ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Η «Γκουέρνικα» των Τεμπών
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Μέσα από την φρίκη των Τεμπών και βλέποντας το βομβαρδισμένο τοπίο όπου λαμαρίνες και φλόγες και κραυγές και σάρκες έγιναν ένα, μπροστά μου είδα ξανά με άλλο μάτι την ‘Γκουέρνικα». Τον συγκλονιστικό πίνακα του Πικάσο που εξαιρετικά επηρεασμένος από την καταστροφή της Γκουέρνικα, δημιούργησε μια αινιγματική σύνθεση, με ακρωτηριασμένες μορφές ανθρώπων και ζώων σε μαύρο, άσπρο και γκρίζο. Αυτήν την απεγνωσμένη έκφραση που είναι χαραγμένη στις μορφές που έχει ζωγραφίσει από τις οποίες «ακούγονται» κραυγές πόνου και δυστυχίας.
«Ακούγεται» όμως και η διαμαρτυρία του ίδιου του Πικάσο μέσα από την οποία το έργο εκφράζει την προσωπική αλληγορική άποψη του καλλιτέχνη για τη φρίκη, τη βία και την κτηνωδία του πολέμου. Γιατί αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν πόλεμος σε καιρό ειρήνης! Προμελετημένο έγκλημα!
Κι αν το έργο αυτό μπορούσε να έχει και συνέχεια, σίγουρα θα ήταν ο σπαραγμός και τα ουρλιαχτά των μανάδων και των συγγενών που αποχαιρέτισαν στο σταθμό του τρένου έναν λεβέντη ή ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά και την άλλη μέρα παρέλαβαν ένα σφραγισμένο φέρετρο που κανείς δεν ξέρει τι έχει μέσα! Αυτή για μένα είναι η απόλυτη φρίκη!! Να πρέπει να κηδέψεις και να κλάψεις τα απομεινάρια του παιδιού σου με την «εντολή» να το θυμάσαι όπως ήταν κι όχι όπως σου το κατάντησαν! Να μην μπορείς να δεις τη μορφή του λίγο πριν το παντοτινό αντίο! Κι επειδή δυστυχώς κάποτε έκλαψα έναν δικό μου άνθρωπο κι είδα μια μάνα να σπαράζει μπροστά σε ένα σφραγισμένο φέρετρο, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτή η εικόνα δεν φεύγει από τα μάτια σου ΠΟΤΕ για το υπόλοιπο της ζωής σου, ούτε γαληνεύει η ψυχή σου από το ανεκπλήρωτο του τελευταίου αποχαιρετισμού!
Και βέβαια στην τραγική περίπτωση των Τεμπών υπάρχει και κάτι ακόμα που πηγάζει μέσα από την «εντολή» για τα σφραγισμένα φέρετρα. Δεν θέλουν να δουν τι παρέδωσε η Πολιτεία στις οικογένειες των χαμένων παιδιών , γιατί αυτό το τρέμουν. Τρέμουν μήπως μετατραπούν και οι κηδείες σε διαδηλώσεις, γιατί η συσσωρευμένη θλίψη έγινε οργή που ξεχείλισε στις πλατείες, στους δρόμους, στους σταθμούς των τρένων. Από τους μαθητές, τους φοιτητές, τον απλό κόσμο που απαιτεί δικαιοσύνη. Που απαιτεί να ξεσκεπαστούν οι υπεύθυνοι και οι λοβιτούρες που στήθηκαν στο βωμό του κέρδους και βέβαια όχι με στημένες επιτροπές.
Και τέτοιον καιρό, πώς να μιλήσεις για άλλο θέμα, πώς γίνεται να μην εμπλακείς στη συζήτηση για τα αίτια της τραγωδίας, πώς να κλείσεις τα μάτια μπροστά σε ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου. Πώς να «αθωώσεις» τους υπεύθυνους γιατί δεν γίνεται να «βολεύεσαι» με το βολικό «ανθρώπινο λάθος» και την «κακιά ώρα» που μπορούσαν να το ελέγξουν και να το προλάβουν τα ανύπαρκτα συστήματα ασφαλείας, για να μην χάνονται άδικα ανθρώπινες ζωές σε μια μαζική εξόντωση εν καιρώ ειρήνης! Ούτε στη Χιροσίμα δεν εξαϋλώθηκαν τα θύματα αν αυτό μας λέει κάτι!
Και θέλω πολύ να μεταφέρω ένα απόσπασμα από την ανάρτηση του αδελφού ενός από τα θύματα που ήρθε από την Αργεντινή όχι μόνο για κλάψει τον μικρό του αδελφό, τον Βάιο, αλλά αποφασισμένος να αγωνιστεί για να βρει ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Τα λόγια του γροθιά στο στομάχι και μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση γιατί ο θρήνος δεν έχει νόημα να σταματήσει στις κατάρες:
“Υπομονή, ο δρόμος είναι μακρύς και θα τα ψάξουμε ΟΛΑ. Μη βιάζεστε να ξεπλύνετε κανέναν Μην κάνετε καμία βίαιη κίνηση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους υπαίτιους σα δικαιολογία για να αμαυρώσουν τον αγώνα μας που ξεκινάει.
Δεν ξέρω που θα φτάσουμε και πόσους υπαίτιους θα κρίνει η δικαιοσύνη ως ένοχους. Αλλά ξέρω ότι οφείλουμε να ξεκινήσουμε από αυτούς που ήταν εκεί, εκείνη τη στιγμή σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι την κορυφή! Γιατί επίσης ξέρω ότι η ηγεσία σίγουρα ΔΕΝ παρακολουθούσε τα τρένα μας, αλλά μπορεί να παρακολουθούσε τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, τους γονείς μας και τους φίλους μας που ήταν στο τρένο…»!
