Η Ρούλα δεν είναι η αρχή και το τέλος…
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Μια βδομάδα και μόλις τώρα αρχίζει να υποχωρεί αυτή η κόκκινη σκόνη της Αφρικής που έχει εγκατασταθεί πάνω από τα κεφάλια μας σαν δαμόκλειος σπάθη, που βαραίνει την ατμόσφαιρα, που σε πνίγει και δεν σε αφήνει να ανασάνεις ελεύθερα. Σκέφτομαι ότι μοιάζει να μην ήρθε τυχαία, σκεπάζει σαν πέπλο θλίψης όλα τούτα που συμβαίνουν αυτές τις μέρες από τη στιγμή που μπήκε επισήμως στο κάδρο η Ρούλα Πισπιρίγκου ως σύγχρονη “Μήδεια”.
Μια Μήδεια διαφορετική όμως από εκείνη του Ευρυπίδη, που φορά ένα εντελώς ανέκφραστο προσωπείο, μια γυναίκα – δεν τολμώ να πω μάνα- που δεν ομολογεί, δεν λυγίζει, δεν μετανοεί, κυρίως δεν θρηνεί, σε ένα δράμα που δεν φτάνει στην κορύφωση του. Που στην τελική του έκβαση δεν φαίνεται να περιλαμβάνει την κάθαρση, ανατρέποντας ακόμα και εκείνη τη δομή της αρχαίας τραγωδίας.
Ίσως αυτό το ασύλληπτο, να τροφοδοτεί και την οργή του “όχλου” που καταδύεται στα σκοτάδια της, που κάθεται στη θέση του τιμωρού και του δικαστή και φαντάζεται βασανιστήρια. λιθοβολισμούς και κρεμάλες για το “τέρας” της διπλανής πόρτας, που δείχνει τον αποτροπιασμό του με όρους όμως Μεσαίωνα σε μια κοινωνία απίστευτα ανεκτική σε άλλα φαινόμενα βίας και κτηνωδίας.
Η υπόθεση της Πάτρας, είναι το απόλυτο σοκ, μια μάνα που σκοτώνει παιδί (παιδιά; ) δεν αξίζει κανένα έλεος, όμως αυτό είναι δουλειά αλλονών να επιβάλλουν την δίκαιη τιμωρία της και όχι του “όχλου” με μεθόδους Ταλιμπάν! Όταν η βία πληρώνεται με βία, πώς θα ηρεμήσουν οι ψυχές των μικρών αγγέλων, πως θα δικαιωθούν; Καλύτερα ας ανάψουμε ένα κεράκι στη μνήμη τους, να στείλουμε λίγο φως για να φωτίσει τη σύντομη, βασανισμένη και γεμάτη σκοτάδι ζωούλα τους, που είχε δυστυχώς ένα προκαθορισμένο τέλος…
Και για να βάλω μια τελεία, θα ήθελα να πω και τούτο. Το επίσης ασύλληπτο είναι οτι κατάφερε μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, χωρίς ειδικές γνώσεις, να ξεγελάσει, να θολώσει και να ανακατώσει ένα ολόκληρο σύστημα! Γιατρούς, ειδικούς, γενετιστές, εγκληματολόγους, αστυνομικούς, που ψάχνουν εναγωνίως να βρουν μια μικρή “χαραμάδα” που θα οδηγήσει στην αλήθεια, σε ένα καλοστημένο σκηνικό που φάνταζε ως το τέλειο έγκλημα! Αυτή κι αν είναι μια μοναδική περίπτωση! Και αυτό είναι επίσης εξοργιστικό! Και η αποκάλυψη της αλήθειας είναι πλέον θέμα τιμής για όλο αυτό το σύστημα και κάποια στιγμή θα λάμψει. Προσωπικά δεν περιμένω από την Ρούλα Πισπιρίγκου να ομολογήσει, θεωρώ πως θα παραμείνει αμετανόητη συμπεριφερόμενη ως ένα καλοπρογραμματισμένο ρομπότ που θα συνεχίσει να παίζει θέατρο όσο αυτή η τραγωδία δεν ακουμπά την ψυχή της… Αν έχει ψυχή…
Πέρα όμως από την ίδια την τραγωδία, η υπόθεση της Πάτρας, κατάφερε να κυριαρχήσει στη ζωή μας και να εξοντώσει δια μαγείας όλα τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία, όπως άλλωστε συμβαίνει στην αλληλουχία των γεγονότων που μετρούν με το ειδικό βάρος της σοβαρότητάς τους. Η αγωνία για την πανδημία έσβησε σε μια νύχτα από τον πόλεμο στην Ουκρανία που με τη σειρά του έσβησε επίσης σε μια νύχτα από την Ρούλα Πισπιρίγκου, όπως έγινε και με την τραγική υπόθεση της Καρολάιν. Όταν όμως ξεπεραστεί το αρχικό σοκ, θα έχουν παραμείνει σε μια κοινωνία που βρίσκεται τώρα στα κάγκελα για διαφορετικούς λόγους από αυτούς που θα έπρεπε, τα προβλήματα που αφορούν τους αγώνες για την ειρήνη, για τα ιδανικά και τις αξίες μας, για την επιβίωσή μας, για την ζωή μας… Γι’ αυτά που θα έπρεπε η κοινωνία να εξεγείρεται…
