“Η ταξικότητα είναι ο οδηγός της κοινωνίας και καμούτσι ο παράς” του Θεόδωρου Κόλλια
“Η ταξική συνείδηση καθορίζει το κοινωνικό είναι” έλεγε ο μεγάλος Μάρξ που είναι ένα κλασικό, σημαντικό αξίωμα και πάντα επίκαιρο. Με όλο μου το δέος ας μου επιτραπεί να κάνω μια παράφραση:
Η ταξικότητα καθορίζει τα πάντα στην κοινωνία, και στη ζωή,
όλες οι διαδικασίες και οι λειτουργίες τους είναι ταξικές.
Αρχίζει από την εγκυμοσύνη και τη γέννηση ακόμα.
Ταξική η παιδεία [1], ταξική η υγεία, η δόμηση, η κυκλοφορία, η ψυχαγωγία, ταξική η εφορία και η δικαιοσύνη ταξική εξ ολοκλήρου περισσότερο από όλες.
Μη μας λες όλοι είμαστε ίσοι στον νόμο… κούνια που σε κούναγε…
Ακόμα και η εκκλησία είναι ταξική. Ο παράς πηγαίνει μαζί με άμφια και τους δεσποτάδες!
Βέβαια η υγεία είναι εν μέρει αλλά κι ο θάνατος το ίδιο. Εν μέρει στην υγεία καθότι ο παράς διαδραματίζει σοβαρό ρόλο στην περίθαλψη, που έχει βασική προϋπόθεση συνήθως η υγεία αλλά είναι χειραγωγημένη από τον παρά. Από τη μεριά του ο θάνατος θεωρείται αδέσμευτος και ανεξάρτητος. Ας το δεχτούμε. Μια και όλοι, μπατίρηδες και παραλήδες, φτωχαδάκια και βασιλιάδες και μεγάλοι κεφαλαιοκράτες, όλοι φεύγουν ξάπλα με τον κώλο προς τα κάτω. Έτσι δεν είναι;
Μιλάγαμε όμως για την ταξικότητα που είναι κυρίαρχη και οδηγός στη ζωή. Δεν υπάρχει κανένας τομέας που να μην υπεισέρχεται και να μην κυριαρχεί.
Να ορίστε, ακόμα και στα σκουπίδια, στα απορρίμματα υπεισέρχεται από όλες τις μεριές και τις πάντες. Στη “ποιότητα”, στην ποσότητα και φυσικά στην συλλογή, που δεν υπάρχει ουδεμία αμφισβήτηση. Η πραγματικότητα μιλάει μόνη της. Όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την καθαρότητα, υπηρεσίες των δήμων ή μη, οδοκαθαριστές, σκουπιδιάρηδες, οδηγοί, πλήρωμα απορριμματοφόρων και μηδενός εξαιρουμένου είναι φτωχαδάκια, άποροι και σκληροί βιοπαλαιστές [2]. Δεν πιστεύω να ξέρετε κάποιον παραλή που να είναι σκουπιδιάρης;
Και για την ποσότητα των σκουπιδιών και την ποιότητα και τη σχέση τους με την ταξικότητα η πάλι πραγματικότητα μιλάει μόνη της.
Τα πολλά τρόφιμα και μάλιστα 1ης κατηγορίας δεν τα καταναλώνουν οι πλούσιοι; Επομένως και περισσότερα και «καλύτερα» σκουπίδια οι πλούσιοι τα παράγουν.
Η ταξικότητα όμως υπεισέρχεται στη συλλογή των σκουπιδιών και από μια άλλη μεριά.
Ακούστε τη:
Το συνειδητοποίησα στη Ραφήνα με την διττή χτυπητή εικόνα, που βρέθηκα την τελευταία βδομάδα του Ιουλίου. Τα πλουσιόσπιτα εδώ είναι δίπλα στα φτωχόσπιτα, τα γνωστά προσφυγικά, που έχουν απομείνει αρκετά μάρτυρες και μνημεία της μεγάλης προσφυγιάς από τη Μικρά Ασία.
Λοιπόν μπροστά στις σπιταρόνες δεν υπάρχει κανένας κάδος απορριμμάτων, ακόμη και για ανακύκλωση, ούτε για δείγμα. Όλοι είναι τοποθετημένοι μπροστά στα προσφυγικά. Αν και δεν χρειάζεται ας πούμε και το λόγο.
Οι κύριοι μπουρζουάδες και κυρίως οι κυρίες τους δεν είναι δυνατόν να αναπνέουν δυσάρεστες οσμές και έτσι να διαταράσσεται η ησυχία και η γαλήνη τους.
Να και ένα τελευταίο … επεισόδιο τοξικής ταξικότητας κι αυτό από τη Ραφήνα. Στον απίθανο ορμίσκο του Αγίου Νικολάου, όπως δείξαμε σε ένα πρόσφατο βίντεο, το μονοπάτι πρόσβασης είναι πολύ κατηφορικό και επικίνδυνο κι όμως το Λιμενικό δεν αξιώθηκε να κάνει κάτι, όπως έκανε στον διπλανό όρμο του Καραμανλή. Έτυχε να συναντήσω τον επί σειράς πρόεδρο του Ο.Λ.Ραφήνας, απόμαχος πλέον γέρων, και μου είπε:
:Ζήτησα να κάνω τσιμεντένια σκαλοπάτια αλλά δεν μας το επέτρεψαν γιατί θα άλλαζε το περιβάλλον …
Καταλάβατε δύο μέτρα και δύο σταθμά …
Τι να πούμε….
Αμέτρητα τα παραδείγματα και καθημερινά!
[1] Όμως υπάρχει και το μυαλό που φέρνει τα πάνω κάτω. Πολλές διάνοιες στην επιστήμη και στην τέχνη βγαίνουν από τα κάτω, τη φτωχολογιά, το δε στούρνο ότι και να τον πελεκήσεις , στούρνος θα μείνει. Αλλά άλλο στούρνος και πλούσιος παρά φτωχός και κακομοίρης. Κι εδώ η ταξικότητα….
[2] Τι να πούμε για τους ρακοσυλλέκτες, ακόμα και πεταμένα όνειρα μαζεύουν
