ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Χριστούγεννα τώρα και άλλοτε…
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Τώρα που μέσασε ο Δεκέμβρης και τα Χριστούγεννα είναι εμπρός μας, σκέφτομαι ότι τελικά είναι μια γιορτή με πολλά πρόσωπα, αφορμή για να συναντηθούν μεταξύ τους πολλές σκέψεις, πολλά συναισθήματα, πολλές φορές και ετερόκλητα, γιατί κανένα νόμισμα δεν έχει μια μόνο όψη. Μπορεί η λάμψη να είναι εκείνη που κυριαρχεί μπροστά από τη βιτρίνα, γιατί κάτι τα λαμπιόνια, το άπλετο φως, οι στολισμοί, οι μυρωδιές της κανέλας και των μπαχαρικών που βασιλεύουν την κουζίνα μας, η ζεστασιά του σπιτιού μας, μα αρκούν μόνο αυτά για να είσαι τελικά χαρούμενος; Κι αν όλα ήταν ιδανικά σε αυτήν την κοινωνία, σίγουρα θα ήταν αρκετά, όμως όλο αυτό το επιτηδευμένο “φως” απλώς καλύπτει τη βαθιά μελαγχολία μας.
Γιατί εκεί έξω υπάρχει τόση βαρβαρότητα, τόση ωμή βία, τόση μαυρίλα που με όση χρυσόσκονη και να πασπαλίσεις τούτον τον τόπο, αληθινά γιορτινός δεν νομίζω πως θα γίνει ποτέ! Και δεν είναι ότι θέλω Χριστουγεννιάτικα να μιζεριάσω ή να γίων δυσάρεστη, μα επειδή είναι μέρες γιορτινές και περνάμε μια περίοδο… υποχρεωτικής εξωστρέφειας που σχεδόν επιβάλλει να είσαι χαρούμενος, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτομάτως μπορείς να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά και να ταξιδέψεις μαζί με τον Άγιο Βασίλη στο δικό σου συννεφάκι κάνοντας ένα γενναίο “διάλλειμα” στην πραγματικότητα.
Σέβομαι όμως ότι αυτές οι μέρες, είναι μέρες αφιερωμένες στα παιδιά, είναι η δική τους γιορτή και ίσως πρέπει να παραμερίσουμε όλα αυτά που ταλανίζουν το μυαλό μας και να προσπαθήσουμε να τους δημιουργήσουμε τουλάχιστον όμορφες εικόνες και ένα ασφαλές περιβάλλον. Για να έχουν να θυμούνται κάτι αγνό και όμορφο όπως κι εμείς που περάσαμε πιο ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια και τα Χριστούγεννα ήταν ένα σημείο αναφοράς, ακόμα κι αν ήταν πιο φτωχικά. Εκείνο το δώρο του Άι Βασίλη το περιμέναμε με λαχτάρα ένα μήνα, μέχρι να έρθει η ώρα να φτάσει στα χέρια μας! Και δεν ήταν βέβαια ούτε τάμπλετ, ούτε ακριβά κινητά αγορασμένα σε δόσεις με την… Klarna!
Η αλήθεια είναι ότι το ιδανικό χριστουγεννιάτικο σκηνικό είναι ένα σπίτι γεμάτο φως, ζεστασιά και θαλπωρή, με γεύσεις και μυρωδιές ξεχωριστές που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας. Με αγαπημένα πρόσωπα στη γιορτινή μάζωξη που δεν θα κοιτάζει όμως ο καθένας το… κινητό του την ώρα που θα τρώμε και θα είμαστε εν τέλει… δέκα ξένοι στο ίδιο τραπέζι που ο καθένας θα προσπαθεί να βγάλει την καλύτερη σέλφι για να την ποστάρει στο φβ η στο instagram! Ναι δεν διαφωνώ, οι καιροί άλλαξαν, αλλά μπορούμε αυτόν τον… εκσυγχρονισμό να τον κρατήσουμε για άλλες στιγμές, όχι οικογενειακές.
Ίσως τελικά το μοναδικό Χριστουγεννιάτικο έθιμο που κράτησε τη διαχρονικότητά του και λίγη από την αγνότητά του, να είναι τα κάλαντα και οι παιδικές φωνούλες που αγαλλιάζουν την ψυχή μας. Οι χαμογελαστές φατσούλες με το τριγωνάκι τους, το παρατεταμένο χεράκι για το φιλοδώρημα και το πορτοφολάκι που στο τέλος της μέρας θα γεμίσει τον κουμπαρά τους. Έτσι κάναμε και εμείς τότε, έτσι κάνουν και τα πιτσιρίκια τώρα. Κι όταν πια μεγαλώσουν αυτές τις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων θα τις κρατήσουν βαθιά μέσα τους. Κι αν έχουν όμορφες μνήμες, αξίες και στέρεες βάσεις, μπορεί να μείνουν μακριά από την… σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και να καταλάβουν ότι… μαγκιά δεν είναι να ασκείς βία ή να παίζεις ξύλο με το συμμαθητή σου. Μαγκιά είναι να τον σέβεσαι και να τον αποτρέπεις από τέτοια φαινόμενα. Εμείς οι γονείς επιβάλλεται να δώσουμε πίσω στα παιδιά μας τη χαμένη τους παιδικότητα, είτε είναι Χριστούγεννα είτε όχι…
