Ηλίας Παπαχατζής: Οι στόχοι του Νομοσχεδίου του Υπουργείου Παιδείας
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”110509″ img_size=”full”][vc_column_text]Ο βασικός σκοπός του νομοσχεδίου, που δημοσιοποίησε το υπουργείο Παιδείας εν μέσω καραντίνας είναι η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Σε μια περίοδο, που αποκαλύφθηκε πόσο καλύτερα προστατεύει την υγεία του πληθυσμού η δημόσια υγεία, η κυβέρνηση επιμένει να πιστεύει ότι για την Παιδεία είναι καλύτερες οι ιδιωτικές υπηρεσίες από το να είναι ένα δημόσιο αγαθό για όλους.
Το νομοσχέδιο λοιπόν,με την αύξηση των εξεταζομένων μαθημάτων και τη σκλήρυνση των όρων προαγωγής και απόλυσης στο Γυμνάσιο, προετοιμάζει το έδαφος κάποιοι μαθητές,που έχουν πιστέψει “στην αδυναμία τους”,να μη συνεχίσουν στο Λύκειο (ούτε στο Γενικό ούτε στο ΕΠΑΛ), αλλά να καταφύγουν στις ΣΕΚ(Σχολές Επαγγελματικής Καταρτισης), δηλ. σε μεταγυμνασιακα ΙΕΚ,που σχεδιάζει να δημιουργήσει το υπουργείο, εκ των οποίων τα περισσότερα θα είναι ιδιωτικά και θα ανήκουν στη μη τυπική εκπαίδευση. Αν συνυπολογίσει κανείς την εισαγωγή της Τράπεζας Θεμάτων και στο Γενικό Λύκειο και στο ΕΠΑΛ,αυτή η τάση διευκολύνεται αφάνταστα.Αντιστοιχα,πολλοί μαθητές των ΕΠΑΛ,λόγω της θέσπισης ορίου ηλικίας για την εγγραφή σ’ αυτά(το 17ο έτος),είτε θα πάνε στις ΣΕΚ είτε στα εσπερινά ΕΠΑΛ είτε θα κατευθυνθούν προς τα ΙΕΚ,τα οποία ΙΕΚ θα κερδίσουν κι ολον αυτόν τον κοσμο,που πήγαινε στα ΕΠΑΛ για ένα δεύτερο πτυχίο μετά την αποφοίτησή του από το Γενικό Λύκειο ή το ΕΠΑΛ.
Μιλαμε λοιπόν για ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών, που θα κατευθυνθεί στην ιδιωτική εκπαίδευση (ΣΕΚ-ΙΕΚ και στα Κολλέγια) λόγω και της εισαγωγής της βάσης του 10 Έτσι πολλά σχολεία θα κλείσουν (κυρίως Λύκεια), πολλά τμήματα και οργανικές θέσεις θα χαθούν, πράγμα που σημαίνει ότι θα μεγαλώσει και η ταλαιπωρία των αναπληρωτών (πέρα από την αθλιότητα της τιμωρίας,που τους επιβάλλεται).Μ’ αυτόν τον τρόπο και η μαθητική διαρροή θα αυξηθεί και οι γονείς θα πρέπει να βάλουν “πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη” και η κυβέρνηση θ’ απαλλαγεί από ένα μέρος των δαπανών για την εκπαίδευση. Βεβαιως η οικονομιστικη λογική τους, τους οδηγεί σε απαράδεκτες οπισθοδρομήσεις όπως την αύξηση των μαθητών ανά τμήμα στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό (με άθλιες συνέπειες για την επιβίωση των σχολείων και τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών)… ή τη θέσπιση του “εκπαιδευτικού εμπιστοσύνης” αντί για την πρόσληψη ψυχολόγων σε όλα τα σχολεία Αν λοιπόν ο στόχος της ιδιωτικοποίησης είναι βασικός, σύμφωνα με τις επιταγές του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε., υπάρχει κι ένας άλλος ανομολογητος στόχος,αυτός του ιδεολογικού ελέγχου και της χειραγώγησης των εκπαιδευτικών. Σ’ ένα σχολείο,όπου το κύριο βάρος μετατοπίζεται στις εξετάσεις, δεν υπάρχει χώρος για αναλύσεις ,αξίες ζωής, ούτε καν για προσαρμογή της διδασκαλίας στο επίπεδο των μαθητών…το κυνηγητό της ύλης και η αξιολογηση έχει για τους ιθύνοντες του υπουργείου μεγαλύτερη αξία από τη διαδικασία της μάθησης. Η τυποποίηση της γνώσης δε θα διευκολύνει τα παιδιά να κατανοήσουν τον κόσμο που ζουν, αλλά θα τα κάνει “μηχανάκια”, που θα βγάζουν τα θέματα της τράπεζας, αλλά που δε θα προλαβαίνουν ν’ αναρωτηθούν σε τι θα τους βοηθήσουν όλα αυτά.
Ακομα και τα γλωσσικά μαθήματα έχουν τυποποιηθεί τόσο, που σε λίγο θα αμφισβητηθεί και το δικαίωμα των παιδιών να γράφουν τις απόψεις τους. Και μαζί μ’ όλα αυτά, που εκτός απ’ τη σχολική αποτυχία και τον ταξικό διαχωρισμό είναι δύσκολο να γίνουν αποδεκτά απ’ τους νέους σε μια εποχή που η ζωή τους “κατέχεται’ από τους υπολογιστές και την κοινωνία του θεάματος, μαζί μ’ αυτά λοιπόν έρχεται η αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών. Αν τα παιδιά δεν τα καταφέρνουν στο ανταγωνιστικό σχολείο, που σχεδιάζουν, τα βάρη θα φορτωθούν στο σχολείο και τους δασκάλους του κι όχι στην πολιτική ,που αυξάνει και αναπαραγει τις κοινωνικές ανισοτητες. Κι έτσι τα “κακά σχολεία”, συνήθως αυτά των λαϊκών συνοικιών ή των ορεινών και απομακρυσμένων περιοχών, θα κινδυνεύσουν να κλείσουν με ολέθριες συνέπειες για τους αδύνατους οικονομικά γονείς και τα παιδιά τους.
Αντιστοιχα υπάρχει σχεδιασμός η σχολική αποτυχία να φορτωθεί και στους συναδέλφους λες και η ποιότητα της διδασκαλίας είναι μια και μοναδική και δεν εξαρτάται από τις εκάστοτε συνθήκες…Σε μια εκπαίδευση ,όπου τα κονδύλια μειώνονται συνεχώς ,διορισμοί δε γίνονται κι η επιμόρφωση παραμένει “ευσεβής πόθος”,το να μιλάει κανείς γι αξιολόγηση θυμίζει απόπειρα χειραγώγησης του αισχιστου είδους. Βεβαιως ξέρουμε ότι ενοχλεί το υπουργείο και τις κυβερνήσεις ότι στα σχολεία πνέει ακόμα αέρας ελευθερίας, υπάρχει διάθεση συνεργασίας και πολλοί μαθητές έχουν ευαισθησίες και αποκτούν κοινωνική συνείδηση.Γι’ αυτό ίσως φέρνουν τα αγγλικά και τους υπολογιστές απ’ το νηπιαγωγείο,για να πλήξουν τη δυνατότητα του παιδιού να βλέπει αδιαμεσολαβητα τον κόσμο και χωρίς την επικυριαρχία της αγοραίας λογικής από γεννησιμιου του!
Αν λοιπον θέλει το υπουργείο να προσφέρει κατι, ας αποσύρει τώρα το νομοσχέδιο κι ας αντιμετωπίσει τα θέματα υγείας μαθητών και εκπαιδευτικών…και μετά υπάρχει χρόνος για συζήτηση για τα εκπαιδευτικά.Φαινεται όμως ότι βιάζονται γιατί κάτι έχουν να κρύψουν…τι κι από ποιους άραγε;.
Ηλίας Παπαχατζής,
εκπαιδευτικός[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
