Το σημείωμα του εκδότη: Ηλεία 2.0: Κυνηγώντας την επιβίωση σε άνυδρο τόπο
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”133117″ img_size=”full”][vc_column_text]Στο «The Matrix», μία από τις εμβληματικότερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων δεκαετιών, ο πρωταγωνιστής βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με μια σκληρή πραγματικότητα. Ο κόσμος, στον οποίο θεωρούσε αφελώς ότι ζούσε, δεν υπήρξε ποτέ. Ο κόσμος του, ήταν ένας κόσμος πλάνης, εφόσον μία υπερεξελιγμένη τεχνολογικά εγκεφαλική παγίδα, κρατούσε το νου του δέσμιο και απορροφημένο στις προβολές των μηχανών.
Δεν ήταν ένας κόσμος προόδου και ευημερίας, όπως λαθεμένα πίστευε. Ήταν ένας κόσμος κατεστραμμένος συθέμελα και το μόνο για το οποίο φρόντιζαν οι νοήμονες μηχανές μέσα από αυτήν την εικονική πραγματικότητα, ήταν η αμείλικτη δυνατότητά τους να κατευνάζουν και να εκμεταλλεύονται τον ανίδεο ανθρώπινο πληθυσμό ως πηγή ενέργειας τους.
Έχουν γραφτεί πολλά για το «Matrix», ταινία η οποία πέρα από τα βραβεία Όσκαρ και άλλες αξιοσημείωτες βραβεύσεις, χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών. Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες απόψεις αφορά εκείνη που την συσχετίζει με την γνωστή Αλληγορία του Σπηλαίου, την οποία συστήνει ο Πλάτωνας στην αρχή του έβδομου βιβλίου της Πολιτείας.
Η μακροσκελής εισαγωγή ήταν αναπόφευκτη, προκειμένου να αντιληφθούμε σε ποιο σημείο βρισκόμαστε ως Ηλεία και ως Ηλείοι πολίτες στην παρούσα φάση. Το μόνο βέβαιο είναι πως εδώ και καιρό δεν τρεφόμαστε με τις παραστάσεις της εξουσίας, όπως προβάλλονταν ανέκαθεν στο σκοτεινό μας σπήλαιο, ούτε είμαστε συνδεδεμένοι με το «Matrix» τους, χάρη στο οποίο μας αποκοίμιζαν γλυκά, έτσι ώστε να πιστεύουμε ότι ζούμε στη γη της επαγγελίας, στη γη που θα ξημερώσει το αύριο κι όχι στην έρημη χώρα του εκδικητικού αποκλεισμού και της συστηματικής υποβάθμισης. Τουλάχιστον, μετά την κυνική αφαίρεση των πανεπιστημιακών τμημάτων και τα αρνητικά προμηνύματα σε σχέση με την απουσία του νομού από τις ενισχυτικές προβλέψεις του περιλάλητου Ταμείου Ανάκαμψης, μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι και οι τελευταίοι Ηλείοι απελευθερώθηκαν από πλάνες τους, οι οποίες για χρόνια τους ταλαιπωρούσαν.
Δυστυχώς, το δημοσιογραφικό καθήκον έφερε εκ νέου την «Πρωινή» στην δύσκολη θέση να διαδραματίσει τον ρόλο του αγγελιοφόρου κακών μαντάτων. Παράλληλα όμως η εφημερίδα θέτει υπό μία έννοια και τους αγαπητούς συμπολίτες μας προ των ευθυνών τους. Διότι πλέον κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, ότι δεν είχε καταλάβει. Κατά συνέπεια, από την στιγμή που έχουμε βγει από το σπήλαιό μας και έχουμε αντικρίσει την έρημο του πραγματικού, είναι μία καλή ώρα να αναρωτηθούμε τι κάνουμε. Αυτό είναι το κύριο, το αδήριτο ερώτημα στο οποίο, τόσο οι θεσμικοί μας εκπρόσωποι, όσο και η κοινωνία των πολιτών του τόπου, καλούνται να απαντήσουν πειστικά.
Τα ερωτήματα δεν σταματούν εδώ: Πως να επιβιώσουμε; Πως να διεκδικήσουμε; Πως να αναπτυχθούμε χωρίς υποδομές, τη βασική προϋπόθεση, δηλαδή, πάνω στην οποία ευδοκιμεί κάθε απόπειρα προόδου ενός τόπου, όταν είμαστε μονίμως αποκλεισμένοι από αυτές; Και ο τελευταίος οικονομολόγος γνωρίζει ότι χωρίς σοβαρό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων δεν πας πουθενά, πόσο μάλλον μετά από μία δεκαετή μνημονιακή περίοδο και το υφεσιακο κραχ, το οποίο προκάλεσε η πανδημία. Χώρια που στη δική μας περίπτωση, η Ηλεία απαξιώνεται για ακόμα μία φορά στα τελευταία 20 χρόνια.
Υπάρχει κόπωση. Να μία διαπίστωση, να μία κατάσταση, που για τους Ηλείους ήταν γνώριμη προ πολλού. Μπορούμε πάντα να ελπίζουμε επί ματαίω ότι θα διαψευστούν οι κακοί οιωνοί, αλλά ακόμη κι αν συνέβαινε κάτι εξωπραγματικό και εντάσσονταν στο Ταμείο ένα-δύο μεγάλα έργα, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι κανείς δεν πρόκειται να μας παραχωρήσει το αυτονόητο, κατά τα άλλα δικαίωμα, να παλέψουμε επί ίσοις όροις για την επιβίωσή μας. Θα πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε έναν τρόπο να πάμε μπροστά, καθώς η επιστροφή στο σπήλαιο δεν είναι εφικτή. Άπαξ και αποσυνδεθείς από το μάτριξ της εξουσίας και αντικρίσεις την Ηλεία του 2021 με γυμνό μάτι, δεν μπορείς να ξεχάσεις. Θα σε κυνηγά για πάντα η ερημιά της σκληρής της πραγματικότητας και ο αέναος αγώνας για την επιβίωση.
Ο εκδότης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
