ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Η πιο σκοτεινή άβυσσος…

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Και τώρα και πάντα. Και πριν και μετά…  Το έγκλημα έχει διάφορες μορφές και θύματα. Συνήθως τα πιο αδύναμα, γυναίκες και παιδιά.   Δολοφονίες, κακοποίηση, διαστροφή , σαδισμός, ότι χειρότερο μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους όλα τα έχουμε δει!  Μετά την  συνταρακτική υπόθεση της Πισπιρίγκου και τις διαδοχικές γυναικοκτονίες που συντάραξαν το μέσα μας, πίστεψα κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι και ευχήθηκα να μην υπάρξει κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό. Κι όμως, υπάρχει! Η τραγική ιστορία της 12χρονης –που μπορεί να την λένε Κατερίνα, Μαρία, Ελένη, Σοφία,  τι σημασία έχει, ένα τραγικό πρόσωπο είναι και μάλιστα παιδιού – και το κύκλωμα των παιδοβιαστών,   παιδόφιλων και μαστροπών, ήρθε να μας δείξει για μια ακόμα φορά ότι πάντα υπάρχει μια τραγωδία μεγαλύτερη από μια άλλη! Η πιο σκοτεινή άβυσσος…

Και πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο τίποτα πια δεν θα μας ακουμπά. Εχουν περάσει τόσα και τόσα  χρόνια  που κάνουμε λόγο για… πάτους και πυθμένες κι όλα αυτά  ακούγονται πλέον ως γελοίες αναφορές. . Συνηθίσαμε το σκοτεινό βυθό. Εγκλιματιστήκαμε στο βούρκο. Μεταλλαχτήκαμε. Μεταλλαχτήκαμε συνειδητά; Ασυνείδητα;… απόπειρα να αρθρώσουμε ή να εξαρθρώσουμε τους εφιάλτες μας. Τους εφιάλτες που είναι πανταχού παρόντες και απαιτούν να ορίσουν και να καθορίσουν το παρόν και το μέλλον μας… Ποιος θα νικήσει; Εκείνοι; Εμείς;  Ποιός ξέρει, θα δείξει. Οι παιδοβιαστές  τύραννοι  ελπίζω πως θα έχουν  την τύχη που τους αξίζει και το… πουλόβερ να  μπορέσει να ξηλωθεί  από την αρχή μέχρι το τέλος, αν και οι “εκπτώσεις” ήδη αρχίσαν, οι 213 σιγά- σιγά γίναν… 3 και οι 3 έγιναν ένας! Επιχείρηση συγκάλυψης; Αδυναμία των αρχών να διεισδύσουν στο σκοτεινό δίκτυο της παιδεραστίας;  Έχουμε υπομονή να περιμένουμε αν και αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.  Τα κυκλώματα αυτά είναι σαν την Λερναία Ύδρα. Ένα κεφάλι, κόβεις, δέκα ξεφυτρώνουν…

Και το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό το παιδί που αναγκαστικά στη φάση αυτή εργαλειοποείται, ένα βαθιά πληγωμένο, τραυματισμένο πλάσμα σωματικά και ψυχικά, θα πρέπει να βοηθηθεί για να  καταφέρει να ισορροπήσει,  να αγαπήσει ξανά τον εαυτό του και να εμπιστευτεί και πάλι τους ανθρώπους!  Να κατανοήσει οτι δεν φέρει καμία ευθύνη για το βιασμό του. Στην ελληνική έρευνα «Παιδοφιλία και Διαδίκτυο» του Καθηγητή Ευστράτιου Παπάνη,διαβάζουμε ότι: «Η ενοχή ανέκαθεν αποτελούσε όπλο των παιδόφιλων και είναι μια ψυχική κατάσταση που τα παιδιά δεν μπορούν ακόμα να επεξεργαστούν συναισθηματικά και γνωστικά. Το αποτέλεσμα είναι ότι συνήθως απωθούν και δεν αναφέρουν πουθενά το περιστατικό που την προκάλεσε». Κι αυτό συνέβαινε από πάντα. Από τότε που μπορούσε να σε “στριμώξει” στο κουζινάκι ο θείος, ο παππούς, ο συγγενής ή ο γείτονας για να σε θωπεύσει και να ικανοποιήσει τα ζωώδη ένστικτά του κι εσύ να μην τολμάς να βγάλεις άχνα από φόβο  είτε γιατί θεωρούσες ότι “φταις”, είτε για να μην διαλύσεις οικογένειες,  με αποτέλεσμα να  κουβαλάς αυτό το “ένοχο” μυστικό μέχρι τα 80 σου ή και να το πάρεις μαζί σου ‘φεύγοντας”!

Και μπορεί οι εποχές να άλλαξαν , αλλά ακριβώς γι αυτό τα πράγματα έγιναν χειρότερα καΙ υπάρχει έξαρση της παιδοφιλίας, αφού με την βοήθεια της διαδραστικής φύσης του Ίντερνετ ποτέ άλλοτε δεν ήταν ευκολότερο για τους παιδόφιλους να εκδηλωθούν και να “ψαρέψουν” τα θύματά τους.  Στην έρευνα που αναφέρθηκε παραπάνω  αανφέρεται ακόμα οτι ε: «Το Διαδίκτυο χαρακτηρίστηκε από ερευνητές ως η μεγαλύτερη εξέλιξη στην ιστορία της παιδοφιλίας, ο εικονικός χώρος που αντικατέστησε τις βόλτες προς άγραν θυμάτων σε παιδικές χαρές κ.λπ.».

Επιπλέον, το Ίντερνετ προσφέρει κάτι πρωτόγνωρο στους παιδόφιλους: τη συνειδητοποίηση πως δεν είναι μόνοι. Μέχρι τώρα ζούσαν στα σκοτάδια και δεν μιλούσαν ποτέ σε κανέναν για τις σκέψεις και τις πράξεις τους. Τα chat rooms, τα κρυφά σάιτ, οι κοινότητες αλληλοϋποστήριξης τους έφεραν σε επαφή με άλλους, τους έκαναν να μοιραστούν τη διαστροφή τους κι έτσι αποθρασύνθηκαν: η κοινωνικοποίησή τους,  τους έκανε πιο αποφασισμένους να ζήσουν στην πράξη τις φαντασιώσεις τους και αύξησε τη ζήτηση παιδοφιλικής πορνογραφίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα παιδιά.

Βέβαια, το  Ίντερνετ από την άλλη, λειτουργεί και  ως… φάκα παιδόφιλων. Παλιότερα ήταν δύσκολο να τους εντοπίσεις: δρούσαν πίσω από κλειστές πόρτες, χωρίς ίχνη. Πλέον η τεχνολογία, πέρα από σύμμαχός τους, είναι ταυτόχρονα και “ρουφιάνος”. Αρκεί να  ασχοληθείς μαζί τους πραγματικά. Και κυρίως στη συνέχεια η τιμωρία τους να είναι παραδειγματική, αυστηροποίηση του νόμου  κι όχι μετά από κάμποσο διάστημα να βγαίνουν έξω ξανά, να χάνονται ανάμεσα στο πλήθος και ανενόχλητοι να ξαναχτυπούν!  Και επίσης όλοι εκείνοι που σήμερα εκτονώνονται στα social  για τους παιδοβιαστές΄ “κρεμάλα”, “κακός ψόφος”, “ευνουχισμός”¨ κλπ να ανοίγουν το στόμα τους προκαταβολικά όταν βλέπουν ότι κάτι δεν πάει καλά! Να σωθούν παιδιά! Γιατί αύριο μπορεί να είναι το δικό τους παιδί!