ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Σάββατα με λιακάδα…

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Σκέφτομαι πολλές φορές ότι οι εικόνες που υπάρχουν γύρω μας, καθορίζουν και την ψυχολογία μας, όταν αποφασίζουμε να αποχωριστούμε τους τέσσερις τοίχους και να κυκλοφορήσουμε στην πόλη. Έτσι το Σάββατο το πρωί, κάτι ο ήλιος που “έσκασε” μύτη μετά από αρκετές μέρες καταιγίδων και καταχνιάς και που έκανε τον κόσμο να βγει από το καβούκι του σαν τα σαλιγκάρια μετά από τη βροχή στη λιακάδα, κάτι που για τους περισσότερους  εργαζόμενους τα Σάββατα είναι μέρα αργίας , ο Πύργος έμοιαζε “ζωντανός”! Τα καφέ ήταν γεμάτα, κόσμος πηγαινοέρχονταν στην αγορά στις πλατείες και στον πεζόδρομο, χαμογελαστά πρόσωπα που άφησαν τα προβλήματα για λίγο στο σπίτι, για να απολαύσουν ένα εσπρεσσάκι με την παρέα τους ή την οικογένειά τους. Και την αισιόδοξη εικόνα, ήρθε να συμπληρώσει το πολύβουο μελίσσι των παιδιών που με τραγούδια και ταμπούρλα περπάτησαν την πόλη διαλαλώντας την έναρξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας, της δικής του γιορτής, της γιορτής των παιδιών και του σινεμά.

 Αναρωτιόμουνα πως θα ήταν άραγε η πόλη μας, αν τέτοιες εικόνες ήταν καθημερινές και δεν συμβαίνουν μόνο Σάββατα με λιακάδα!  Πόση αισιοδοξία θα υπήρχε γύρω μας  και μέσα μας! Λίγο ουτοπική η σκέψη όμως, γιατί αν κυκλοφορήσεις απογεύματα, ο Πύργος είναι μια άδεια πόλη, η αγορά συνήθως έρημη, οι επαγγελματίες κάνουν παρέα με την μοναξιά τους και ο κόσμος αντάμα με τα προβλήματά του. Ειδικά από τότε που οι χάθηκαν οι φοιτητές από την πόλη και έσβησαν από το χάρτη τα ΤΕΙ και μετεπειτα μόνο κατ ΄ονομα Πανεπιστημιακές σχολές γιατί δεν προλάβαμε να τις  χαρούμε, έσβησε κι ένα κομμάτι ζωντάνιας. Γιατί η εβδομαδιαία έξοδος για καφέ, κοντεύει πλέον να γίνει καθεστώς, αφού προϋποθέτει να έχεις και την οικονομική ευχέρεια να το κάνεις αν όχι σε καθημερινή βάση, δύο  τρεις φορές την εβδομάδα. Φτάσαμε στο σημείο ο καφές να θεωρείται πολυτέλεια, αφού δεν προλαβαίνεις να μαζέψεις τις οικονομικές σου υποχρεώσεις για να μείνει και κάτι προς… τέρψιν!

Βέβαια αν  κάνεις μια βόλτα από τα σούπερ μάρκετ, συνήθως είναι γεμάτα αν και τα καλάθια είναι… μισοάδεια, αφού το αφήγημα για το “φτηνό καλάθι της νοικοκυράς” το χουν πάρει όλοι πρέφα ότι είναι απλώς… μύθος! Λίγα και απολύτως απαραίτητα τα ψώνια για να καλύψουν τις ανάγκες του σπιτιού και μόνο την πρώτη βδομάδα του μήνα που είμαστα όλοι πιο large, μόλις έχουν πληρωθεί μισθοί και συντάξεις, κάνουμε μικρές υπερβάσεις συνήθως ψωνίζοντας  για να καλύψουμε ανάγκες του δεκαπενθήμερου.Κι ύστερα αρχίζεις να ξηλώνεσαι, λογαριασμοί, ενοίκια, φροντιστήρια, δόσεις δανείων κ.ο.κ και σε δέκα μέρες δεν έχει μείνει φράγκο!   Κι ευτυχώς δηλαδή που κάποιοι έχουν θέσει “όρο” στον εαυτό τους, να μην χάσουν τον καφέ του Σαββάτου! Και αυτή είναι η ζωή των δύο όψεων και ο Πύργος των δύο όψεων και μιλάω για τον Πύργο γιατί σε αυτήν την πόλη ζω και θα’ θελα να την βλέπω πάντα ζωντανή!!

Γι αυτό και τις ημέρες των γιορτών που έρχονται σιγά- σιγά, τουλάχιστον να μην ξεχάσουμε πως ότι χρήματα σκοπεύει ο καθένας να διαθέσει για κάποιες άλλες ανάγκες του, για τα δώρα μας και τις αγορές μας, να τα αφήσουμε εδώ, στον τόπο του στηρίζοντας την τοπική αγορά και την τοπική επιχειρηματικότητα. Έτσι στηρίζουμε στα δύσκολα ο ένας τον άλλον…  Είναι κι αυτό μια μορφή αλληλεγγύης…