Γεώργιος Θ. Ντοάς: Ηγεμονικός Αυταρχισμός

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”100707″ img_size=”full”][vc_column_text]

Του Γεωργίου Θ. Ντοά, Δικηγόρου

[/vc_column_text][vc_column_text]Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Τασούλας είναι ταγμένος, από το Σύνταγμα, να υπηρετεί με υπευθυνότητα και αντικειμενικότητα την ορθή και αμερόληπτη λειτουργία του υπέρτατου δημοκρατικού θεσμού.

Δεν το πράττει όμως, έρμαιος στη θέληση του Πρωθυπουργού, τις εντολές του οποίου αναντίρρητα πραγματώνει.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η αήθης συμπεριφορά του να κλείσει κατ΄ ουσίαν το μικρόφωνο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εντός του Βουλευτηρίου.

Και αυτό συνέβη σε σχέση με την επερώτηση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ- Π.Σ. προς τον κ. Μητσοτάκη, σχετικά με τα δανεικά και αγύριστα των 343 εκατομμυρίων ευρώ που οφείλει η Νέα Δημοκρατία προς τις Τράπεζες.

Είναι αυτονόητο ότι η τρομακτική οφειλή του κυβερνώντος κόμματος, που σημειωτέον μέσα σε ένα χρόνο αυξήθηκε πάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ, συνιστά μέγα πολιτικό και ηθικό σκάνδαλο.

Και μάλιστα είναι διαρκές ιδιώνυμο έγκλημα, αφού συντελείται και στο παρόν χρονικό στάδιο, που εκπλειστηριάζεται η πρώτη κατοικία ανίσχυρων πολιτών, ακόμη και για ασήμαντη οφειλή τους προς τα πιστωτικά ιδρύματα.

Η στάση του Προέδρου της Βουλής προς τον κ. Τσίπρα αποκαλύπτει ότι ο Πρωθυπουργός είναι το εξουσιαστικό παν, ενώ όλοι οι άλλοι, υπουργοί του και αυλικοί του δεν είναι τίποτα άλλο παρά εκτελεστικά όργανα των νεομεσαιωνικών διαθέσεών του.

Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικά ο κ. Μητσοτάκης όταν φτάνει έως τον ακραίο ορυμαγδό των τεχνασμάτων, των σοφιστειών και των πανουργιών, για τη φίμωση των πολιτικών του αντιπάλων ακόμη και μέσα στο ναό της δημοκρατίας.

Στα δύο χρόνια της αυταρχικής ηγεμονίας τους, οι κυβερνητικοί γίνονται ολέθριοι για το πολίτευμα, θεσπίζοντας ακατάπαυστα, ως δημόσιο δίκαιο, δρακόντειους νόμους σε  βάρος του λαού.

Νομοθετούν αποδυναμώνοντας κατά σύστημα ή και καταλύοντας  ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών, όπως με το νόμο για την πανεπιστημιακή αστυνομία, τον πτωχευτικό νόμο,  τον εργασιακό νόμο, που απλώς αποκαλύπτουν τις απολυταρχικές προθέσεις τους.

Νομοθετούν διατάγματα ανασύροντάς τα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, θαμμένα μέσα στη σκόνη του φεουδαρχικού μεσαίωνα, σύροντας το λαό στην πολιτική και οικονομική δουλεία του προς τις εγχώριες και υπερεθνικές πλουτοκρατικές ελίτ.

Διαχέουν παντού το ναρκισσισμό τους, την κομπορρημοσύνη τους, την αντιπάθειά τους προς την ειλικρίνεια, την περιφρόνηση τους προς τους πολιτικούς τους αντιπάλους, τη γελοιοποίηση της πολιτικής αρετής.

Αυτοπροσδιορίζονται αλαζονικά ως φορείς της εξ αποκαλύψεως αλήθειας, ενώ ασκούν δεσποτικά την εξουσία, γιατί πιστεύουν ότι μόνο έτσι θα κατακτήσουν την πολιτική τιμή τους, τη δόξα τους, την υστεροφημία τους και την αθανασία τους.

Είναι ιστορικός νόμος ότι οι απρέπειες κατά της δημοκρατίας ενεργοποιούν την αντίδραση των πολιτών, που με το χρόνο γίνεται ένας χείμαρρος οργής, αποσυνθέτοντας τους αρμούς του ηγεμονικού αυταρχισμού, κατεδαφίζοντας το οικοδόμημά του.

Είναι τότε, που η φιλοαπολυταρχική κυβερνητική εξουσία θα επιζητά και δεν θα βρίσκει το εμβόλιο κατά της φτώχειας, της πείνας, της εξαθλίωσης, της περιθωριοποίησης των πολλών πολιτών.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]