ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Λάουρα το όνομα της…
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Ένα πρωινό καλοκαιριού, κατεβαίνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας άκουσα ένα νιαύρισμα που περισσότερο έμοιαζε με κλάμα μωρού κι αντίκρισα ένα ασθενικό γατάκι, σχεδόν νεογέννητο, ήταν δεν ήταν ενός μηνός, να περιφέρεται χαμένο κάτω στην πυλωτή. Ήδη το είχαν περιμαζέψει τα παιδάκια της πολυκατοικία, του είχαν βάλει ένα μπολ με γάλα που δεν το πολυπλησίαζε προφανώς γιατί ήταν φοβισμένο. Σκεφτήκαμε ότι κάπου τριγύρω θα βρισκόταν η μαμά του γιατί ακόμα πρέπει να θήλαζε και μπορεί να είχε διαφύγει της προσοχής της. Λίγο- λίγο, τα πιτσιρίκια άρχισαν να το πλησιάζουν και εκείνο να τους δείχνει εμπιστοσύνη.
Το απόγευμα που επέστρεψα στο σπίτι ήταν ακόμα εκεί, το χάιδεψα, του κατέβασα κι εγώ λίγο γάλα, διαπίστωσα ότι τελικά μαμά δεν βρέθηκε κι αυτό κούρνιασε σε μια γωνιά και την μια μέρα και την δεύτερη και την τρίτη και πέρασαν κι άλλες πολλές μέρες, ανεβαίναμε, κατεβαίναμε όλοι κι αυτό συνέχιζε να είναι εκεί και να απολαμβάνει τη φροντίδα όλων σχεδόν των ενοίκων, μικρών, μεγάλων. Ήταν απίστευτο, το πώς ένα τόσο δα απροστάτευτο πλασματάκι είχε κινητοποιήσει τόσους ανθρώπους που έμοιαζε σαν να συνωμότησαν σιωπηλά για την σωτηρία του, “ξεκλειδώνοντας” ίσως και πρωτόγνωρα συναισθήματα για κάποιους που μέχρι τώρα μπορεί να μην είχε τύχει να αναλάβουν τη φροντίδα ενός κατοικίδιου.
Τις πρώτες μέρες κάποια από τα παιδιά φρόντισαν να αποκτήσει μια κούτα που ήταν το πρώτο του σπιτάκι στην είσοδο της πολυκατοικίας, το οποίο σε λίγες μέρες αντικαταστάθηκε από ένα κανονικό με κουβερτούλα και παιχνίδια, το γατάκι άρχισε να εξοικειώνεται με όλους, μοιραστήκαμε μεταξύ μας τα γεύματά του- αφήναμε σημειώματα στον πίνακα ανακοινώσεων ποιος το τάισε και τι ώρα- άλλος το πήγε στον κτηνίατρο, άλλος ανέλαβε το πρώτο εμβόλιο, με λίγα λόγια τόσοι άνθρωποι ανέλαβαν τη φροντίδα αυτού του μικρού πλάσματος και μια ολόκληρη πολυκατοικία υιοθέτησε μια τόση δα γατούλα! Και το όνομά της Λάουρα! Κι αυτό όπως και όλα τα άλλα προέκυψε σαν άτυπη συμφωνία μεταξύ των ενοίκων- φροντιστών της!
Και πέρασαν οι μέρες και πέρασαν οι μήνες και η Λάουρα μεγάλωσε κι είναι μια πανέμορφη γστούλα, η… ατραξιόν της πολυκατοικίας! Δεν το κουνάει ρούπι γιατί εδώ είναι πια το σπίτι της! Άντε να κάνει μια βόλτα σε ακτίνα πενήντα μέτρων και μετά επιστρέφει στη βάση της και μπερδεύεται στα πόδια μας για να την χαίδεψουμε και να παίξει. Και το πιο περίεργο είναι οτι ξέρει από ποιον θα περιμένει την τροφή της τις προκαθορισμένες ώρες του ταϊσματος! Και θα αναρωτηθούν κάποιοι είναι τόσο σημαντικό να διηγηθείς την ιστορία μιας γάτας;
Ναι, για μένα είναι, γιατί αυτή δεν είναι μόνο η ιστορία μιας γάτας, ειδικά όταν ένα εγκαταλελειμμένο πλασματάκι έχει καταφέρει να γίνει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος τόσων ανθρώπων που μπορεί να διαφωνούν για το πετρέλαιο, τα κοινόχρηστα, τη ΔΕΗ κι άλλα ανούσια πράγματα της καθημερινότητας και να τους ενώσει και να γεννήσει συναισθήματα! Ναι, αυτό είναι ένα μικρό θαύμα, ένα σύμβολο ελπίδας! Γιατί η συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα λέει πολλά για το ποιοι είμαστε για τις αξίες μας και την ικανότητά σας να σεβόμαστε τους γύρω μας είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για ζώα. Άλλωστε, όποιος έχει την ευκαιρία να ζήσει μαζί με ένα ζώο, έχει ενσυναίσθηση και αγαπά τους συνανθρώπους του. Και στην τελική, αν κάθε πολυκατοικία ακολουθούσε το δικό μας παράδειγμα “υιοθετώντας” ένα αδέσποτο ζωάκι, σίγουρα τα αδέσποτα στους δρόμους ή στα καταφύγια θα ήταν πολύ λιγότερα και όλοι εμείς περισσότερο άνθρωποι!
Κι ίσως αυτό να είναι το πρώτο βήμα για να θεραπεύσουμε πολλές πληγές της κοινωνίας, γιατί όταν αρχίσεις να ενδιαφέρεσαι και να νοιώθεις τα ζώα, θα ενδιαφέρεσαι και θα νοιώθεις και τους ανθρώπους. Γιατί θα έχεις ξεφύγει από το μικρόκοσμό σου κι όταν “βλέπεις” και “ακούς”, δεν θα κάνεις ούτε το τυφλό, ούτε το κουφό πίσω από τα κλειστά παραθυρόφυλλα! Αυτή η αδιαφορία και η έλλειψη ενσυναίσθησης , είναι η πηγή πολλών κακών… Κι εγώ δεν θα πω “γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα”, θα το αντιστρέψω, “γνώρισα τα ζώα και μέσα από αυτά αγάπησα τους ανθρώπους”…
