όλο αυτό το πλήθος που κατέβηκε στους δρόμους για να χαρεί και να διασκεδάσει, μπορεί να ενωθεί και για άλλους σκοπούς, για να διεκδικήσει τη ζωή του, έτσι όπως έκαναν οι καλλιτέχνες στον ωραίο αγώνα τους για να υπερασπιστούν τα δίκια τους! Αρκεί αυτή η σπίθα να γίνει φωτιά! Φαίνεται όμως πως ακόμα, δυστυχώς αυτό δεν το έχουμε καταφέρει.. Δον Κιχώτες μην το βάζετε κάτω…
Προς το παρόν λοιπόν, ζήτω η χαρά!
Καρναβάλι για πάντα και….
Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν’ ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς
