ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Σώστε ό,τι μας έχει απομείνει!
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Κ.Π. Καβάφης Απολείπειν ο θεός Αντώνιον
Συχνά, πολύ συχνά η Ηλεία τα τελευταία χρόνια έχει φτάσει δυστυχώς στο σημείο να… αποχαιρετά την Αλεξάνδρεια και δεν θα πω τι και ποιος φταίει, όμως δεν αντέχω πια να βλέπω αυτόν τον υποκριτικό “θρήνο” πάνω από τα “πτώματα”, γιατί κανέναν πλέον δεν πείθει. Κι είναι τελείως ανώφελο να συνεχίζουμε να δηλώνουμε… ηρωϊκή αντίσταση για κάτι που έχει από καιρό τελειώσει. Πανεπιστήμιο στην Ηλεία, τέλος, το ξέραμε ότι θα συμβεί, ήταν χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου και πάμε παρακάτω με το κεφάλαιο αυτό να παραμένει ανοιχτό με νέους στόχους και ρεαλιστικές προτάσεις. Με έναν παρόμοιο τρόπο πέταξε παλιότερα το αεροδρόμιο, έπαψαν να σφυρίζουν τα τρένα κ.ο.κ. Έτσι κι αλλιώς το συμπέρασμα είναι πάντα το ίδιο, δεν φταίει κανείς, φταίει ο… Χατζηπετρής!
Θεωρώ λοιπόν πως το πιο σημαντικό κομμάτι που χάνουμε κάθε φορά που με κόπο αποκτούμε κάτι, είναι να διαφυλάξουμε και να εξελίξουμε αυτό που έχουμε κερδίσει. Έναν κήπο αν δεν τον ποτίσεις, είναι λογικό ότι θα ξεραθεί. Κάτι που συχνά συμβαίνει με τα μεγάλα και μικρά οδικά έργα. Φτιάχνουμε έναν δρόμο, γεμίζει τρύπες, τον μπαλώνουμε την Δευτέρα με λίγο χαλίκι, την Τρίτη οι λακκούβες είναι πάλι εδώ. Τι ζητάμε τότε; Νέο έργο! Φέρνω ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τον δρόμο Πύργος – Ολυμπία και ειδικά το κομμάτι του κόμβου στην είσοδο της Ολυμπίας, που κατασκευάστηκε και εγκαινιάστηκε μετά φανών και λαμπάδων το 2004 ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Σήμερα λοιπόν ζητάμε νέο δρόμο, από τον Πύργο στην Ολυμπία ως συνέχεια της Ολυμπίας οδού, για να δικαιολογήσει και το όνομά του και καλώς το απαιτούμε. ‘Ομως τι έχουμε κάνει ως τώρα για να είναι πρωτίστως ασφαλής ο υπάρχων δρόμος και αντάξιος του ονόματος της Ολυμπίας; Θα σας πω εγώ. Το βράδυ στο μεγαλύτερο κομμάτι του είναι θεοσκότεινος και οι κολώνες φωτισμού έχουν γίνει απλά… διακοσμητικές! Προχθές το βράδυ που επέστρεφα από Ολυμπία προς Πύργο μέτρησα μια κολώνα με φως στον κόμβο του Πλατάνου, ατέλειωτο σκοτάδι στη συνέχεια οδηγείς ως στραβός στον Άδη, μια ακόμα κολώνα αναμμένη κάπου στη διαδρομή, ατέλειωτο σκοτάδι χιλιομέτρων ξανά, φως ξανά στο Στρέφι και πρέπει να φτάσεις στην Βαρβάσαινα για το… δεύτε λάβετε φως, επέστρεψα στον Πολιτισμό!
Το επιχείρημα πρώην περιφερειάρχη “έκλεψαν το χαλκό από τις κολώνες οι γύφτοι”, πριν αρκετά χρόνια να συμπληρώσω, είναι τουλάχιστον αστείο! Πρώτο λοιπόν ζητούμενο, αποκατάσταση του ηλεκτροφωτισμού στον υπάρχων δρόμο που οδηγεί στην Αρχαία Ολυμπία, που είναι πιο γνωστή σε όλον τον κόσμο από τη Ν. Υόρκη και το Παρίσι και… τρομάζεις νύχτα να την εντοπίσεις! Απλά, ντροπή! Φροντίστε να μπει τουλάχιστον ένα ρημαδοφώς!!! Απλό πράγμα, αλλά πρέπει κάποιος να το φροντίσει! Και τόσα χρόνια δεν έχω ακούσει ούτε μια κουβέντα γι αυτό. Μόνο εμένα ενοχλεί; Φαίνεται πως κανένας υπουργός απ’ όσους έχουν παρελάσει δεν φτάνει νύχτα!!
Κάπως έτσι έγινε και με τις Πανεπιστημιακές σχολές που τις ζήσαμε ως πρώην ΤΕΙ. Ναι τις κερδίσαμε, τις κατοχυρώσαμε και μετά κανείς δεν ξαναρώτησε τι συμβαίνει εκεί μέσα. Πιέσαμε για καθηγητές – γιατί στο τέλος στον Πύργο έμεινε ένας ηρωϊκά μαχόμενος να κρατήσει τη σχολή Μουσειολογίας- πιέσαμε για φοιτητική εστία για τους αδύναμους μαθητές ή αρκεστήκαμε στην προσφορά του Μητροπολίτη για την φιλοξενία φοιτητριών στην Φιλοθέη; Πως οι τοπικοί φορείς συνέβαλλαν στην διατήρηση των τμημάτων και στην ενσωμάτωσή τους στις δραστηριότητες της τοπικής κοινωνίας; Ε΄ώ για χρόνια γινόταν μάχη για να έχει κάθε φορά Γραμματεία το τμήμα του Πύργου! Τα Πανεπιστήμια δεν είναι μόνο… γκαρσονιέρες, είναι φάρος πνευματικότητας και πολιτισμού και αν δεν τα δεις ως έτσι, απαξιώνονται! Βεβαίως και έχει τεράστια ευθύνη η κυβέρνηση για την ταφόπλακα , όμως σε όλην αυτήν την απαξίωση, κάποια ευθύνη έχουμε και όλοι εμείς.
Και τις τελευταίες μέρες, συνεχίζεται το σίριαλ με τα Νοσοκομείο. Το δικό μου Νοσοκομείο, το δικό σου Νοσοκομείο, όλα ρημαδιό στην τελική και οι… ασθενείς στα κάγκελα παρακολουθούν με καθημερινό κίνδυνο της ζωής τους, τη διαμάχη και το αλισβερίσι μεταξύ Πύργου και Αμαλιάδας! Ρεαλιστικό σχέδιο και χάρτης για την υγεία στην Ηλεία υπάρχει; Αυτό να μας πουν και σε αυτό να προχωρήσουν! Να δω ποιος Υπουργός θα έχει την γενναιότητα να το υλοποιήσει! Ψήφος στην Υγεία και όχι σε κάθε πολιτικό η τοπικό παράγοντα που παίζει τόμπολα στις πλάτες μας! Όχι άλλες “φωνές” και “κλάμα”!!! Σώστε και διαφυλάξτε ότι μας έχει απομείνει!
