ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Μόνο θλίψη…
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
«Ναι, θα γίνω πρωθυπουργός», δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Τα Νέα» και αυτή του η ουτοπική δήλωση… αυτοπεποίθησης μου θυμίζει τα πιτσιρίκια που όταν τα ρωτάς “τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις”, ο ένας απαντάει “γιατρός” κι ο άλλος “αστροναύτης”! Εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουνε! Έχω την εντύπωση ότι ο άνθρωπος δεν πατά στη γη ή δεν βλέπει καθόλου τι γίνεται γύρω του, λες και δεν κατάλαβε τι έγινε το τελευταίο διάστημα στο ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο στο συνέδριο, όπου οι εικόνες του όχλου, ο αλληλοσπαραγμός, τα γιουχαίσματα και η παντελής έλλειψη συντροφικότητας, μόνο λύπη και οργή προκαλούν! Γιατί το πιο απλό πράγμα που πρέπει να σκεφτεί όποιος ώριμος άνθρωπος και κυρίως πολιτικός που κάνει μια τέτοια δήλωση είναι ότι θα πρέπει να έχει και… κοινό για να γίνει πρωθυπουργός και το κοινό δυστυχώς κατάφεραν να το… εξαερώσουν μαζί με την εξαέρωση του κόμματος!
Με απέραντη θλίψη, βλέπουμε την Αριστερά να κατακερματίζεται και με την… ευγενική χορηγία του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται στη φάση του “διελύθη στα εξών συνετέθη”, να ευθύνεται για την απουσία αξιωματικής αντιπολίτευσης στη χώρα και αυτό είναι ότι χειρότερο για τη δημοκρατία! Πολιτικά πρόσωπα που έπρεπε να έχουν ως προτεραιότητα τις ανάγκες της κοινωνίας και να σχεδιάζουν πως θα στήσουν ένα γερό μπλοκ απέναντι στην κυβέρνηση, όχι μόνο κριτικάροντας αλλά με ισχυρές προτάσεις απέναντι στις ισοπεδωτικές πολιτικές που ακολουθούνται, έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα αλληλοεξόντωσης! Ακόμα κι αν καταφέρουν να μην πέσει το καράβι στα βράχια, το σκαρί έχει λαβωθεί από την τρικυμία και δύσκολα θα ορθοποδήσει για να σαλπάρει σε νέα ταξίδια. Και άπλετος χρόνος δεν υπάρχει και έρχονται πολλές φουρτούνες!
Που θα απαγκιάσει ο κόσμος της Αριστεράς που έχει απογοητευθεί και νοιώθει προδομένος; Νομίζω πως αυτό είναι το βασικό ερώτημα που έπρεπε να απασχολήσει το συνέδριο και να δώσει στον κόσμο που κάποτε πίστεψε στο ΣΥΡΙΖΑ και τον έκανε κυβέρνηση, τη σιγουριά ότι μπορεί να τον εμπιστευτεί ξανά. Θα περίμενε κανείς, να κάνουν πρώτα άπαντες την αυτοκριτική τους -και ο Αλέξης πρώτος και καλύτερος γιατί αυτός ήταν ο ηγέτης- και να βρουν αυτά που τους ενώνουν και όχι αυτά που τους χωρίζουν, γιατί οι “καρέκλες” έρχονται και παρέρχονται. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έδωσαν όλη τους τη ζωή στην Αριστερά, σε ιδεολογίες και κινήματα και κάποιος πρέπει επιτέλους να τους σεβαστεί και να τους υπολογίσει!
Η πολιτική δεν είναι survivor, η ζωή όμως είναι… Ρωτήστε τους μεροκαματιάρηδες και τους χαμηλοσυνταξιούχους που στέκονται μπροστά στα ράφια του σούπερ μάρκετ και αδυνατούν να βάλουν ακόμα και τα βασικά στο καλάθι τους, ρωτήστε εκείνους που δεν έχουν να πληρώσουν τη ΔΕΗ και κινδυνεύουν να τους κόψουν το ρεύμα, ρωτήστε εκείνους που τους παίρνουν τα σπίτια τα κοράκια, ρωτήστε τους αγρότες που ξημεροβραδιάζονται στα μπλόκα για τα δίκια τους και την επιβίωσή τους και τους τρώει το λιοπύρι στο χωράφι για το τίποτα, ρωτήστε το γονιό που δεν έχει να σπουδάσει το παιδί του, ρωτήστε απλώς γύρω σας!! Αυτή είναι η κοινωνία σήμερα και δεν έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί να παίζουν τις κουμπάρες για το αν θα γίνουν ή δεν θα γίνουν εσωκομματικές εκλογές στο ΣΥΡΙΖΑ κι όταν τελικά… αποφάσισαν ότι δεν θα στηθούν κάλπες όλα θα είναι… μέλι γάλα!
Και δεν περιμένουμε βέβαια άνθρωποι από διαφορετικές ίσως αφετηρίες και με διαφορετικές αντιλήψεις-αυτό είναι αποδεκτό- να γίνουν ένα σώμα, ποτέ δεν ήταν συμπαγής ο κόσμος της Αριστεράς, όμως θα μπορούσαν να βρουν μια κοινή βάση συνεννόησης και όχι να βγάζουν τα μάτια τους! Απαίτηση αλλά και ανάγκη της κοινωνίας, είναι να δημιουργηθεί μια ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση με συνένωση δυνάμεων ανεξάρτητα από το αν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να επιβιώσει. Κι επιτέλους, όταν κάτι πεθαίνει ας το πάρουν απόφαση κάποιοι, γεννιέται κάτι καινούργιο… Αυτό το νέο, έχει ανάγκη η κοινωνία!!
