ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Το πρόωρο γήρας…
Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει
παραπετάσματα βουνῶν ἀρχιπέλαγα γυμνοὶ γρανίτες…
τὸ καράβι ποὺ ταξιδεύει τὸ λένε ΑΓΩΝΙΑ 937.
Γιώργος Σεφέρης
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Θα’ θελα να ξυπνήσω ένα πρωί και να γράψω χαρούμενα και αισιόδοξα πράγματα, να δω μόνο τον πολύχρωμο και φωτεινό καμβά της ζωής, να εκτιμήσω τα μικρά και σημαντικά, να ονειρευτώ τα σπουδαία, να σχεδιάσω ταξίδια μακρινά χωρίς να κάνω ούτε ένα βήμα, να κλείσω τη θλίψη των ανθρώπων σε ένα επτασφράγιστο δωμάτιο όπου αχτίδα φωτός δεν θα περνά, να εστιάσω μόνο στη λάμψη δύο παιδικών ματιών… Πόσο θα το’ θελα πραγματικά κι εκεί να μείνω για πάντα…
Οχι, δεν είναι σκέψεις ονειροπόλες, είναι βαθύς πόθος να συνεχίσουμε να υπάρχουμε στοιχηματίζοντας να κερδίσουμε μια ζωή που μας αξίζει και που ιδανική σίγουρα δεν μπορεί να είναι, όμως τίμια και ειλικρινής μπορεί. Θέλω να πάψω να βλέπω στα μάτια των ανθρώπων την αγωνία για τον “δύσκολο” χειμώνα που έρχεται και που καιρό τώρα μας προετοιμάζουν ότι θα ζήσουμε ωσάν να προαναγγέλλουν ότι ο “Γολγοθάς” φτάνει εσπευσμένα και ανάσταση δεν θα υπάρχει! Και δεν το αξίζουμε…
Ορμώμενη από μια συζήτηση δύο σαραντάρηδων που έλεγαν ότι μόνη… σωτηρία είναι να βγουν στη σύνταξη πρόωρα για να έχουν ένα σταθερό εισόδημα- άθλιο το ξέρουν αλλά σίγουρο- για να μην καρδιοχτυπούν μήνα το μήνα αν θα έχουν δουλειά, ένοιωσα θλίψη βαθύτατη. Να είσαι νέος, να έχεις θεωρητικά όλη τη ζωή μπροστά σου και να εύχεσαι να… γεράσεις γρήγορα για να παίρνεις τρεις κι εξήντα κάθε 30 του μήνα και μετά να έχεις την άλλη αγωνία, αν αυτά τα ψίχουλα θα σου επιτρέψουν να ζήσεις αξιοπρεπώς! Σαν να μπαίνεις σε ένα τρένο και χωρίς να κάνεις στάση σε κανέναν σταθμό, να φτάνεις απευθείας στον προορισμό σου!
Έτσι μας κατάντησαν δυστυχώς! Να λησμονούμε ότι η ζωή έχει πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς που αξίζει να τους περάσεις, απλά γιατί φοβάσαι σε καθέναν από αυτούς τι θα συναντήσεις! Η αγωνία της επιβίωσης (μας αρέσει δεν μας αρέσει αυτή ειναι η θλιβερή αλήθεια) πάντα ακουμπούσε στο μισθό του δημοσίου που δεν μπορεί να είναι όμως πανάκεια για τη ζωή που μας έχουν κλέψει! Κανείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να γεράσουμε πρόωρα! Είμαστε εδώ και αγωνιζόμαστε όρθιοι και δυνατοί και δεν σκύβουμε το κεφάλι γιατί έτσι μας θέλουν σκυφτούς και προσκυνημένους και σε κάνεναν δεν πρέπει να κάνουμε το χατίρι!
Μπορεί πραγματικά όπου και να κοιτάξουμε η Ελλάδα να μας πληγώνει, όμως δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών γι αυτήν την κατάντια. Και μόνο άμα βγούμε μέσα από το καβούκι μας και τον στενό περίγυρο του εαυτού μας, υπάρχει ελπίδα να κάνουμε το μεγάλο βήμα της ανατροπής. Κανένας μόνος του, ποτέ δεν έκανε κάτι, ποτέ δεν έσπασε τα δεσμά του. Συλλογικά είναι τα οράματα, συλλογικοί και οι αγώνες. Αρκεί να το πιστέψεις…
Όχι, δεν θα γεράσω πρόωρα για να κατευνάσω των ανασφάλεια και την αγωνία μου για το μέλλον, γιατί αν εγώ κι εσύ δεν γίνουμε κομμάτι του, μέλλον δεν θα υπάρξει για κανέναν και για τίποτα… Γι αυτό και το ερώτημα “πότε παίρνεις σύνταξη” δεν πρέπει να είναι το ζητούμενο κανενός…
