Μπορεί οι μετεωρολόγοι να μην κατάφεραν όπως φαίνεται να προσδιορίσουν αν τούτες οι ηλιόλουστες μέρες που διανύουμε είναι οι Αλκυονίδες, ή ήταν εκείνες οι προηγούμενες της καλοκαιρίας του Γενάρη μιας και οι εποχές πλέον αμφισβητούνται λόγω της κλιματικής κρίσης, όμως εκείνη η διάχυτη αίσθηση της άνοιξης καταμεσής του Φλεβάρη δεν μπορεί να μας ξεγελάσει. Η φύση είναι εδώ, αναγεννάται και μας καλεί, μας προσφέρει απλόχερα τα πλούσια δώρα της.

Οι πανέμορφες εικόνες από τις ανθισμένες αμυγδαλιές στους κάμπους και στις αυλές μισοερειπωμένων σπιτιών που στέκουν σαν νυφούλες μέσα στο γκρίζο χειμωνιάτικο τοπίο, ένα δέντρο ανθισμένο στην καρδιά του χειμώνα, το έντονο χαρακτηριστικό άρωμα που αναδύεται από τα μανουσάκια, οι ανεμώνες που έχουν βάψει τους αγρούς με ένα βαθύ μωβ χρώμα, είναι το τέλος της μαυρίλας και της χειμερίας μας νάρκης. Ολόκληρη η λειτουργία της φύσης που η “άνοιξη” χρωμάτισε υποτάσσοντας τα πάντα στο θέλημά της, εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, ενώ εμείς απολαμβάνουμε μια βόλτα…

Και αυτό που πάντα με συγκινεί είναι οι μύθοι που συνοδεύουν αυτήν την αναζωογόνηση της φύσης, που συνοδεύουν την αμυγδαλιά, την ανεμώνη, αλλά και τις Αλκυονίδες μέρες. Και η ζωή χωρίς τους μύθους παραμένει απροσάρμοστη! Ο μύθος της αμυγδαλιάς μιλά για τον Δημοφώντα, γιό του ξακουστού Θησέα, που ερωτεύτηκε την πριγκίπισσα της Θράκης, τη Φυλλίδα, ενώ ο μύθος της ανεμώνης έχει ως κύρια έμπνευση την ιστορία του ομορφότερου νέου των ελληνικών μύθων, του Άδωνη! Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, η ανεμώνη ονομάστηκε έτσι καθώς πιστευόταν ότι άνθιζε μόνο από το φύσημα του ανέμου αλλά και πέθαινε μέσα στη δίνη του.

Ο μύθος είναι αναγκαίος για τη ζωή μας. Χωρίς αυτόν, χωρίς τη μαγεία του, χωρίς τα μηνύματά του, χωρίς τις γνώσεις και τις εμπειρίες του, ο άνθρωπος θα έπρεπε να αρχίσει από την αρχή. Θα έπρεπε να ξαναδιανύσει όλη αυτή τη διαδρομή που διήνυσε μέσα στους αιώνες, στις χιλιετηρίδες της πολυπαθούς διαδρομής του.

Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος σε ένα άρθρο του στην Καθημερινή για την αξία των μύθων αναφέρει ότι “Οι Έλληνες είμαστε μικρό έθνος, καταλαμβάνουμε έναν μικρό χώρο στον χάρτη και μιλάμε μια γλώσσα μικρή. Έχουμε όμως μεγάλη ιστορία, τόσο μεγάλη που δυσκολευόμαστε να τη χωρέσουμε στη σημερινή πραγματικότητα. Και γι’ αυτό χρειάζονται οι μύθοι, για να επεξεργαστούν τις διαστάσεις της. Διότι το θέμα δεν είναι να καταστρέφεις τους μύθους για να αποκαλύπτεις μια κατά το δοκούν αλήθεια. Ας την αφήσουμε αυτή τη δουλειά για τα εργαστήρια των ιστορικών. Και ας φροντίσουμε να οργανώσουμε τους συλλογικούς μας μύθους αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε…”