ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Κράταμε το χαμόγελο του Μάη…
Γράφει και επιμελείται η Ελένη Παπαδοπούλου
Ο Μάης είναι ο μήνας που αγαπώ, ίσως και ο μοναδικός του χρόνου που με γεμίζει αισιοδοξία, γιατί η άνοιξη είναι στο φόρτε της. Ολάνθιστος, πλημμυρισμένος από μυρωδιές και χρώματα, από ζωή, από θετική ενέργεια. Ηλιόλουστες μέρες, πολύ φως, η νύχτα ξεμακραίνει, η αναγέννηση της φύσης έχει συντελεστεί με τρόπο τελετουργικό, προπομπός του καλοκαιριού που μας κλείνει συνωμοτικά το μάτι! Μερικές φορές ακόμα και η ποιητική διάθεση είναι απαραίτητη για να «ξορκίσουμε» τη μαυρίλα που υπάρχει γύρω μας, συχνά και μέσα μας, δυστυχώς συχνότερα τελευταία…
Δεν ξέρω, αν γι’ αυτό ευθύνεται ο παρατεταμένος εγκλεισμός που σκλήρυνε τους ανθρώπους, ή αν οι άνθρωποι ήταν πάντα σκληροί και το έκρυβαν επιμελώς, όμως τελευταία οι περισσότεροι άφησαν στην άκρη ακόμα και τα προσχήματα και με τη πρώτη ευκαιρία στέλνουν στο «απόσπασμα» τους πιο αδύναμους, με μια καθαρά ανθρωποφαγική διάθεση που τους δίνει νομίζουν το δικαίωμα, να γίνονται τιμητές των πάντων. Κι είναι πράγματι λυπηρό, προσωπικά με γεμίζει οργή, να βλέπεις να πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα του bulling, κυρίως από νέους ανθρώπους που είναι αυτοί που κρατούν στα χέρια τους το μέλλον… Κι είναι φυσικό να αναρωτιέσαι με τόσα «σκοτάδια» μέσα τους, πως θα διαχειριστούν αυτό το μέλλον…
Κι είναι γεγονός ότι μας περιμένουν δύσκολες μέρες κι έχουμε ανάγκη να επενδύσουμε στη νέα γενιά κι ευτυχώς που οι παραπάνω δεν αποτελούν την πλειοψηφία, αλλά αυτό δεν θα πρέπει να μας καθησυχάζει, γιατί η ζωή όπως και στην πολιτική, έχει αποδείξει ότι οι μειοψηφίες μπορούν να αλλάξουν το παιχνίδι. Κι εδώ δεν μιλάμε για αριθμούς, μιλάμε για ψυχές , άλλες «σκοτεινές» κι άλλες βασανισμένες και κυνηγημένες. Και το πρόβλημα ξεκινάει μέσα από την παιδεία, γιατί η εκπαίδευση συχνά χάνει την πραγματική της αποστολή που πρώτο στόχο έχει να πλάσει ανθρώπους και να χτυπήσει τα σαθρά θεμέλια της κοινωνίας.
Και βεβαίως η οικογένεια είναι αυτή που παίζει τον βασικό ρόλο, ο αξιακός κώδικας που μεταφέρουμε στα παιδιά μας είναι η πιο σημαντική κληρονομιά. Ο σεβασμός, απέναντι στον εαυτό μας και στον άλλον και η αποδοχή της διαφορετικότητας. και αυτό μαθαίνεται!! Για να μην μετράμε ανθρώπινες απώλειες που κάθε φορά έχουν διαφορετικό όνομα… Και επειδή θέλω να διατηρήσω την καλή μου διάθεση και την θετική μου σκέψη , αισιοδοξώ ότι αν όλοι το δουλέψουμε λίγο παραπάνω μέσα μας, μπορούμε να το καταφέρουμε. Κι εντέλει, ας ενδιαφερθούμε περισσότερο και για τον διπλανό μας παρεμβαίνοντας στη σωστή χρονική στιγμή, πριν το κακό και όχι μετά! Το… μετά δεν έχει κανένα νόημα, είναι απλώς υποκριτικό και «βολεύει» συνειδήσεις κι ενοχές και μάλιστα χωρίς καμία οφειλόμενη εκ μέρους μας συγνώμη!
Κι θεωρώ ότι αυτές οι «βολεμένες» συνειδήσεις, μας έχουν φέρει στο σημείο μηδέν και εν τέλει πολλές φορές έχουμε ότι μας αξίζει. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την πολιτική, με τους ανθρώπους που μας κυβερνάμε αφού τους παραχωρούμε απλόχερα χώρο για να απλώσουν όπως έλεγε η μάνα μου την αρίδα τους, γιατί ο καθένας καταλαμβάνει το χώρο που του δίνεις και μετά… γκρινιάζεις! Όχι φίλοι μου, όπως στρώνει ο καθένας κοιμάται, νόμος κι όχι παροιμία! Με το να αράξω το αυτοκίνητο γιατί δεν έχω να βάλω βενζίνη, να ψωνίζω λιγότερα πράγματα στο σούπερ μάρκετ γιατί δεν φτάνει ο μισθός ή η σύνταξη ούτε για ζήτω, ή να κόψω το μαγείρεμα για να μην καίω ρεύμα και να γυρίζω άπλυτη για να μην ανάβω θερμοσίφωνα, δεν πετυχαίνω τίποτα, απλά θα βολευτώ στη μιζέρια μου! Αν αυτό επιδιώκετε για να μην ξεκουνηθείτε από την βολή σας, τότε, λουστείτε τα, συγνώμη κιόλας που σας τάραξα!
Εύχομαι η θετική ενέργεια του Μάη να λειτουργήσει θεραπευτικά, να μας ενεργοποιήσει όλους για να γίνουμε και καλύτεροι άνθρωποι και να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας. Κρατάμε το χαμόγελο λοιπόν…
