ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Θέλουμε μια κοινωνία ζωντανή…
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Τελικά ναι, υπάρχει κόσμος στον Πύργο! Απλά τον βλέπουμε… δυο τρεις φορές το χρόνο! Ήταν ασύλληπτο πραγματικά το πόσο κόσμο έβγαλε από τα σπίτια του ο Άγιος Χαράλαμπος και αποβραδίς -και πόση υπομονή έκαναν περιμένοντας για ώρες στην ουρά για ένα κεράκι – και κυρίως το Σάββατο το πρωί για τη λιτανεία, όπου κάτι το προσκύνημα, κάτι η λιακάδα, η πόλη για δύο- τρεις τουλάχιστον ώρες, ήταν ένας τόπος ζωντανός! Χειραψίες και ευχές για τους Χαραλάμπηδες- κάθε σπίτι μια γιορτή- στα γεμάτα καφέ , στην πλατεία, στο Επαρχείο, μια νότα χαράς και αισιοδοξίας που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα! Ανάλογες εικόνες έχουμε δει παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, στις παρελάσεις των εθνικών εορτών και στη «Λευκή Νύχτα». Κι αυτό είναι όλο, μετρημένη μαζική έξοδος στα πέντε δάχτυλα του ενός χεριού!
Τον υπόλοιπο καιρό ο Πύργος παθαίνει μια… μετάλλαξη, είναι μια θλιμμένη πόλη- για να μη πω θλιβερή- που κάποιες μέρες, ειδικά τα απογεύματα, μπορείς να κάνεις ακόμα και… μοναχικό περίπατο χωρίς να ανταλλάξεις με άνθρωπο ούτε ένα γεια ! Ακόμα και τα ανοιξιάτικα απογεύματα που έξω είναι χαρά θεού, οι περισσότεροι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, περιχαρακωμένοι στα προβλήματά τους και μπροστά στο χαζοκούτι που τους ξεπλένει τον εγκέφαλο και στη συνέχεια ξεσπαθώνουν στο facebook.
Καταλαβαίνω ότι οι εποχές είναι δύσκολες, δεν έχει κανένας μας κάθε μέρα ούτε τη διάθεση μα ούτε και περισσευούμενα ακόμα και για έναν καφέ, είναι αλήθεια, ο περισσότερος κόσμος μετρά ακόμα και αυτό το ένα ευρώ. Μα το θέμα είναι ότι έχει καταργηθεί ακόμα κι ο απλός περίπατος και η ζωή συνεχίζεται μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού!
Θυμάμαι στις μαύρες εποχές της πανδημίας, που η μόνη μας έξοδο από τον εγκλεισμό ήταν το περπάτημα με… χαρτάκι, όταν στην Κατακόλου γινόταν πανδαιμόνιο από τον κόσμο που περπάταγε πάνω- κάτω, πάνω – κάτω κι όλοι ξαφνικά είχαμε βρει τον αθλητικό μας εαυτό! Ίσως γιατί αυτή είναι η μοναδική μας διέξοδος για να μην μουρλαθούμε εντελώς και να σκαπουλάρουμε την τρέλα. Γρήγορα όμως, όταν κόπασε το κακό, ξεχάστηκε και το περπάτημα και βρήκαμε πάλι καταφύγιο στον καναπέ! Και τώρα, ούτε δέκα άνθρωποι δεν περπατάνε πια στον ίδιο δρόμο, μαζί κι εγώ βέβαια, για να μην λέω μόνο για τους άλλους! Φαίνεται πως τελικά η δύναμη της… καλής συνήθειας δεν μας ταιριάζει , αυτό που γίνεται δεύτερη φύση μας είναι μόνο οι κακές συνήθειες που λειτουργούν περισσότερο εθιστικά πάνω μας.
Όμως, για να βγει και ο κόσμος έξω, θα πρέπει η πόλη, ο τόπος που ζει γενικότερα, να έχει κάτι να του… ψιθυρίσει. Να του δώσει την αφορμή να βγάλει την πυτζάμα και την αθλητική φόρμα, να του προσφέρει μια εναλλακτική να κάνει κάτι διαφορετικό, να του προσφέρει χαρά, εσωτερική αγαλλίαση, να βρει ένα ενδιαφέρον, να ανοίξει λίγο τους ορίζοντές του. Και πραγματικά υπάρχουν πράγματα απλά που μπορούν να παρακινήσουν τον κόσμο να ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη του και οι δήμοι μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Και δεν θέλω να ακούω μόνιμα ότι τα ταμεία είναι άδεια, δεν περισσεύουν χρήματα και άλλα τέτοια. Το κίνητρο, τις δράσεις και τα γεγονότα τα δημιουργούμε, δεν πέφτουν από τον ουρανό! Και υπάρχουν πράγματι άνθρωποι και σύλλογοι δραστήριοι που ενώνοντας τις δυνάμεις τους το αποδεικνύουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα χθεσινά Χαραλάμπεια, η εξαιρετική εκδήλωση του Λυκείου των Ελληνίδων του Πύργου που καταφέρνει να γεμίσει ασφυκτικά το συνεδριακό και όλο το ισόγειο του Διοικητηρίου γιατί έχει ταυτότητα, έχει κάτι να μας πει!
Ενώνοντας λοιπόν δυνάμεις μπορούμε να ενεργοποιήσουμε όλα τα ανακλαστικά της κοινωνίας, να κάνουμε πάλι τον Πύργο μια πόλη γεμάτη ζωντάνια. Ναι, οι φοιτητές έφυγαν, ή μάλλον τους… έφυγαν, άδειασε ο τόπος κι εδώ και στην Αμαλιάδα, όμως δεν θα τους κλαίμε και δέκα χρόνια, γιατί μείναμε πίσω όλοι εμείς που θέλουμε να ζήσουμε! Και πέρα από το ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας πάρουν ότι έχει απομείνει, έχουμε χρέος απέναντι στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας να ενεργοποιήσουμε την κοινωνία,
Για να έχει μέλλον ο τόπος…
