Ημερολόγιο: Το “Ιδεοπωλείον” των αυτοδιοικητικών εκλογών
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Μετράμε ήδη αντίστροφα για τις κάλπες των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών της Κυριακής, οι μηχανές των συνδυασμών και τα επιτελεία τους δουλεύουν στο φουλ, η αναμονή και η ανησυχία των υποψηφίων κορυφώνεται και όλη η τοπική κοινωνία βρίσκεται σε εγρήγορση. 5000 σχεδόν υποψήφιοι δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι στην Ηλεία δεν είναι μικρός αριθμός, κοντεύει κάθε οικογένεια να έχει κι από έναν υποψήφιο που πλαισιώνει τα ψηφοδελτια των παρατάξεων και αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των στενών ένθερμων υποστηρικτών τους με στόχο την εκλογή, είναι πολλαπλάσιος. Οικογένειες, φίλοι, γνωστοί, χωριά ολόκληρα, όλοι στο παιχνίδι!
Και αυτό σε μια πρώτη ανάγνωση είναι θετικό, γιατί η κοινωνία έχει “ξυπνήσει”, ενεργοποιείται και παίρνει θέση, έχοντας αποφασιστικό ρόλο για το ποιος θα έχει αύριο το πρωί τα ηνία του δήμου ή της Περιφέρειας, καθορίζοντας στην ουσία για τα επόμενα πέντε χρόνια ποιος θα διαχειριστεί τις τύχες του τόπου. Το θέμα είναι, τι θέση παίρνει και με ποια κριτήρια το κάνει. Γι αυτό και σε μια δεύτερη ανάγνωση, εύκολα διαπιστώνεις ότι με τον τρόπο που γίνονται σήμερα οι εκλογές, ο κόσμος δεν ψηφίζει τους “άξιους” και “ικανούς” ή αυτούς που πραγματικά θα ήθελε να είναι στο τιμόνι, πολλές φορές ούτε καν τον επικεφαλής μιας παράταξης, αλλά τον αδελφό, το φίλο, το γνωστό και στη χειρότερη “ανταποδίδει” μια υποχρέωση σε πελατειακό επίπεδο! Και έτσι εύκολα η ψήφος συχνά μετατρέπεται σε προϊόν συναλλαγής ή ανταλλαγής σε ένα ατέλειωτο παζάρι δοσοληψίας όπου προτάσσει το προσωπικό από το συλλογικό καλό! Και από αυτήν την παγίδα, δύσκολα θα απεμπλακούμε!
Κι σκέφτομαι ότι αν για παράδειγμα οι αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν με λίστα υποψηφίων συμβούλων, σίγουρα το παιχνίδι θα ήταν πιο “καθαρό” και το αποτέλεσμα θα ήταν τελείως διαφορετικό, γιατί θα περιοριζόταν αυτό το αλισβερίσι. Το ιδανικό φυσικά θα ήταν να υπάρχει σε κάθε δήμο ένα ενωτικό ψηφοδέλτιο που θα συγκροτείται από ανθρώπους που θα ενδιαφέρονταν πραγματικά για τον τόπο τους και μόνο, όμως γνωρίζω ότι αυτό είναι ουτοπικό κι ίσως πολύ ρομαντικό για την εποχή που ζούμε. Δεν αμφισβητώ βεβαίως ότι σε κάθε ψηφοδέλτιο υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι μέσα, με πολύ καλές προθέσεις, όμως αμφιβάλλω για το αν οι “μηχανισμοί” θα τους επιτρέψουν να εκλεγούν στα συμβούλια της αυτοδιοίκησης. Μακάρι να κάνουν την έκπληξη και ο κόσμος να σκεφτεί με ωριμότητα.
Και σκέφτομαι ακόμα, ότι αν όλες αυτές οι ιδέες και οι προτάσεις που προτάσσουν οι υποψήφιοι στα προγράμματα τους επιχειρώντας να μας πείσουν ότι “θα τα αλλάξουν όλα”, συμπυκνώνονταν σε μια ενιαία πρόταση με ρεαλιστική βάση και κοινή στόχευση, σίγουρα θα είχαμε πολλά περισσότερα να κερδίσουμε. Εδώ υπάρχει όμως ένα απέραντο “ιδεοπωλείον” όπου απουσιάζουν επί της ουσίας οι πολιτικές και όπου, ότι του κατέβει του κάθε υποψηφίου το πλασάρει ως πρόταση και πρόγραμμα! Και αν μπορούσαν όλα αυτά να γίνουν πραγματικότητα, θα είχαμε την ιδανική πόλη και τον ιδανικό δήμο και δυστυχώς όλα αυτά τα πλασάρουμε σε έναν τόπο “τελειωμένο”! Τραγική ειρωνεία!
Και επίσης δυστυχώς, όλα αυτά τα πανηλειακά “μέτωπα” που κατά καιρούς κήρυξαν “ανένδοτο” αγώνα, στην πράξη ξεφούσκωσαν σε λίγο καιρό και απέτυχαν οικτρά! Επομένως ούτε το “ενωτικό” μας βγαίνει, γιατί κι αυτό δεν είχε ποτέ “καθαρή” στόχευση και “καθαρές” προθέσεις. Που καταλήγουμε εντέλει; Στο ότι αν δεν αξιοποιήσουμε την ψήφο μας κατά πώς θέλουμε με βασικό κριτήριο τις πολιτικές που μπορεί να παράξει και όχι αυτές που πλασάρει ο κάθε υποψήφιος, δυστυχώς και οι νέες αυτοδιοικητικές αρχές, θα είναι και πάλι ένα αντίγραφο των παλαιών! Αυτοί έχουν το ιδεοπωλείον, αλλά εμείς είμαστε οι “αγοραστές”!
