ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Ας βαρέσουν τα κλαρίνα! 

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως η “Παναγιά” μεταμορφώνει για λίγες έστω μέρες, τα χωριά “φαντάσματα” που τις πιο πολλές φορές αποτελούν τα τελευταία χρόνια μια μόνο “κουκίδα” στο χάρτη και περιμένουν το Πάσχα και το Δεκαπενταύγουστο για να αποκτήσουν και πάλι ζωή, σύντομη βεβαίως, γιατί μόλις πάψουν οι γιορτές, θα βασιλέψει ξανά η απέραντη σιωπή. Αυτή είναι όμως η μοίρα της υπαίθρου, εγκατάλειψη και απομόνωση, με λίγες ψυχές, τους ακρίτες υπερήλικες να φυλάνε τα “σύνορα”!

Αν όμως παραμονές Δεκαπενταύγουστου ανηφορίσεις στα χωριά μας, θα νοιώσεις να πάλλεται γύρω σου η ζωή. Ανοιχτά παραθυρόφυλλά στα παλιά σπίτια,  ασπρισμένες αυλές, παιδικές φωνές να ακούγονται στους δρόμος, καφενεία με κόσμο κι όχι με τρεις γέρους μόνο να παίζουν πρέφα, τα τσίπουρα και τα κρασιά να ρέουν άφθονα μαζί με τους μεζέδες, αγκαλιές, φιλιά και συναπαντήματα!

Το αντάμωμα της Παναγιάς και στο βάθος σε κάποιο γηπεδάκι ή στο προαύλιο του εγκαταλελειμμένου σχολείου, να βαράει το… κλαρίνο! Γιατί το κάθε χωριό έχει το δικό του τοπικό πανηγύρι, οι πολιτιστικοί και αθλητικοί σύλλογοι οργανώνονται, οι πρόεδροι με καμάρι παρουσιάζουν τα προγράμματά τους  και ετοιμαζουν το ετήσιο καλοκαιρινό γλέντι. Κι όλοι το περιμένουν πώς και πώς! Ακόμα και οι “Αθηναίοι” του χωριού κατεβαίνουν για να βρεθούν στο πανηγύρι που σε κάποια μέρη το γλέντι κρατάει δυο και τρεις μέρες!

Τις προηγούμενες δεκαετίες τα πανηγύρια ήταν μαζί με τους γάμους και τις βαπτίσεις οι μοναδικές περιπτώσεις για να διασκεδάσουν όλοι μαζί σε ένα χωριό. Και τώρα που μετά την εποχή των μνημονίων και της κρίσης, μα και των μεγάλων πυρκαγιών που έδιωξαν και τους τελευταίους κατοίκους,  αλλά και λιγο παλιότερα όταν η αστυφιλία ήταν ανάγκη και μόδα μαζί και εξέλιπαν οι γάμοι και οι βαφτίσεις, ο μόνος θεσμός- γιατί είναι θεσμός- που άντεξε στο χρόνο, είναι το πανηγύρι! Η πολιτιστική κατά μια έννοια ταυτότητα του κάθε χωριού και το “διαβατήριό” για να ταξιδεύει στον κόσμο των “ζωντανών” και να ξεφεύγει ο κόσμος από την μιζέρια. Γιατί η ψυχή του Έλληνα, το θέλει το κλαρίνο της!  Κάποτε στα Τσίπιανα, πάνε 5-6 χρόνια «θεριακλής» θαμώνας μεράκλωσε και «ασήμωσε» τον κλαριντζή με… 1000 ευρώ! Τότε φαίνεται… λεφτά υπήρχανε!

Σήμερα τα πράγματα βεβαίως αλλάξανε σε όλα τα επίπεδα. Η εικόνα της ερήμωσης των χωριών, καταγράφηκε και στην τελευταία απογραφή του 2021, όπου η Ηλεία μέτρησε μια σημαντική απώλεια, περίπου 10.000 κατοίκων μέσα σε μια δεκαετία, με το μεγαλύτερο πλήγμα στα χωριά της Ολυμπίας, της Κρέστενας και της Ζαχάρως! Κι εδώ σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους οι καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 όπου σε μια καμένη γη, ανάμεσα στις στάχτες ζωή δεν μπορείς να χτίσεις. Κι έτσι μείνανε πίσω οι παππούδες και οι γιαγιάδες που κάθε Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο ανοίγουν τις φτερούγες τους για να υποδεχθούν τα “ξενιτεμένα” τους παιδιά κι εγγόνια που βρίσκουν σπίτια ανοιχτά και καθαρισμένα για να επιστρέψουν. Δεν θέλω όμως να φανταστώ ποια θα είναι η μοίρα αυτών των χωριών όταν κάποια στιγμή εκλείψει αυτός ο συνδετικός κρίκος!

Ας βαρέσουν, λοιπόν, τα κλαρίνα κι ας κρατήσουν οι χοροί!!! Για να γιορτάσουμε το σήμερα, και να ζωντανέψουν  έστω  για λίγο τα χωριά μας…